داستان‌های ۲۰ سال پیش دوباره در حال تکرار شدن است. داستان‌هایی که توسط مردم در مورد طالبان گفته می‌شود وحشتناک است؛ زنان باید در چارچوب خانه می‌ماندند، برقع می‌پوشیدند و مردان هم ریشو و پشمالو می‌بودند. دختران از سن ۹ یا ۱۰ سالگی به اجبار شوهر داده می‌شدند تا مبادا طالبان و ملیشی‌های مسلح شب‌هنگام […]
داستان‌های ۲۰ سال پیش دوباره در حال تکرار شدن است. داستان‌هایی که توسط مردم در مورد طالبان گفته می‌شود وحشتناک است؛ زنان باید در چارچوب خانه می‌ماندند، برقع می‌پوشیدند و مردان هم ریشو و پشمالو می‌بودند.
دختران از سن ۹ یا ۱۰ سالگی به اجبار شوهر داده می‌شدند تا مبادا طالبان و ملیشی‌های مسلح شب‌هنگام به خانه‌ها حمله کنند و به دختران تجاوز کنند.
طالبان ۶ سال بر اریکه‌ی قدرت نشستند و این ۶ سال سخت‌ترین سال‌هایی بود که زنان افغانستان تجربه کردند، نه حق بیرون رفتن از خانه و نه هم حق به مکتب رفتن را داشتند.
افغانستان با حمایت آمریکا توانست طالبان را از قدرت برکنار کند و به جای رئیس جمهور خود، خوانده‌ی خود را یعنی حامد کرزی را جایگزین کند.
با به قدرت رسیدن حامد کرزی زنان راه تحصیل و حق کار را به بیرون از خانه یافتند و توانستند هم در دانشگاه‌ها و هم در دفاتر دولتی و خصوصی قدم بگذارند.
زنان در این ۲۰ سال چه آگاهانه و چه ناآگاهانه شروع به کسب دست‌آوردها کردند، اما دیری نگذشت که رویاهای ۲۰ ساله هزاران زن افغان به خاک رفت و طالبان دوباره به قدرت جلوس کردند.
با سقوط دوباره‌ی کشور به دست طالبان، هزاران زن در افغانستان در حالت بی‌سرنوشتی قرار گرفتند.
نخست تمام دفاتر و وزارت‌خانه‌های مربوط به زنان را منحل کردند، مکاتب و دانشگاه‌ها به حالت تعلیق درآمد، اما با فشارهای بیرونی دروازه‌های دانشگاه‌ها به روی دختران باز شد؛ ولی تا اکنون مکاتب به روی دختران بسته مانده است. دختران به تنهایی حق بیرون رفتن ندارند و در دانشگاه‌ها هم باید پوشش اسلامی مرعات گردد.
درست با به قدرت رسیدن طالبان فرصت دیگری برای لابی‌گرهای این گروه باز شد، ملاها و آخوند‌هایی که تا دیروز فقط و فقط امام جمعه یک مسجد بودند، امروز تصمیم‌گیرنده در مورد سرنوشت زنان هستند.
طالبان بزرگترین گردهمایی علمای افغانستان را در خیمه‌ٔ لویه‌جرگه برگزار کردند و این گردهمایی چند روز ادامه داشت.
در این گردهمایی در مورد نظام حکومت اسلامی، پیاده نمودن قوانین اسلامی و این‌که هر کسی در مقابل طالبان بایستد باید گردن زده شود، بحث شد.
انتظار‌ها بر این بود که زنان نیز در این نشست حضور داشته باشند، اما نه تنها که حضور نداشتند یکی از سران طالبان در مورد حضور زنان چنین گفت: نیازی به حضور زنان در این نشست نداریم، این جا پسر و یا شوهر یک زن حضور دارد و به حضور شخصی زن نیازی نیست.
در حالی‌که چشم مردم بیرون از افغانستان و داخل افغانستان به این نشست بود و انتظار داشتند که در مورد وضعیت زنان و باز شدن مکاتب صحبت خواهد شد، اما چنین اتفاقی نیفتاد و مبحث این نشست فقط و فقط قوانین اسلامی بود و این‌که هر کسی در برابر این نظام اعتراض کند گردن زده می‌شود.
بازتاب‌های بیرونی و داخلی این نشست هم از چشم کسی پنهان نماند.
در نشستی که در مورد کشور صحبت می‌شد، نه تنها حضور زنان حتمی بود، بلکی از تمام اقشار جامعه چه دهقان، معلم، دانشجو، مهندس، داکتر و دیگر کسانی که در بخش‌های مختلف حضور داشتند حتمی بود، اما طالبان دست رد به تمام این‌ها زده و می‌خواهند کشور را به گونه‌ی اسلامی مدیریت کنند.
اما اگر کشوری که زنان در بند باشد و مردم‌اش فراری چطور می‌خواهند پیشرفت کنند؟
علاوه بر این‌ها حتی به اکثر رسانه‌ها نیز اجازه‌ی حضور داده نشده؛ ولی فقط رسانه‌های انگشت شماری راه پیدا کردند که به نفع طالبان کار می‌کنند.
زنان در بند، رسانه‌ها سانسور، کسانی که امروز باید در دفاتر کار کنند؛ اما طالبان آنان را مجبور به خانه‌نشینی کردند، به راستی چطور می‌خواهند کشوری با این همه محدودیت پیشرفت کند؟
نویسنده: سلحشور
عضو گروه حرکت برای تغییر
