پس از بسته شدن مکاتب و دانشگاهها به روی دختران در افغانستان، تمایل به مهاجرت میان آنان نسبت به هر زمان دیگر افزایش یافته است. فشارهای روانی و اجتماعی ناشی از این تصمیم، آینده هزاران دختر افغان را تحت تاثیر قرار داده است.
شکریه محمدی، یک تن از دختران دانشجو است که پس از بسته شدن دروازههای دانشگاه به روی دختران، تصمیم گرفته است تا برای ادامه دادن تحصیلات خود مهاجرت کند.
وی میگوید:«افغانستان خاک و وطنم است اما به وطن خود حق درس خواندن را ندارم. تصمیم گرفتم که از طریق بورسیه گرفتن به تحصیلات خود به کشور آلمان ادامه بدهم و تا چند ماه دیگر آنجا میروم. اما امیدوارم روزی تمام دختران کشورم بتوانند راحت درس بخوانند.»
پس از ممنوعیت حق تحصیل دختران در افغانستان، بسیاری از آنها به شدت تحت فشار روانی و اجتماعی قرار گرفتهاند. این محدودیتها باعث شده که احساس ناامیدی و فقدان آینده در بین دختران جوان به وجود آید.
مریم، یکی دیگر از دخترانیست که میخواهد برای ادامه تحصیلات خود به خارج از کشور برود.
وی میگوید:«یک مدت از طریق آنلاین درس میخواندم اما فکر میکنم اینگونه نمیتوانم به اهدافی که دارم برسم بخاطر همین تصمیم گرفتم مهاجرت کنم. گرچه میفهمم راه دشواری پیش رو خواهم داشت ولی بهتر از این است که اینجا بیسرنوشت زندگی کنم.»
در همینحال، خانوادهها نیز به دلیل احساس بیامنیتی و نگران بودن از آینده فرزندان خود، به دنبال راههای مهاجرت برای دخترانشان هستند. آنان بر این باورند که با مهاجرت، دختران شان میتوانند به تحصیلات خود ادامه دهند و آینده خود را ساخته مستقل شوند.
این دختران از طریق شبکههای اجتماعی و ارتباطات آنلاین از شرایط تحصیل در کشورهای دیگر مطلع میشوند و به دنبال فرصتهای جدید برای تحصیل و زندگی بهتر هستند. اما تعداد اندکی از این دختران توانایی آن را دارند تا مهاجرت کرده و در خارج از کشور درس بخوانند.
این روند تمایل به مهاجرت، تنها مختص به دختران نیست، اما تجربه تحصیلی و فرصتهای شغلی محدودتر برای دختران به نوعی تقاضای بیشتری برای مهاجرت از سوی آنها ایجاد کرده است.
- نویسنده : خبرگزاری زنان افغانستان
- منبع خبر : خبرگزاری زنان افغانستان