بیش از سه سال از بسته ماندن دروزاه های مکتب به‌روی دختران بالاتر از صنف ششم در افغانستان می‌گذرد و امروز ۱۰۱۹ روز میشود که دختران مکتب نرفته اند و تعداد از دختران دچار افسردگی و امراض روانی شده‌اند.
تعداد از خانواده‌ها در ولایت بامیان نگران وضعیت صحی دختران شان هستند و فیرزوه، مادر یکی از دختران‌یست که نگران وضعیت روانی دخترش هست.
وی می‌گوید:” اگر طالب نبود حالا دخترم صنف دوم دانشگاه‌اش بود، دخترم روزها در خانه است و افسرده شده است، در این سه سال یکروز هم او را خوش ندیدم، آرزو های بالا و بلندی داشت اما به هیچ کدامش نرسید، حالا هم که بعضی اوقات بعضی از عضلات صورتش بصورت خودکار می‌پرد، بعضی شب‌ها انقدر در خوابش گپ می‌زند که همه ما را بیدار می‌کند، دخترم قبلا اینگونه نبود. داکتر بردیم، داکتر گفت اختلالات عصبی پیدا کرده است.”
صفیه یکی از دختران باز مانده از تحصیل است که قبلا صنف نه بود و حالا که بیش از سه سال از محرومیت تحصیلی دختران می‌گذرد، او می‌گوید: ” اگر طالبان نمی‌بود حالا صنف دوازده بودم و خیلی کم فاصله وجود داشت بین من و آرزویم که از مکتب فارغ شوم و وارد دانشگاه شوم بعد از فراغت از دانشگاه داکتر شوم ولی حالا میترسم دیوانه نشوم، چون در این سه‌سال اکثریت اوقات سردرد هستم، داکتر که رفتم گفت بخاطر تشویش و فکر کردن بیش از حد است، داکتر گفت زیاد تشویش و فکر نکن، مگر میشود فکر نکنم، آرزو هایم همه به باد فنا رفتند و من تشویش نکنم؟ پس کی تشویش کند.”
طالبان بعد از بستن دروازه‌های مکاتب به روی دختران، دختران را از اشتراک در آزمون کانکور نیز محروم کردند.
ملیحه یکی شاگردان است که متعلم صنف دوزاده بود و می‌خواست اول نمره عمومی کانکور شود او می‌گوید:” آرزوی اول نمره شدن در کانکور را با خود به گور خواهم برد حالا برای ما دختران نه کانکور است و نه درس و نه کار، حالا ما چون مردگان متحرک در قفس بنام افغانستان گیر مانده‌ایم.”
در حالیکه بیش از هزار روز از بسته بودن مکاتب می‌گذرد، هنوز همچنان درهای مکتب به روی دختران بالاتر از صنف ششم بسته است و تعداد زیادی از دختران دچار افسردگی و امراض روانی شده‌اند.
خبر گزاری زنان افغانستان
- نویسنده : خبرگزاری زنان افغانستان
- منبع خبر : خبرگزاری زنان افغانستان
