از فعالیت در اجتماع تا نماینده‌گی در مجلس سنا؛ گفتگو با گلالی اکبری نماینده منتخب مردم بدخشان در مجلس سنا
«وضعیتی که فعلا در افغانستان جریان دارد واقعا یک حق تلفی بزرگ در برابر زنان و دختران است. ما در میان زنان افغانستان، خانم‌های سیاسی، فرهنگی، خانم‌های که در بخش‌های مختلف تحصیلات و تجارب زیادی دارند، داکترها، انجینیرها، استادان و کدرهای خوبی در بخش خانم‌ها داریم که اکنون در افغانستان بی سرنوشت هستند.»
این تنها چکیده‌ای از صحبت‌های گلالی اکبری، نماینده پیشین مردم بدخشان در مجلس سنا، در رابطه به فعالیت‌ها، فرصت‌ها و چالش‌های شان می‌باشد که برای بحث بیشتر در این مورد، با خانم اکبری گفت‌وگویی ترتیب داده‌ام که در ادامه خواهید خواند.
پرسش: ممنون که وقت گذاشتید. در ابتدا از خود تان بگویید، اکنون کجا زندگی می‌کنید و مصروف چه فعالیت‌های هستید تا خواننده‌های ما بیشتر با شما آشنایی پیدا کنند.
پاسخ: سناتور گلالی اکبری هستم از ولایت زیبای بدخشان. فعلا در شهر ونکوور کشور کانادا زندگی می‌کنم و مصروف درس و بعضی از فعالیت‌های اجتماعی می‌باشم. در گذشته برای سه بار، به طور انتخابی نماینده مردم بدخشان بودم و از طریق شورای ولایتی به مجلس سنای افغانستان راه یافتم.
پرسش: به عنوان یک خانم سیاستمدار و نماینده پیشین مردم بدخشان در مجلس سنا، رمز موفقیت خود را در چه می‌بینید و فکر می‌کنید عامل اصلی جایگاه فعلی‌تان چیست؟
پاسخ: رمز موفقیت من در دوران شانزده سال نماینده‌گی و وکالتم با مردم عزیزم فقط تعهد، صداقت، ایمان‌داری و توکل به خدا و مردم بوده که توانستم به مدت این چندسال، با کمال صداقت برای مردم عزیزم کار کنم. همچنان برای نماینده‌گی از حق مردم و به اشتراک‌گذاری مشکلات آنان با دولت از چوکی پارلمان صدا بلند کردم.
ولی من تنها در پارلمان برای مردم بدخشان کار نکردم و تنها نماینده مردم بدخشان نبودم بلکه در مجلس سنا در یک کرسی که تعلق به تمام مردم افغانستان دارد، من در آن کرسی بودم و برای همه‌ای مردم افغانستان کار می‌کردم. زیادتر در قسمت قوانین، بودجه، کارهای کمیسون بخاطر حق، حقوق، امتیازات و دادخواهی از تمام مردم بخصوص زنان فعالیت داشتم.
پرسش: در دوران نماینده‌گی تا در مجلس سنا، چه دست‌آوردهای در قسمت رسیده‌گی به چالش‌ها و ایجاد فرصت‌ها برای زنان بدخشان داشتید؟
پاسخ: دست‌آوردهایم در دوران کارکردم که نماینده مردم افغانستان و مردم بدخشان بودم زیاد است. من در عرصه‌های مختلفی کار کردم از جمله بخش تعلیم و تربیه، بخش صحی، بخش‌های آب مردم، برق مردم، در بخش اعمار و بازسازی مساجد از طریق دولت و زیاد کارهای دیگری بوده که همیشه برای حق و حقوق مردم انجام دادیم.
من مدت هفت سال رییس کمیسیون امور زنان، جامعه مدنی و حقوق بشر بودم. همچنان به عنوان رییس کمیسیون مواصلات و مخابرات، رییس کمیسیون دفاعی، معاون کمیسیون سمع شکایات نیز کار کردم و در این مدت همیشه از حقوق و امتیازات مردم خود دفاع نمودم.
