عادله احمدی فعال حقوق زنان و جوانان است، وی سند لیسانس و ماستری خود را در افغانستان بدست آورده و در نهاد های ملی و بین المللی در راستای دسترسی زنان به حقوق شان کار کرده است. وی در پهلوی مصروفیت هایی که داشت کار های رضاکارانه ی زیادی نیز انجام میدهد. عادله احمدی در […]
عادله احمدی فعال حقوق زنان و جوانان است، وی سند لیسانس و ماستری خود را در افغانستان بدست آورده و در نهاد های ملی و بین المللی در راستای دسترسی زنان به حقوق شان کار کرده است. وی در پهلوی مصروفیت هایی که داشت کار های رضاکارانه ی زیادی نیز انجام میدهد. عادله احمدی در صحبت های خود از فعالیت های بیشتر خود نیز یاد آوری کرد که از آن جمله؛ کار در راستای از بین بردن خشونت علیه زن و تساوی جنسیتی در بنیاد چادری، مبارزه در چارچوب داد خواهی بر خشونت علیه زن، تشویق جوانان و زنان در راستای استفاده از حق رای شان در چهار دور انتخابات های ریاست جمهوری،کار در شبکه منطقوی زنان، اجماع ملی جوانان برای صلح( اجماع غیر رسمی که مدت یک سال می شود که در راستای نقش زنان و جوانان در پروسه صلح و شنیدن صدای آنان در مقطع حساس تاریخی ایجاد شده است و در کل فعالیت ها آن رضاکارانه می باشد) و در حال حاضر به سمت مشاور وزارت دولت در امور صلح به شکل رسمی ایفای وظیفه می کند.
در حال حاضر وضعیت زنان را چگونه ارزیابی می کنید و چقدر در زندگی زنان تغییر میبینید؟
ما اگر تنها به کابل اکتفا کنیم در کابل وضعیت زنان قابل نگرانی نیست اگر در سطح کل ببینیم تقریبا ۹۰ درصد زنان کابل به همه چیز درسترسی دارند، اما موردی را که نباید فراموش کنیم این است که ما نمیتوانیم که تنها به کابل اکتفا کنیم ولایات را نیز باید در نظر داشته باشیم که البته در نهاد های که من همرای شان هستم یک تعداد کار های سطحی صورت گرفته نه بنیادی، به دلیل این که وضعیت امنیتی در ولایات افغانستان خوب نیست که بتوانیم در تمام ولایات و ولسوالی ها رفته و در آنجا کار ها و فعالیت های انجام داده شود. به همین دلیل نمیتوان که به همه قره و قصبات کشور به تماس شده و مشکلات همه آنها رفع شود، و مهمتر اینکه برای مردم آنجا ها مفکوره سازی شود و در جنگ برابری جنسیتی مهمتر از همه برای زنان و مردان از حق و حقوق شان آگاهی داده شود.
خانم احمدی با توجه به وضعیت نگران کننده زنان و تبعیض های موجود در کشور کار ها و داد خواهی های که در راستای رسیدن زنان به حقوق شان انجام شد، تا چه اندازه نتیجه بخش بوده؟
از زمانی که من به داد خواهی ها شروع کردم، نتیجه آن برای من قابل قبول است بخاطر این که من توانستم حد اقل سر پای خود ایستاد شوم و نتیجه این داد خواهی ها را در زندگی اقارب و نزدیکان خود دیدم که تغییری در زندگی شان به وجود آمده است و حالا آنان می توانند حق انتخاب داشته باشند، در بیرون از خانه ایفای وظیفه کنند، و در تصمیم گیری های امورات خانواده سهم داشته باشند و این از جمله مسولیت های کوچکم بود که به عنوان یک شهروند عادی توانستم انجام بدهم.
میدانم که موضوعاتی که در پروسه صلح است و وضعیت فعلی زنان در افغانستان هر روز شکننده تر می شود، باید برای وضعیت زنان کار های بنیادی بیشتری صورت بگیرد و این زمانی امکان پذیر است که زن ها بتوانند وظیفه رهبریت را در نهاد های مختلفی عدلی و قضایی داشته باشد، در آن زمان می توانند که دستاورد های بنیادی در سطح مملکت داشته باشند.
شما منحیث مشاور در وزارت دولت در امور صلح چه مشوره های برای دستیابی بهتر زنان به حقوق شان در روند گفتگو های صلح ارایه کرده اید ؟
من در همین مدت کمی که در وزارت دولت در امور صلح آغاز به کار کردیم، همیشه مشوره من برای کسانی که در راس تصمیم گیری های وزارت دولت در امور صلح هستند، این بوده که به هیچ وجه زنان نادیده گرفته نشوند، بخاطر این که اگر در این مقطع حساس تاریخی زنان را فراموش کنیم و به صدای آنها گوش ندهیم ممکن در آینده به مشکلات بسیار جدی مواجه شویم.
همچنان موردی که در کنفرانس مسکو رخ داد حضور یک نماینده زن در میز مذاکرات بود که من در مورد این موضوع با معینان وزارت صحبت کردم و گفتم که اگر نهاد های بزرگ که در راس پروسه صلح هستند مانند وزارت دولت در امور صلح، شورای مصالحه ملی و تیم مذاکره کننده با هم هماهنگ نباشند، وضعیت کنفرانس روسیه(تعطیل در روند گفتگو ها)تکرار خواهد شد. به این دلیل ضرورت بر این است تا به این فکر کنیم که چطور بتوانیم تمامی زنان و جوانان که در نهاد ها، ولایات دور دست، قره و قصبات هستند را منسجم بسازیم و صدای آنان را در جلساتی که در شورای عالی مصالحه و تیم مذاکره کننده برگزار می شود، داشته باشیم.
خانم احمدی با وجود مبارزات و داد خواهی های که در طی این بیست سال در حوزه زنان صورت گرفت چرا هنوز هم آمار خشونت ها علیه زنان در سطح بلند قرار دارد؟
طوری که می بینیم پیش از سال ۲۰۰۰ هیچ آمار و ارقامی از خشونت علیه زن را نداشتیم، چون سیستمی وجود نداشت که قضایا ثبت شود و آمار و ارقام وجود داشته باشد و دلیلی دیگر هم این است که در آن زمان جامعه ما کاملا جامعه مرد سالار و سنتی بود حتی زنانی که مورد خشونت ها قرار میگرفتند نمی توانستند که صدا بلند کنند و شکایت های شان را ثبت کنند.
به این دلیل وقتی که می گویم آمار خشونت ها بالا است به این معنی نیست که در گذشته خشونت ها کم بوده و حالا افزایش یافته است بر عکس در گذشته خشونت ها بیشتر از این آمار بود اما ثبت و بررسی نشده بود چون سیستمی برای ثبت قضایا وجود نداشت و زنان به نهاد های عدلی و قضایی دسترسی نداشتند.