بیش از سه سال میشود که دختران بالاتر از صنف ششم در افغانستان به مکتب نرفته اند، دروازه های دانشگاه ها نیز به روی دختران بسته است و به دلیل وضع محدودیت‌های کاری، اکثرا آنان خانه نشین شده‌اند، بسته ماندن دروازه های مکاتب و دانشگاه ها و خانه‌نشینی باعث شده است که اکثریت آنان به مشکلات روحی و روانی دچار شوند.
لیلی، دختری دانشجوی است که بعد از بسته شدن دانشگاه و خانه نشینی، دچار افسردگی شدید شده است او می‌گویید گاهی به خودکشی نیز فکر کرده است. وی می‌گوید:« روزها دلم میشود بخوابم و از این دنیایی بی انصاف اصلا خبر نشوم چون این دنیا اصلا دیگر برایم شیرینی ندارد و به معنی واقعی از این همه انتظار و تکرار خسته شده‌ام؛ میخواهم ساعتها بخوابم اصلا ساعت برایم مفهوم ندارد چون بیهوده می‌چرخد».
تعدادی از دانشجویان می‌گویند که علاوه بر مشکلات روحی و روانی، بیش از دو سال میشود در بی‌سرنوشتی و بلاتکلیفی به سر میبرند. آنان می‌گویند یک قدم مانده بود تا به هدف مان برسیم اما برعکس شد به اندازه صد سال دور شدیم.
صالحه، یک تن از دانشجویان دانشکده اقتصاد بود و او می‌گوید:« فقط یک سال به فراغتم از دانشگاه مانده بود که طالبان دانشگاه‌ها را بسته کردند، آن همه سال که من تلاش کردم، دوازده سال مکتب، یک سال کانکور و سه سال دیگر دانشگاه خواندم اما یک گروه نادان همه آن زحمت هایم را به فنا داد. نمی‌دانم اصلا باید چه بکنم در یک بلاتکلیفی به سر می‌برم. بدبختی این بود که دختر بدنیا آمدم و بدبخت‌تر از آن اینکه در افغانستان بدنیا آمدم».
با گذشت تقریبا بیش از دو سال از نشر اعلامیه‌ی وزارت تحصیلات عالی در مورد بسته شدن دانشگاه ها به روی دختران دانشجو، تعدادی از این دختران از مشکلات روحی و روانی مثل افسردگی شدید رنج میبرند و می‌گویند که اگر وضعیت همینطور ادامه پیدا کند آینده مان تاریک خواهد بود.
این در حالی‌ست که بیش از سه سال میشود که دروازه های مکاتب نیز به روی دختران بالاتر از صنف ششم بسته است، اما هنوز معلوم نیست که طالبان چی وقت و تحت چی شرایطی دروازه های مکاتب و دانشگاه ها را باز میکنند تا هنوز اطلاعات در دسترس نیست.
خبرگزاری زنان افغانستان
- نویسنده : خبرگزاری زنان افغانستان
- منبع خبر : خبرگزاری زنان افغانستان