پرسش: چرا حکومت مرکزی نتوانست حتی ابتدایی ترین حقوق مردم بدخشان را فراهم کند در حالی که آنان هموار با چالش‌های زیادی رو به رو بوده و از نبود امنیت، آسایش و حتی از نبود آب در ولایت شان شکایت داشتند؟
پاسخ: دولت در کل نتوانست برای تمام مردم افغانستان حقوق و امتیاز بدهد و از حقوق آنان دفاع کند بخصوص در بخش‌های امنیتی و استخباراتی که بتواند با همکاری مردم مصوونیت و امنیت بهتری را به مردم به وجود بیاورد. بارها در ولایات مختلف سمت شمال که ناامنی‌ها روز به روز بیشتر می‌شد، ما به دولت مراجعه می‌کردم و صدای مردم را می‌رساندیم که کدام ولایت با چه مشکلات امنیتی رو به رو است و شما باید رسیده‌گی کنید اما متاسفانه دولت مشغول قوم پرستی خود بود. و از حق و حقوق مردم ما با بسیار مشکل از صد فیصد، ده یا بیست فیصد می‌توانستیم دفاع کنیم چون در دولت کاغذپرانی، بروکراسی، تیم و تیم‌بازی و خودخواهی‌های زیاد بود که امروز نتیجه آن را دیدند.
پرسش: از دید شما چه دلایلی وجود داشت که مجلس سنا افغانستان از چالش‌برانگیزترین نهادهای دولتی به شمار می‌رفت؟
پاسخ: من فکر می‌کنم مجلس سنا نسبت به ولسی جرگه کم جنجال‌تر بود چرا که تمام داد و گرفت‌ها در ولسی جرگه وجود داشت. مجلس سنا، جای بود که فقط قوانین را پاس می‌کرد و بودجه می‌آمد ما سر بودجه کار می‌کردیم.
هفته دو روز جلسه‌های مجلس عمومی و هفته سه روز هم کمیسون‌ها بود که بر اساس لایحه وظایف ما کار می‌کردیم.
همچنان مدتی را که خودم در مشرانو جرگه کار کردم شکر خدا بدون کدام مشکل و جنجال بوده است.
پرسش: تجربه و حس تان در زمان سقوط کشور چگونه بود و دیدگاه تان در مورد حکومت فعلی در افغانستان چیست؟
پاسخ: حسی که در دوران سقوط جمهوریت دارم را هیچ وقت فراموش نمی‌کنم بخاطریکه فکر نمی‌کردم یک نظام، یک کشور با تمام قدرت و امکاناتی که دارد در یک شب سقوط کند و تمام دار و ندار مردم و دست‌آوردهای بیست ساله از بین برود. از این معلوم می‌شود که یک فشاری بالای رهبری دولت افغانستان در دوران جمهوریت وجود داشته و هم خواست جهان و آمریکا همین بوده تا نظام افغانستان سقوط کند، بلاخره اگر دل شان به مردم افغانستان نمی‌سوخت باید به همان دست‌آوردها، زحمات، پول و امکانات خودشان می‌سوخت. به این نتیجه می‌رسیم که سقوط دوران جمهوریت یک معامله بوده و سقوطی که همه مردم را حیرت زده ساخت که امروز همه مردم در یک سرگردانی به سر می‌برند چه در داخل و چه در خارج از کشور.
پرسش: به عنوان سوال آخر، نظر به شرایط فعلی که در افغانستان حاکم است، سرنوشت زنان را چگونه بررسی می‌کنید؟
پاسخ: وضعیتی که فعلا در افغانستان جریان دارد واقعا یک حق تلفی بزرگ در برابر زنان و دختران است. زنان که نیم پیکر جامعه هستند اکنون در حالت بی سرنوشتی قرار گرفته اند. ما در میان زنان افغانستان، خانم‌های سیاسی، فرهنگی، خانم‌های که در بخش‌های مختلف تحصیلات و تجارب زیادی دارند، داکترها، انجینیرها، استادان و کدرهای خوبی در بخش خانم‌ها داریم که اکنون در افغانستان بی سرنوشت هستند.
نگرانی کلان دیگر ما بسته ماندن مکتب‌های دخترانه است که سه سال می‌شود دختران از حق تحصیل محر‌م مانده اند که اگر همین گونه ادامه یابد ما در سال‌های آینده یک نسل بی سواد و عقب مانده‌ای را تحویل جامعه خواهیم کرد.حقوق زنان که در افغانستان از آنان گرفته شده است جبران ناپذیر است. من از جامعه جهانی و آمریکا که خود را ابرقدرت جهان می‌داند، می‌خواهم تا ناکامی اش را در برابر افغانستان قبول کند چون تمام برنامه‌هایش در قبال کشور به ناکامی انجامیده است.
- نویسنده : خبرگزاری زنان افغانستان
- منبع خبر : خبرگزاری زنان افغانستان
