همزمان با این روز، بازماندگان خبرنگاران کشته شده در افغانستان می‌پرسند که به چه جرمی عزیزان شانرا از دست داده اند؟
آیا روزی قاتلان را عقب میله‌های زندان خواهند دید؟
آیا عقب میز دادگاه، فراخواندن مجرمین را شاهد خواهند بود؟
در دوره نظام جمهوری اسلامی، بزرگترین دستاورد کشور، حضور پر‌رنگ رسانه‌های خصوصی و آزادی‌بیان بود اما درد‌آورترین بُعد این دستاورد بزرگ، قتل بیش از ۱۰۰ کارمند رسانه از آغاز ۲۰۰۲ میلادی الی ۱۵ آگست ۲۰۲۱ میلادی بود.
مردان و زنان زیادی جان شانرا از دست‌داده‌اند، شمار دیگری جراحت برداشته اند و هراس حمله بر خبرنگاران تبدیل به دغدغه اصلی شاملین حوزهٔ اطلاع‌رسانی شده بود.
از حملهٔ انتحاری بر‌موتر کارمندان یک رسانه خصوصی در دارالامان کابل تا انفجار در شش‌درک آن شهر،از قتل خبرنگاران در کندز، خوست، هلمند تا حمله بر بانوان کارمند در یک رسانه خصوصی در ننگرهار؛ این همه روایت تلخ اشخاصی است که می‌خواستند راوی درد دیگران باشند اما خود، شکار آنهایی شدند که هراس افشاشدن ماهیت حقیقی شانرا داشتند.
ذکیه ذکی، شکیبا څانګه آماج ، شیما رضایی و چندین بانوی دیگر در فهرست قربانیان حوزه اطلاع‌رسانی وجود دارد.
در این میان گروهی از بانوان به منظور بررسی و بازتاب تخصصی نقش و جایگاه زنان در اجتماع، خبرگزاری زنان افغانستان را ایجاد و با اولویت‌دهی به تحولات مرتبط با بانوان، روند متفاوت اطلاع‌رسانی را آغاز کردند که حمیرا ثاقب در رأس این گروه از روزنامه نگاران زن در کشور قرار داشت.
بعد از از‌هم پاشی نظام قبلی و تسلط مجدد طالبان بر کشور نیز چالش های فراروی خبرنگاران نه تنها کاهش نیافت بل افزایش پیدا کرد.
این گروه در سه سال گذشته، سانسور بی‌پیشینهٔ را در مورد محتوای رسانه ها اعمال، برنامه های سیاسی مستقیم را منع، شیوهٔ پوشش گردانندگان به ویژه بانوان را مورد بازنگری بنیادی قرارداده و حتی در برخی از ولایات روند فعالیت رسانه های دیداری توقف یافته است.
بر بنیاد آمار مرکز خبرنگاران افغانستان، در سه سال گذشته بیش از ۴۵۰ مورد خشونت علیه خبرنگاران اتفاق افتاده که شامل قتل ۳ کارمند رسانه نیز می‌شود.
کارمندان رسانه ها در این فاصلهٔ زمانی از افزایش مشکلات اجتماعی و اقتصادی رنج برده، عدم دسترسی به مراجع خبرساز، بی‌اعتنایی به حق دسترسی به اطلاعات از سوی طالبان و نبود سیاست تدوین‌شده نشراتی، کارمندان رسانه ها را با تنگناهای جدی مواجه کرده اند.
پس از تسلط مجدد طالبان، ۵۵ درصد از رسانه های خصوصی متوقف، حدود ۸۰۰۰ تن از کارمندان رسانه ها بیکار و میتوان کفت: ۸۷ درصد از بانوان شاغل در رسانه ها این حوزه را ترک گفته و یا وادار به خانه نشینی شده اند.
برنامه تخلیه بشردوستانه که نیز برای افغان های تحت خطر به شمول کارمندان رسانه ها روی‌دست گرفته شده بود نتیجهٔ مطلوبی به‌همراه نداشته و صد ها تن از کارمندان پیشین رسانه در کشور های همسایه و یا داخل، بلا‌تکلیف به سر می‌برند.
روی‌هم رفته میتوان گفت؟ قشری که قصه دیگران را بیان می‌کرد حال خود دچار درد و رنج فراوان شده و این راویان دیروز مردم، حال به روایت کنندهٔ حقیقی دردشان نیاز دارند.
نقش آفرین های بزرگترین دستاورد نظام قبلی، حال بیشترین مشکلات را متقبل شده اند.
خبرگزاری زنان افغانستان
- نویسنده : خبرگزاری زنان افغانستان
- منبع خبر : خبرگزاری زنان افغانستان
