شماری از زنان در ولایت بادغیس می‌گویند که محدودیت‌های سه سال اخیر سبب شده است تا آنان انگیزه و امید شان را نسبت به آینده از دست داده و اکنون اکثر آنان بیکار شده و خانه نشین شده اند.
به گفته آنان، بیکاری و خانه‌نشین سبب شده است که حضور شان در اجتماع کمرنگ شود و در وضعیت بد روحی قرار بگیرند.
ثریا، یک از زنانی است که در ولایت بادغیس در یکی از موسسات خصوصی کار می‌کرد اما بعد از وضع محدودیت‌ها، از وظیفه خود بیکار شده است.
وی میگوید:«در گذشته خوب بود که کار می‌کردم وارد احتماع بودم. با مردم سروکار داشتم و در کنارش یک قسمتی از مصارف خانه به دوش من بود و باید کار می‌کردم اما بعد از بیکار شدنم با مشکلات اقتصادی زیادی رو به رو شدیم چون معاش شوهرم کفایت نمی‌کند. در کنارش روز‌های سخت افسردگی را تیر کردم حالا هم نگرانم که آینده ما چی خواهد شد.»
در کنار زنان شاغل، شاگردان مکتب نیز امید شان را برای داشتن یک آینده بهتر از دست داده اند و خواهان بازگشایی دوباره مکاتب هستند.
مژگان، یک تن از دختران دانش‌آموز در ولایت بادغیس است که از سه سال به این سو مانند هزار دختر دیگر، منتظر باز شدن دروازه‌های مکتب به روی دختران است.
وی میگوید:«سه سال است که مکتب نرفتم و هر روز به فکر این هستم که آینده ما چی خواهد شد. حس می‌کنم در چهار دیواری خانه حبس شدم، هر روز امیدم را نسبت به زندگی و آینده از دست می‌دهم و فکر می‌کنم هیچ انگیزه و شوقی برای داشتن و بهتر شدن یک آینده خوب ندارم.»
در همین حال،فریحه محمدی، یک تن از روانشناسان میگوید که آمار بیماری‌های روحی در میان زنان و دختران در حال افزایش است و اگر محدودیت‌ها و وضعیت کنونی زنان در افغانستان ادامه پیدا یابد می‌تواند اثرات بد روحی و روانی از جمله روی آوردن به خودکشی در میان زنان و دختران را نسبت به قبل افزایش دهد.
در سه سال گذشته فرمان‌های زیادی در برابر زنان و دختران در افغانستان وضع شد. مکاتب و دانشگاه‌ها به روی دختران بسته شد، محدودیت‌های کار در برابر زنان باعث شد تا یک تعداد آنان مانند استادان دانشگاه و کارمندان دولتی نیز وظایف شان را ترک کنند.
- نویسنده : خبرگزاری زنان افغانستان
- منبع خبر : خبرگزاری زنان افغانستان
