دادگاه اروپا اخیرا با صدور دستور، زنان افغانستان را با توجه به محدودیت های روزافزونی که توسط طالبان متحمل شده اند شهروندان واجد شرایط دریافت پناهندگی از کشور های اروپایی عنوان نمود.
در گام نخست میتوان این اقدام را برای حفاظت از بانوانی که طی دو دهه گذشته جهت ترویج مفاهیم حقوق بشر، نهادینه شدن آزادی بیان و اصل برابری شهروندی تلاش کرده اند مفید دانست.
اما باتوجه به اینکه راهیافتن به قلمرو این اتحادیه به معنی عبور از ۷ خان رستم است این اقدام را بیشتر یک حرکت نمادین میتوان قلمداد کرد.
زیرا اگر؛ اتحادیه اروپا برای مصونیت این بانوان برنامهریزی کرده و نگران زنان فعال در حوزه های حقوق بشر، جامعه مدنی و رسانه ها است لازم است تا سفارت های شانرا در کشور های همسایه افغانستان برای این بانوان متضرر قابل دسترس سازد.
درحال حاضر هزاران بانوی بیسرنوشت در ایران و پاکستان بلاتکلیف به سربرده و شماری از آنها نیز از هراس انتقامگیری طالبان در داخل افغانستان پنهان و یا درحال تغییر موقعیت رهایشی شان اند.
در ۳۸ ماه گذشته، برنامهٔ تخلیه بشردوستانه نتوانسته تا برای حفاظت از این افراد تدابیر موثری را رویدست گیرد.
شماری از فعالین مدنی از کندکاری و عدم شفافیت در این برنامه اظهار نارضایتی نموده و شکایت نامهٔ را که شماری از فعالین مدنی برای نهاد های حامی ارسال کرده اند نیز نتیجهٔ مطلوبی بههمراه نداشته است.
حال اگر اتحادیه اروپا، شعار نمیدهد و اراده حمایت از افراد آسیب پذیر را دارد یک برنامهٔ عمل را از طریق سفارتخانه هایش در اسلامآباد، تهران، دوشنبه و تاشکند معرفی نماید و زمینه را برای پایان دادن به وضعیت مبهم مدافعین حقوق بشر، خبرنگاران و فعالین مدنی در معرض خطر فراهم سازد.
واگر نه دستور تازه این دادگاه شبیه دهها اعلامیه است که پس از تسلط مجدد طالبان در کشور برای نکوهش عملکرد طالبان نشر اما تاثیر مثبت، همگانی سازی این اعلامیه ها بر بهبود وضعیت مردم افغانستان نداشته است.
خبرگزاری زنان افغانستان
- نویسنده : خبرگزاری زنان افغانستان
- منبع خبر : خبرگزاری زنان افغانستان