پانزدهم اگست سال ۲۰۲۱ روز سیاه و شوم برای افغانستان به ویژه زنان افغان بود و در این یک سال زنان افغان همه آواره سرگردان بیکار و خانه نشین شدند و در کنار این اکثریت زنان شاغل که خانه نشین شدند با امراض مختلف چون افسردگی و شکنجه های روانی دست و پنجه نرم میکنند […]
پانزدهم اگست سال ۲۰۲۱ روز سیاه و شوم برای افغانستان به ویژه زنان افغان بود و در این یک سال زنان افغان همه آواره سرگردان بیکار و خانه نشین شدند و در کنار این اکثریت زنان شاغل که خانه نشین شدند با امراض مختلف چون افسردگی و شکنجه های روانی دست و پنجه نرم میکنند که این واقعا درد بزرگی بر پیکر افغانستان است.
بعد سقوط حکومت پیشین و امدن طالبان درب های رسانه های افغانستان به روی زنان بسته شد و دیگر هیچ زنی حق نداشت تا فعالیت رسانه ایی داشته باشد در سومین روز سقوط که هفدهم اگست ۲۰۲۰ بود به شبنم دوران کارمند رادیو تلویزیون ملی کابل اجازه ورود داده نشد و همینگونه در تمامی ولایات به هیچ زنی اجازه داده نشد تا به کار و فعالیت شان در رسانه ها ادامه بدهند.
با این همه، بربنیاد آمار نهادهای دفاع از رسانه‌های آزاد افغانستان می‌گوید٬ از زمان ورود طالبان به کابل، فعالیت ۱۵۳ رسانه در ۲۰ ولایت کشور متوقف شده و در بسیاری از رسانه‌ها برای خانم‌ها هم اجازه فعالیت داده نمی‌شود که این تنها با آغاز ورود طالبان بود و با گذشت هر روز به این رقم و این قیودات افزوده میشود.
در کنار این تنها در آغاز سقوط جمهوریت و آمدن طالبان شمار کارمندان رسانه ای زن از یک هزار و سه صد زن که در سال ۲۰۲۱ و قبل از سقوط جمهوریت کار میکردند به کمتر از سه صد تن کاهش یافته بود که فعلا حتا از همین کمتر از سه صد تن هم خیلی کاهش یافته است.
در همین حال به اساس آمار های بدست آمده در ماه های اول سقوط جمهوریت ۹۵ در صد از خبرنگاران زن وظایف شان را از دست دادند و تنها پنج درصد از خبرنگاران زن افغانستان در وظایف شان باقی مانده اند که اکثریت آنان در کابل کار میکنند و یازده ولایت افغانستان اصلا خبرنگار زن یا هم کارمند رسانه ای زن ندارند.
در بخش سیاست فعلا با حضور طالبان در افغانستان هیچ زنی در سیاست نیست و صد در صد زنان که در سیاست بودند حذف شدند و اکثریت زنان که در زمان جمهوریت در بخش سیاست کار میکردند اکثریت شان بیرون از افغانستان مهاجر شدند ویا هم بصورت مخفی و گم نام زندگی میکنند.
همینطور در بخش های اجتماعی فرهنگی و اقتصادی تعداد کثیری از زنان خانه نشین شدند و تنها تعداد محدودی در بعضی از سازمان های غیر دولتی کار میکنند که آنها هم روزانه با هزاران تهدید و مشکلات دست و پنجه نرم میکنند.
با این حال از اعلامیه ها و گفته های یونما در مورد زنان احساس میشد شاید این سازمان اندکی به فکر زنان شاغل افغانستان باشد اما در این اواخر درخواست کننده گان و تعدادی از کارمندان محلی یونما هم میگویند که یونما برعکس قبل کوشش میکند بیشتر آقایان را استخدام کند و امتیاز بیشتر را برای آقایان میدهد چون نمیخواهد در جریان کار با گروه طالبان به چالش مواجه شود و در این شرایط استخدام کارمند زن بدور از چالش نمیباشد.
اما با همین تعدا اندک هم طالبان همه روزه دنبال زنان خبرنگار و زنان شاغل افتاده اند و برای شان اخطاریه میدهند که دیگر حق کار را ندارند تعدادی از خبرنگاران زن در بسیاری از ولایات افغانستان با هویت پنهان و نام مستعار از خانه و از طریق گوشی های همراه شان کار میکنند و اگر این زنان افشا شوند مطمینآ اسیر و کشته خواهد شدند.
این درحالیست که زنان افغان در این یک سال نه تنها که کار شغل و درآمد شان را از دست داده اند بلکه تعدادی خانه و کاشانه و اعضای فامیل شان را از دست دادند و تعدادی هم صحت و روان سالم شان را از دست دادند.
