پس از حاکمیت فضای رعب و وحشت ناشی از ناپدیدشدن شماری از زنان معترض خیابانی در کابل؛ مدتی اعتراضات مدنی زنان از خیابان به مکان های سربسته رفت. نزدیکان و خانواده‌های زنان ناپدید شده اشناد و شواهدی ارائه کردند که آنها شب هنگام و شماری از مسیر خانه های شان از سوی افراد مسلح استخبارات […]
پس از حاکمیت فضای رعب و وحشت ناشی از ناپدیدشدن شماری از زنان معترض خیابانی در کابل؛ مدتی اعتراضات مدنی زنان از خیابان به مکان های سربسته رفت. نزدیکان و خانواده‌های زنان ناپدید شده اشناد و شواهدی ارائه کردند که آنها شب هنگام و شماری از مسیر خانه های شان از سوی افراد مسلح استخبارات طالبان ربوده شده اند.
سازمان های مختلف حقوق بشری از جمله سازمان ملل ربوده شدن زنان معترض درکابل را محکوم کرد و خواهان رهایی بی قید و شرط آنان از سوی طالبان شدند.
لابی گری های این سازمان ها تاکنون نتیجه‌ای مبنی بر آزادی این زنان را در پی نداشته است.
پس از حدود بیست روز خالی بودن جاده ها از معترضین، چهارشنبه(۲۰ دلو ۱۴۰۰) جنبش خودجوش زنان معترض افغانستان با شعارهای “نه به تبعیض جنسیتی” و ” هیچ حکومت تک قومی و تک جنسیتی درتاریخ جهان و افغانستان دوام نیاورده است” به خیابان بازگشتند.
اعضای این جنبش همچنان از تعیین پیش شرط های جامعه جهانی برای طالبان جهت به رسمیت شناسی استقبال می‌کنند. جامعه جهانی پیش شرط های به رسمیت شناختن طالبان را رعایت حقوق بشر بویژه حقوق زنان، مبارزه با تروریسم و تشکیل دولت فراگیر تعیین کرده است.
این معترضان همچنان می‌گویند:
” زنان نباید در خط اول حذف سیاسی و اجتماعی طالبان باشند.”
همچنان در یک شعار دیگر آنها از چهارتن زنان معترض زندانی در بند طالبان یاد کرده و نوشته اند:
” ما همه تمنا، پروانه، مرسل و زهرا هستیم ، ما صدای مردم هستیم.”
این درحالیست که گروه طالبان هرنوع اعتراض و مقاومت در برابر نظام شان از جمله اعتراضات زنان در خیابان را سرکوب می‌کنند و تاکنون چندین تن از اعضای اشتراک کننده جنبش های زنانه درین اعتراضات ناپدید اند درحالیکه ظاهرا از سوی طالبان زندانی شده اند. اما طالبان دست داشتن در ربودن آنان را همواره رد کرده اند.
