محرومیت زنان از کار و تحصیل در قندهار
محرومیت زنان از کار و تحصیل در قندهار

زنان افغان در یک سالن زیبایی در قندهار، خاستگاه طالبان می گویند: «اگر نتوانید کار کنید، رفتن به مکتب چه فایده ای دارد در قندهار، حتی بیشتر از سایر نقاط افغانستان، بیشتر زنان در فضای عمومی غایب هستند. از زمانی که طالبان کنترل کشور را به دست گرفتند، حضور آشکار آنها تغییر چندانی نکرده است. […]

زنان افغان در یک سالن زیبایی در قندهار، خاستگاه طالبان می گویند: «اگر نتوانید کار کنید، رفتن به مکتب چه فایده ای دارد
در قندهار، حتی بیشتر از سایر نقاط افغانستان، بیشتر زنان در فضای عمومی غایب هستند. از زمانی که طالبان کنترل کشور را به دست گرفتند، حضور آشکار آنها تغییر چندانی نکرده است.

معدود زنان افغانی که برای حضور در فضای عمومی خارج می شوند، مانند ارواح می‌گذرند و در برقع‌های خاک‌آلود پیچیده شده‌اند. برای دیدن و شنیدن سخنان آنها، امکانات اندک است. اما پشت در فلزی سالن زیبایی زیور واقع در محله محبوب بارگاه، در زیرزمین، آزادانه صحبت می کنند.

صاحب سالن که نیز زیور نامیده می شود، زنی با اعتماد به نفس و نگاهی خیره است. او که در ایران به دنیا آمد، حرفه زیبایی را از مادرش آموخت. او تنها کسی است که در اتاق نشیمن با افتخار لب های بوتاکس شده و بینی روتوش شده خود را نشان می دهد. این زن ۲۸ ساله می گوید: «در ایران این کار را کردم.» او چند هفته پیش، پس از یک وقفه طولانی کار خود را از سر گرفت. زیور می گوید: «من ترسیده بودم.» با این حال او سالن خود را دوباره باز کرده است. شوهرش که خشکبار فروش است، نمی توانست به تنهایی مایحتاج پنج عضو خانواده آنها را تامین کند.

زیور پوسترهای بزرگی که زنان بدون حجاب و آرایش کرده را نشان می داد و دیوارهای کسب و کارش را مزین کرده بود، پایین آورد و در اتاقی مخفی کرد. او گفت: « اگر طالبان وارد این جا شوند، نتوانند آنها را ببینند.»

خانواده زیور، مانند همه زنان این سالن زیبایی، بیش از پیش نگران هستند چرا که پانزدهم اکتبر، یک حمله انتحاری چند متر آن طرف تر در مسجدی رخ داد. آن روز سالن تعطیل بود. اما چند نفر از آشنایانش مجروح شدند. مسئولیت این حمله که ۴۷ کشته برجای گذاشت، برعهده داعش، دشمن و رقیب طالبان بود که از زمان به قدرت رسیدن آنها بسیار فعال بوده است.

زنانی که در سالن کار می‌کنند می‌گویند: اگر طالبان اجازه تحصیل به دختران ندهد، دیگر هیچ امیدی بری کار کردن و حضور در جامعه برای آنان باقی نخواهد ماند.