۱۵ آگست ۲۰۲۱، وقت که گروه طالبان کنترل کابل را به‌دست گرفتند، هزاران نفر در این روز سعی کردند فرار کنند. این روز نه‌تنها نشان دهنده سقوط یک دولت بود، بلکه از دست دادن دست‌آوردها، امید و آرزو‌هایی میلیون‌ها انسان، به‌ویژه زنان و دختران بود آنان در این روز از حقوق ابتدایی و انسانی خود محروم گردیدند.
این روز را گروه طالبان به‌عنوان روز پیروزی و فتح جشن گرفتند، اما برای مردم افغانستان به‌ویژه برای زنان و دختران، یادآور خاطرات دردناکی‌‌است.
«یلدا»، دختر نوجوانی که تازه از مکتب فارغ گردیده بود اکنون در کابل زنده‌گی می‌کند، ۱۵ آگست را این‌گونه به‌یاد می‌آورد: «اگر بگویم آن روز مثل روز قیامت بود، غلط نکرده‌ام.»
حوالی ساعت ۱۰:۰۰ صبح به وقت کابل، وقت سخنان داکتر «عبدالله عبدالله» را از صفحات مجازی در مورد فرار داکتر «محمد اشرف غنی» رئیس جمهور پیشین افغانستان را خبر داد. گروه طالبان نیز از سمت غرب دشت برچی وارد شهر کابل شدند را آگاه شدم، به سوی میدان هوایی روان گردیدم.
در مسیر راه شاهد بسته بودن تمام دکان‌ها بودم و تمام مردم سراسیمه و پریشان در حال فرار بودند، وقت با سه چهار ساعت تأخیر و راه‌بندان، به یکی از دروازه‌های میدان هوایی رسیدم، در آن‌جا انبوهی از مرد و زن به‌شمول سیاه‌پوست، زرد پوست، وزرا، وکلا، و مقامات بلندرتبه‌ی دولتی با موترای شخصی‌ای شیشه سیاه و مردم عادی حضور داشتند، شماری آنان منتظر نوبت تست کرونا بودند، با خیلی تأخیر نوبت من سپری شد، می‌خواستم چمدان را برداشته مثل «شکریه بارکزی» با خانواده‌اش و شماری از وکلای دیگر سراسیمه و پریشان وارد طیاره شوم که بدون پاسپورت اجازه داخل شدن به طیاره را برایم ندادند.
من که نه نفر دولت بودم و نه شهرتی داشتم مثل صدها دختر دیگر پریشان و ناامید با وحشت و ترس نصف شب به‌خانه بازگشته از قافله جا ماندیم. تا امروز که دقیقاً سه سال از آن روز می‌گذرد در بی سرنوشتی مطلق به سر می‌برم.»
افزون بر این، «مریم»، محصل برحال رشته اقتصاد در یکی از دانشگاه‌های ایران می‌باشد. او می‌گوید: «۱۵ آگست سیاه‌ترین روز زنده‌گی‌ام بود. با شنیدن نام سقوط کابل، تکه تکه شدم و شکستم؛ تمام نیرو و انرژی‌ام تمام شد اهداف‌ام برباد فنا رفت. از آن روز تا امروز دانشگاه‌ها به‌رویم مسدود است و هزاران دختر خانه‌نشین شدیم.»
این روز یادآوری روزی‌ست که هزاران انسان آواره شدند، مهاجر شدند، بی‌سرنوشت شدند، فقر و بدبختی در افغانستان به اوج خود رسید، خودکشی جوانان و زنان، خشونت‌‌های خانواده‌گی افزایش یافت. زنان و دختران از تمامی حقوق و امتیازات خود محروم گردیدند و خانه‌نشین شدند.
پیام دختران محروم از آموزش و تحصیل برای تمام مردم افغانستان به‌ویژه برای زنان خانه‌نشین این‌ست که سکوت نکنند همه روزه با هم متحد شده برای مبارزه در برابر حقوق از دست رفته‌ی خود به پا خیزند و هم‌صدا شوند.
خبرگزاری زنان افغانستان
- نویسنده : خبرگزاری زنان افغانستان
- منبع خبر : خبرگزاری زنان افغانستان
