با آمدن مجدد گروه طالبان بر افغانستان، زنان و دختران از تمام عرصههای اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و حتا از حق زندهگی کردن محروم و خانهنشین شدند.
در نخستین تصمیم این گروه، مکاتب را بروی دختران بستند و بارها گفتند که تا امر ثانی مکاتب بروی دختران بالاتر از صنف ششم بسته خواهد بود که این امر با واکنشهای سازمان ملل، جامعه جهانی و سایر کشورها مواجه گردید، اما باز نشد.
با آنکه بسته ماندن مکاتب در افغانستان واکنشهای گستردهای را در پی داشت و امروز ۱۰۲۴ روز از این وضعیت میگذرد، دانشآموزان دختر در بی سرنوشتی بسر میبرند و معلوم نیست تا چه وقت این وضعیت ادامه خواهد داشت.
دختران در مدت سه سال، اجازه رفتن به پارکهای تفریحی، مکاتب، دانشگاهها و کار را ندارند و این محدودیتهای وضع شده آنان را مجبور کردند تن به ازدواج اجباری دهند و شماری از آنان دست به خودکشی بزنند و یا مشکلات خانوادهگی را تحمل کنند و در حالت بی سرنوشتی بسر ببرند.
در این میان، مصاحبهی که با چند تن از دانشآموزان دختر صورت گرفته، در بین آن، مدینه کسی است که از مکتب باز مانده و تن به ازدواج اجباری داده است.
وی به خبرگزاری زنان افغانستان میگوید: «وقت حقآموزش از دختران در کشور سلب شد پدرم مرا بزور به شوهر داد. آینده و سرنوشت من قربانی شد در حالیکه هنوز خردسال هستم بجای اینکه بروم خانهی بخت باید به درس و مشقم مصروف باشم. اما در عوض آن در خانهی شوهر با مشکلات روحی و روانی دستوپنجه نرم میکنم.»
شریفه، از ولایت غزنی، در یک مصاحبه اختصاصی با ما میگوید: «مسدود ماندن مکاتب و بیسرنوشتی و ناامیدی نسبت به آینده مرا دچار مشکلات فراموشی، روحی و روانی کرده است.»
شریفه میافزاید: «با گذشت نزدیک به سه سال، هنوز در فکر باز شدن دروازههای مکتب هستم.»
با آنچه گفته شد، نزدیک به سه سال است مکاتب بسته است. دختران در کنج خانههای شان با بیسرنوشتی بسر میبرد. جامعه جهانی بارها تأکید کرده بود که به دختران اجازه رفتن به مکتب داده شود چون آموزش حق اساسی همه است گروه طالبان بهانه گرفته و معلوم نیست تا چه وقت این محدودیتها ادامه خواهد داشت.
خبرگزاری زنان افغانستان
- نویسنده : خبرگزاری زنان افغانستان
- منبع خبر : خبرگزاری زنان افغانستان
