نویسنده: حریر بیدل در پانزدهم اگست با آمدن طالبان ترس و وحشت همه جا را فرا گرفت، دیری نگذشت که زنان با اعتراضات گسترده به جاده ها برآمدند و از طالبان خواستار عدالت و حق و حقوق خود شدند که این اعتراضات با تنش ها و واکنش های تند طالبان و دستگیری یا بازداشت خیلی […]
نویسنده: حریر بیدل
در پانزدهم اگست با آمدن طالبان ترس و وحشت همه جا را فرا گرفت، دیری نگذشت که زنان با اعتراضات گسترده به جاده ها برآمدند و از طالبان خواستار عدالت و حق و حقوق خود شدند که این اعتراضات با تنش ها و واکنش های تند طالبان و دستگیری یا بازداشت خیلی از اعتراض کننده ها مواجه شد.
در هفتم سپتامبر ۲۰۲۱ دختران و زنان در بلخ با راه اندازی راه پیمایی دست به اعتراضات زدند و خواستار عدالت شدند اما طی دو روز راه پیمایی طالبان هفتاد تن از اعتراض کننده ها را بازداشت و به جاهای نامعلوم بردند که چهل تن این بازداشت شده ها زنان و دختران بودند.
اما یک هفته پس از ماجرای بازداشت معترضین اجساد هشت تن از این بازداشت شده ها در یکی از خیابان های دورتر از شهر پیدا شد و باقی پسران و دختران پس از تلاش های خانواده ها و بزرگان قومی شان پس از نزدیک به پنجاه روز آزاد شدند اما در این میان از سرنوشت نه تن از دختران معترض خبری نبود و کسی نمیداند با آنها چی شده است؛ پنج تن از دختران پس از رهایی توسط خانوداه های خود شان بقتل رسیدند و در همان روز ها در کنار این در گوشه های مختلف شهر اجساد یک داکتر زن، یک دانشجوی دختر، یک زن فعال مدنی و دو پولیس زن که در اعتراضات شرکت داشتند پیدا شده اند.
یکی از اعتراض کننده ها که نمیخواهد نامش ذکر شود به ما میگوید طالبان از هر طریق کوشش کردند که مانع اعتراضات آنان شوند و هر کسی که میخواست از جریان اعتراضات عکس و ودیدیو بگیرد کمره ها و گوشی های همراه شان از سوی طالبان گرفته شد و اکثریت معترضین را بازداشت کردند؛ وی میگوید تا یک مدت از سرنوشت دوستانش هیچ اطلاع نداشتند و خود هم کوشش میکردند پنهان باشند. وی که بازداشت دوستانش را به چشم خود شاهد بوده و بعد از بازداشت دختران خیلی تلاش کرد تا بتواند برای آزادی آنان کاری کند اما به دلیل تهدید های جدی طالبان مجبور به ترک بلخ شد تا با سرنوشت دوستانش مواجه نشود.
یکی دیگر از خانمهای معترض برای ما میگوید وی شاهد بود که چگونه دوستانش را طالبان با خود بردند و تا یکی دو هفته آنان را در حوزه های داخل شهر و ریاست امنیت ملی شکنجه و بازجویی میکردند که بعدا آنان را به زندان زنانه مزارشریف انتقال دادند و در آنجا مورد شکنجه و بازجویی قرار دادند.
او که با خبر شدن رهایی دوستانش دیدن دوست از بند رها شده اش میرود با سر و صورت زخمی او مواجه میشود. او میگوید وی را در حد شکنجه کرده بودند که تعادل روحی خود را از دست داده بود و در جریان صحبت اشک چشمانش جاری بود خانواده دوستش اجازه بیشتر صحبت کردن با او را ندادند و یک هفته بعد تمام خانواده دوستش از راه قاچاق راهی کشور ایران شدند.
این منبع میگوید هیچ یکی از دختران آزاد شده از بند روان سالم نداشتند و چند تن از دختران پس از رهایی نیز توسط فامیل های شان کشته شده اند وی وقتی خواسته با خانواده های آنها صحبت کند گفته اند که نمیخواهند در این مورد صحبت کنند و لازم نمیدانند بخاطر یک دختر شان زندگی تمام خانواده را به خطر مواجه بسازند.
یکی از فعالین حقوق زن در بلخ که بدلیل تهدید های امنیتی نمیخواهد نامش ذکر شود میگوید طالبان راپور تمام زنان را دارند و در هر نقطه شهر لیست زنان و دختران فعال در حکومت قبلی را دارند و در هر ایست بازرسی آنها را شناسایی میکنند و باخود میبرند.
