اذیت و آزار و سواستفاده های جنسی بر زنان گرچند از موضوعات جدید در جامعه نیستند اما داغ ترین گزارش هایی را تشکیل می دهد که در هفته های اخیر به نشر رسیده است. بعد از فروپاشی طالبان تلاش های زیادی صورت گرفت تا زنان بتوانند در سطوح مختلف و از جمله پولیس حضور داشته […]
اذیت و آزار و سواستفاده های جنسی بر زنان گرچند از موضوعات جدید در جامعه نیستند اما داغ ترین گزارش هایی را تشکیل می دهد که در هفته های اخیر به نشر رسیده است. بعد از فروپاشی طالبان تلاش های زیادی صورت گرفت تا زنان بتوانند در سطوح مختلف و از جمله پولیس حضور داشته و به اجرای خدمت بپردازند و باید گفت که حضورشان در صفوف پولیس الزامی هم پنداشته می شود. اما به تازگی گزارش هایی به نشر رسیده که چهره جدیدی از زنان را در سکتورهای امنیتی به نمایش گذاشته است. نقش قربانی، قربانی تجاوزات و اذیت و آزارهای جنسی!
بی بی سی گزارشی را در رابطه با آزار و اذیت های جنسی در صفوف پولیس به نشر رساند که این گزارش واکنش اتحادیه اروپا و سفارت امریکا را برانگیخت و آنها از دولت افغانستان خواستار پی گیری جدی این مسأله شد.
فریحه ایثار از فعالان حقوق بشر و حقوق زن در افغانستان است او در رابطه با رسوایی های جنسی پولیس افغانستان در صفحه فیسبوک خود چنین نوشته است: «روایت وحشتناک و تکان دهنده ی از تجاوز جنسی زنان در پولیس افغانستان، دستاورد دیگر حکومت اشرف غنی در این مستند آمده است که ۷۰ درصد زنان در پولیس افغانستان آزار و اذیت جنسی را از سوی پولیس مرد، آمرین و قومندان های امنیه در جریان ماموریت خویش تجربه کرده اند. اما اکثریت آن ها به دلیل ترس طرد از سوی جامعه و خانواده، حاضر به درج شکایت نشده اند. تعدادی هم که جرأت کردند صدا بلند نمایند و شکایت درج نمایند. هم از سوی خانواده ها و هم به دلیل موجودیت تهدیدات بلند به مرگ از سوی تجاوزگر، متعدی و جانی های زورگو و قدرتمند مجبور شده اند از شکایت خود منصرف شوند.
شاید یگانه قضیه ی تجاوز جنسی بر زنان در پولیس افغانستان که پس از سال ها تلاش تا مرحله محاکماتی می رسد، قاضی حکم به رهایی تجاوزگر می دهد و پس از اعتراض قربانی تجاوز جنسی، قاضی مربوطه به متضرر می گوید که «اگر راهی دیگری نداری خودکشی کن» و تا همین لحظه که دارم می نویسم، تجاوزگر آزاد و رها و با افتخار به ماموریت و تجاوز جنسی بالای سایر زنان در پولیس افغانستان ادامه می دهد.
مگر ممکن است زنی در جهنمی به نام افغانستان با نظام و دم و دستگاه فاسد، ناکارآمد، عاطل و باطل و جامعه ای سنتی و بسته با فرهنگ مسلط انکار و زن ستیز که باز هم بار ملامتی را روی شانه ای قربانی تجاوز جنسی می گذارد، محکوم و سرکوب می کند، نفس راحت بکشد و در اجتماع کار نماید؟
یگانه بهره ای که از این حکومت ناکام و با فساد لجام گسیخته به ما رسیده جوان کشی، فقر و بیچارگی، تجاوز، قتل، بهره کشی جنسی، خشونت، کشتار، خونریزی، نسل کشی و … است.
روزبه امانی از دیگر کاربران شبکات اجتماعی در رابطه با گزارش بی بی سی نوشته: «کدامین مفهوم بنیادی در جامعه افغانستان برای بازسازی اخلاق کاربردی کمک خواهد کرد؟ افغانستان یکی از کشورهای جهان سوم است که اخلاق فردی تا اخلاق اجتماعی پرسش برانگیز بوده! ولی می دانید که جهان دیگر تعامل اش با کشوری بنام افغانستان و افغانستانیان چه خواهد بود»؟
حشمت الله یوسف نظر خود را در رابطه با نوشته خانم ایثار این چنین ابراز داشته است:
«محترمه فریحه! در مسیر خلاف اسلام هر کی حرکت کرد با این چنین نتیجه روبرو می شود، این نتیجه کمپاین های شما مدافعین حقوق زنان است که باید در هر عرصه موجودیت فزیکی زن ملموس باشد حتی در سکتور نظامی مختلط با مردان، در دفاتر ملکی مختلط با مردان… پس باید منتظر چنین نتیجه بود! نباید این بار ملامت را بالای همه مردان و مردم این جامعه انداخت، بار ملامتی به دوش مقلدین، پیروان و مدافعین دموکراسی غربی (جندر، حقوق بشر، آزادی بیان …) است. و این را دقیق بدانید که بیشترین تجاوز در غرب در چارچوب دموکراسی، حقوق بشر… بالای زنان صورت می گیرد، در تمام مکان های باز و بسته، رسمی و غیررسمی شان روزانه تجاوزات صورت می گیرد، قضیه های تجاوزات مردمان مشهور شان از رئیس جمهور، وزراء، قضات، پاپ ها را از طریق رسانه ها می شنوید، بیایید که طبق هدایات قران و اسلام رفتار کنیم و تمام امورات زندگی خویش را در چارچوب هدایات دین اسلام به پیش ببریم تا رستگار شویم».
نکته جالب اینجاست که هنوز کسانی پیدا می شوند که اسلام را تنها برای زنان به تعریف می گیرند و احکام محدودکننده آن را مختص زنان می دانند گویا زنان تنها گمراه شدگانی هستند که نیاز به کنترل و مراقبت با نام دین و آیین را دارند و مردان همه جز هدایت شدگان قرار می دهند گویا هیچ مردی خطا کرده نمی تواند.