بیش از دو سال میشود که طالبان دروازه های دانشگاه ها را تا امر ثانوی به روی دختران بستند. تعداد از این دختران نگران آینده شان هستند و میگویند که زحمات چندین ساله شان نابود شده است.
فرخنده دختر ۲۵ سالهی است که در دانشکده اقتصاد، دیپارتمنت بانکداری و تجارت تحصیل میکرد اما بعد از بسته شدن دانشگاه مانند صدها دختر دیگر از تحصیل محروم شد.
فرخنده میگوید: « ۲۳ ساله بودم که طالبان آمدند و روزگارم را سیاه کردند، اگر طالب نمی آمد از دانشگاه فارغ میشدم ولی همه چیز برعکس شد، ۱۶ سال درس خواندم اخرش هم هیچ و هیچ.»
تعداد دیگر از این دختران کوشش کردند از طریق بورسیه تحصیلی در کشور های دیگر ادامه تحصیل دهند، اما بنابر بالا رفتن سن شان اکثریت کشور های دیگر درخواست این دختران را رد کردند.
ثریا یک تن از دختران است که پیش از تسلط دوباره طالبان در کشور، سمستر اول دانشگاهاش بود اما حالا مثل صدها دختر دیگر سه سال میشود که خانه نشین شده است.
او میگوید:« بعد از اینکه طالبان امدند کوشش کردم به بورسیه های تحصیلی کشور های همسایه و کشور های اروپایی درخواست دهم، ولی در هیچ یک بورسیه قبول نشدم چون سنم بالای ۲۱ شده است و در مقطع لیسانس قبول نشدم، در کشور خودم هم یک گروه نادان و اسلام نما از همه چیز محروم کرده است، فکر نمیکردم سن مهم باشد، اما کشور خودم بخاطر جنسیتم محرومم کرد و کشور های دیگر بخاطر سنم، به قول نجمه زارع: “یکسال پیرتر شدم!
تو چند ساله شدی؟ آه! چند ساله شدم؟
کجا دگر خبر از سال و ماه و شب دارم؟” »
با گذشت تقریبا بیش از دو سال از نشر اعلامیهی وزارت تحصیلات عالی در مورد بسته شدن دانشگاه ها به روی دختران دانشجو، تعداد از این دختران میگویند که با بالا رفتن سن شان و بخاطر جنسیت شان از حق انسانی و بشری شان محروم شدهاند.
این در حالیست که بیش از سه سال میشود که دروازه های مکاتب نیز به روی دختران بالاتر از صنف ششم بسته است، اما هنوز معلوم نیست که طالبان چی وقت و تحت چی شرایطی دروازه های مکاتب و دانشگاه ها را باز میکنند تا هنوز اطلاعات در دسترس نیست.
خبرگزاری زنان افغانستان
- نویسنده : خبرگزاری زنان افغانستان
- منبع خبر : خبرگزاری زنان افغانستان
