محدودیتهای وضع شد در برابر زنان افغانستانی طی سه سال گذشته باعث شده است تا اکثریت زنان بیکار شوند، دانشآموزان دختر از مکتب محروم شده و دروازههای دانشگاه به روی دختران دانشجو تا امر ثانی بسته شود.
در همینحال، شماری از دختران دانشجو میگویند که ادامه یافتن وضعیت فعلی در کشور، سبب خواهد شد تا نیم پیکر جامعه بیسواد و با روان ناسالم وارد اجتماع شوند.
سهیلا رستمی، یک تن از دختران دانشجو است که قبل از بسته شدن دروازههای دانشگاه، در رشته ژورنالیزم مشغول درس خواندن بود و در آینده میخواست خبرنگار شود اما مانند هزار دختر دیگر از ادامه تحصیل خود باز مانده است.
وی میگوید:«آروزی خبرنگار شدن در دلم باقی مانده است. بسیار دوست داشتم صدای مردم خود باشم اما اکنون خودم از حق تحصیل بازماندم. افسرده شدم و امیدم را نسبت به آینده بهتر از دست دادم، اما امیدوارم این محدودیتها زودتر برطرف شود تا در آینده نیم پیکر جامعه ما بیسواد به اجتماع تحویل داده نشوند.»
این محدودیتها چالشهای زیادی را برای زنان و دختران در افغانستان ایجاد کرد، طوریکه اکثریت آنان امروز خانه نشین شده و با بیماریهای روحی و روانی رو به رو شده اند.
مرسل رحیمی، یک تن از زنان شاغل است که در گذشته به عنوان مدیر اداری در یکی از موسسات خارجی ایفای وظیفه میکرد اما بعد از وضع محدودیتها و لغو کار یک تعداد از نهادهای خارجی در کشور، بیکار و خانه نشین شده است.
وی میگوید:«سالها درس خواندم و کار کردم و مطابق به مسلک خود تجربیات زیادی بدست آوردم اما متاسفانه از چند ماه به این سو بیکار شدم و وظیفه خود را از دست دادم. خودم یک کنار که خانه نشین شدم و برایم دردناک است، بسیار نگران آینده دو دخترم هستم که درس و تحصیل شان چطور خواهد شد. این وضعیت هر روز حالت روحی من را خرابتر از قبل میسازد.»
در رابطه به محدودیتهای وضع شده، شمار زیادی از زنان و دختران، اعتراضات گستردهای را در داخل و خارج از کشور راه اندازی کردند و خواستار لغو محدویتهای موجود شدند اما این اعتراضات و دادخواهیها نتیجهای را در قبال نداشته و در مواری با واکنشهای مقامات دولتی در داخل کشور رو به رو شدند.
- نویسنده : خبرگزاری زنان افغانستان
- منبع خبر : خبرگزاری زنان افغانستان