این خانم میگوید تنها در یک هفته شش قتل زنان و دختران در منطقه مسکونی وی صورت گرفته و طالبان مثل دزدان وارد خانه ها میشوند و زنان و دختران را از خانه بیرون میکنند و به قتل میرسانند یا هم در بستر خواب شان آنها را خفک میکنند یا هم به جاهای نامعلوم خود شان ویا جسد های شان را انتقال میدهند تا به شفاخانه انتقال نکنند.
در کنار این کشته شدن خانم حنیفه نظری فعال مدنی در منطقه بلخ باستان نزدیک منزلش توسط افراد ناشناس موترسایکل سوار با ضرب گلوله در پیشانی اش چهار روز بعد از آن کشته شدن خانم زهرا کارمند امنیت ملی حکومت پیشین و یک روز بعد کشته شدن خانم فضیله احمدی در سرک عمومی شهرک متحد شهر مزارشریف کشته شدن یک دختر و مادر در منطقه دشت شور مزارشریف و چندین مورد دیگر در گوشه و کنار شهر و ولسوالی ها از جمله قتل های هستند که تاکنون هیچ شخص و رسانه ای در مورد آن چیزی نگفته اند.
این خانم میگوید در یک ماه گذشته در کوچه ها و پس کوچه های بلخ بیشتر از بیست خانم فعال و کارمندان نظامی حکومت قبلی کشته شده اند و یک تعداد آن که به شفاخانه انتقال داده شده مسولین شفاخانه حاضر نیست در این مورد چیزی بگوید و خانواده های شان هم از ترس جان شان حاضر به سخن گفتن نیستند.
یکی از شاهدان عینی به ما گفته است که خانم حنیفه نظری در نخست ساعت هفت شام توسط طالبان در یک رینجر در منطقه چهاردیواری های خالی آورده شد و مردم از صحنه دور رانده شدند و بعد با ضرب گلوله توسط کلانشنکوف به پیشانی اش کشته شد، طالبان از ساحه رفتند که چندین ساعت بعد با آمدن زنگ های پی هم در گوشی همراهش یکی از اهالی منطقه به تماس پاسخ میدهد و خانواده اش را از مرگ وی اطلاع میدهد.
و یکی از خانمها در شهرک متحد میگوید وی میدید که خانم فضیله احمدی در سرک عمومی منتظر موتر لینی بود و چند نفر از طالبان آمدند و با شلیک گلوله وی را کشتند و خود شان ساحه را ترک کردند.
در همین حال یکی از منابع به رسانه اندپندنت فارسی گفته بود که او پس از رهایی دختران از بازداشت طالبان دست کم با چهار تن آنان دیدار کرده است. او وضعیت دختران بازداشت شده را وحشتناک توصیف کرده و گفته که دختران به شدت شکنجه شده و بارها مورد تجاوز جنسی گروهای قرار گرفته بودند. این منبع افزوده:”دختران به من گفتند که در بازداشتگاه امنیت ملی یک زن آنان را کاملا برهنه می کرد و با خرطوم برقی و شلاق آنها را شکنجه میداد این زن بزور به این دختران قرص های روان گردان میخوراند و سپس افراد طالبان به طور گروهی به آنان تجاوز میکردند.”
یکی دیگر از هماهنگ کننده های این اعتراضات به ما میگوید این راه پیمایی های خود جوش از سوی جوانان بود و جوانان خواستار عدم دخالت پاکستان بودند و شعار های ضد پاکستان با خشم طالبان مواجه میشد و به هیچ شخصی اجازه فلم برداری داده نمیشد و طالبان تلاش داشتند که مانع جوانان شوند تا با این راه پیمایی بپیوندند.
هیچ فرد یا اداره طالبان حاضر به سخن گفتن در مورد این دختران و زنان نیست من بارها تلاش کردم که با فرمانده امنیه طالبان در بلخ و ریس اطلاعات فرهنگ صحبت کنم اما در هر بار تماس برایم گفتند روی این موارد صحبت نمیکنند و بهتر است من هم دنبالش نباشم تا برای خودم مشکل پیش نشود.
اطلاعات بدست آمده در این مقاله طی هفت مصاحبه با هفت تن از شاهدان فعالین مدنی و فعالین حقوق نوشته شده است.
