وقتی پولیس، زانویش را روی گردن جرج فلوید یک سیاه پوست امریکایی به مدت هفت دقیقه گذاشت و فشار میداد؛ جرج به سختی تقلا میکرد و میگفت: “نمیتوانم نفس بکشم”. جرج فلوید بر اثر این بیرحمی پولیس امریکا درگذشت و کشتن او به این شیوه تیتر اول رسانه های جهان شد و طبعا جمهوری اسلامی ایران نیز بیشتر از همه مردم دنیا با نشان دادن این تصویر تلاش داشت تا سیستم امنیتی و سیاسی امریکا را نژادپرست و خشن معرفی کند.
اما اکنون مشابه این رویداد در ایران تکرار شده است، سید مهدی نوجوان پانزده ساله ای از دایکندی که به ایران مهاجر شده بود، در برنامه جمع آوری مهاجرین افغانستان از شهرهای ایران از دست پولیس فرار میکند، سید مهدی با قامت ریز و اندامی لاغر در حالیکه از ترس فرار میکرد صدای پولیس ایران را را که با فحش و دشنام همراه بود نمیشنود چون او ناشنوا بود. پولیس او را دستگیر نموده و جلو چشمان زنان مهاجر دیگر بر زمین میخوابانند. التماس زنان برای رهایی این نوجوان بی فایده است، پولیس زانویش را روی گردن سید مهدی میگذارد، دقیقا شبیه گذاشتن زانوی پولیس امریکا بر گردن جرج فلوید. ناله نوجوان مهاجر بیرون میشود، پولیس بی اعتنا بر فریاد ها و ناله های کودک مهاجر، تمام وزن خود را روی گردن سید مهدی می اندازد؛ مادرش با گریه و جیغ و ناله نزدیک میشود: ” او گوش ندارد”. این جمله در میان تنفری که پولیس ایران از شکارش دارد شنیده نمیشود، مادرش خود را به به طرف فرزندش میکشاند تا او را نبرند و بار بار فریاد میکشد: “مرا بکش، مرا بکش”. همزمان سه پولیس قوی هیکل مادر را به گوشه ای پرتاب میکنند و کودک مهاجر را کشان کشان به داخل موتر انداخته و از آنجا دور میشود. این کودک پس از مشخص شدن آسیب جدی بر گردن و شکستن این ناحیه به شفاخانه منتقل میشود.
حالا سوال اساسی از جمهوری اسلامی ایران این است که در مورد جرج فلوید، سیاه پوست امریکایی بسیار دایه مهربان تر از مادر شدید؛ در مورد سید مهدی کودکی از دایکندی و مهاجری در ایران که زیر پاهای پولیس تان نزدیک بود به کام مرگ فرو رود چه جوابی دارید؟
مهدی ثاقب
- نویسنده : خبرگزاری زنان افغانستان
- منبع خبر : خبرگزاری زنان افغانستان
