“برایم دردناک است زمانی که فکر می‌کنم دیگر نمی‌توانم مانند سابق، به کار خبرنگاری ام ادامه دهم” تبسم نام مستعارش است. او دانشجوی سال چهارم دانشکده‌ای ژورنالیزم یا روزنامه‌نگاری دانشگاه هرات بوده و در حکومت قبلی، در یکی از رسانههای خصوصی در ولایت هرات، مصروف کار خبرنگاری بوده است. وی از سرگذشت خود می‌گوید که […]
“برایم دردناک است زمانی که فکر می‌کنم دیگر نمی‌توانم مانند سابق، به کار خبرنگاری ام ادامه دهم”
تبسم نام مستعارش است. او دانشجوی سال چهارم دانشکده‌ای ژورنالیزم یا روزنامه‌نگاری دانشگاه هرات بوده و در حکومت قبلی، در یکی از رسانههای خصوصی در ولایت هرات، مصروف کار خبرنگاری بوده است.
وی از سرگذشت خود می‌گوید که با وجود بدبینی‌های جامعه در مقابل تحصیل دختران، در خانواده نیز به کنار مشکلات اقتصادی اجازه‌ای آنچنانی برای ادامه دادن درس خود نداشت است.
” دوازده سال مکتب را با مشکلات زیادی تمام کردم و در ابتدا اجازه دانشگاه رفتن را نداشتم و با پا درمیانی برادرم موفق شدم امتحان کانکور را سپری کرده و به دانشکده‌ای ژورنالیزم کامیاب شوم.”
تبسم همچنان اضافه می‌کند که مختلط بودن دختران و پسران در محیط دانشگاه، یکی از دلایلی بود که خانواده‌اش نمی‌خواستند او وارد دانشگاه شود.
“برایم می‌گفتن در صورتی می‌توانی به درس خود ادامه بدی که طب بخوانی و یا هم در محیط دخترانه معلم شوی.”
او می‌گوید، در نهایت خانواده اش تصمیم گرفتند که رشته‌ای خبرنگاری را بخواند اما به شرط این که هیچ وقت کارخبرنگاری را انجام نداده و بعد از فراغت معلم شود.
این در حالی است که در افغانستان، همواره تصامیم بزرگ زنده‌گی دختران توسط خانواده‌های شان صورت گرفته و اکثرا از استقلال مالی و فکری برخوردار نیستند.
تبسم در ادامه می‌گوید، از یک خانواده، از یک قوم و یک جامعه‌ای سنتی توانسته است وارد کار خبرنگاری شده و در این زمینه دست‌آوردهای داشته باشد.
“اصلا تصور نمی‌کردم که یک روز بتوانم روزنامه‌نگاری بخوانم و به کنارش در یک رسانه کار کنم.”
وی می‌افزاید، بخاطر رسیدن به این موقعیت تلاش زیادی انجام داده است اما بعد از سقوط حکومت قبلی و آمدن طالبان در کشور، اکنون کار خود را از دست داده و چندین ماه می‌شود که به دلیل بسته شدن محل کار و رفتن همکارانش در خارج از کشور، خانه نشین شده است.
سحر رحیمی(نام مستعار) یکی دیگر از خبرنگاران زن در ولایت هرات است که پس از روی کار آمدن حکومت جدید در افغانستان، بیکار شده و وظیفه‌ای خود را از دست داده است.
وی که قبلا به عنوان مدیر مسوول در یکی از رسانههای هرات ایفای وظیفه می‌کرد می‌گوید، “به کنار این که بیکار شدم، مشکلات مالی روی زنده‌گی ام تاثیرات زیادی گذاشتی و از لحاظ روحی شرایط مناسبی ندارم”
از زمان روی‌کارآمدن طالبان در افغانستان، دروازه‌ی‌های تعدادی از رسانههای مختلف در سطح کشور بسته شده و شمار زیادی از خبرنگاران و کارمندان رسانه‌ای نیز بیکار شده اند.
پیش از این نیز انجمن خبرنگاران افغانستان گفته بود که حدود ۲۰۰ رسانه فعالیت‌های شان متوقف شده و ۷۰ فیصد خبرنگاران وظایف خود را از دست داده اند.
در همین حال، نی یا نهاد حمایت کننده‌ای رسانههای آزاد در افغانستان، بسته‌شدن رسانه‌ها و بی‌کارشدن شمار زیادی از خبرنگاران، بخصوص خبرنگاران زن در افغانستان را نگران کننده خوانده و گفته است که این کار صدمه‌‌ای بزرگی بر پیکر آزادی بیان، دسترسی به اطلاعات و فعالیت رسانه‌ای در کشور وارد خواهد کرد.
