فضای آشفته‌ی ناشی از فقر و تنکدستی کابل یک طرف و محدودیت های شدید بر زنان از طرف دیگر باعث شده است زنان مستقل و مادران مجرد برای اجاره کردن خانه مجبور هستند یک محرم شرعی مرد پیدا کنند در غیر آنصورت هیچ کسی حاضر نیست به آنها خانه بدهند. شماری از زنان مستقل و […]
فضای آشفته‌ی ناشی از فقر و تنکدستی کابل یک طرف و محدودیت های شدید بر زنان از طرف دیگر باعث شده است زنان مستقل و مادران مجرد برای اجاره کردن خانه مجبور هستند یک محرم شرعی مرد پیدا کنند در غیر آنصورت هیچ کسی حاضر نیست به آنها خانه بدهند.
شماری از زنان مستقل و مادران مجرد( بی سرپرست) در گفتگویی با خبرگزاری زنان افغانستان می‌گویند که برای اجاره کردن خانه در شهرکابل با چالش های جدی روبرو اند.
آنان می گویند که به دلیل نداشتن محرم شرعی مرد مجبور از خانه‌ی اجاره‌ای بیرون انداخته شدند.
نفیسه زن جوانیست که شوهرش در جنگ با طالبان دوسال قبل کشته شده است. او بخاطر مکتب سه کودکش درکابل زندگی می‌کند و بعد از مرگ شوهرش به خاطر آینده‌ی کودکانش به روستا برنگشته است اما با آمدن دوباره‌ی طالبان درکشور و محدودیت های که بر زنان وضع کرده اند او از شروع سال نو تاکنون سه بار مجبور به اسباب کشی شده است زیرا وکیل گذر آمار اورا به طالبان داده اند که همسرش درجنگ با طالبان کشته شده و اکنون افراد طالبان از طریق وکیل گذر وی مورد آزار و اذیت قرار می‌دهند.
نفیسه میگوید بخاطر مکتب کودکانش نتوانسته محل زندگی اش را تغیر بدهد اما از یک خانه به خانه‌ی دیگر کوچیده است اما بازهم در امان نمانده است.
” در راه برگشت از مکتب اولادهایم بودم که وکیل گذر آمد و گفت که طالبان به همه‌ی وکلای گذر اخطار داده که زنان بی سرپرست و بدون محرم را اجازه ندهیم که درخانه های کرایی زندگی کنند زیرا موجب فساد اخلاقی می‌شود ازینرو تو و اولادهایت باید ازینجا بروی . من هم سه روز بعد یک خانه‌ی دیگر پیدا کردم و از مکان اولی ام کوچ کردم ، یک هفته نشده بود که وکیل گذر با دونفر از افراد طالبان آمد و به صاحب خانه ام گفت که چرا به یک زن بدوم محرم خانه دادی؟ من ازونجا هم کوچیدم و به یک کوچه دیگر رفتم . در آنجا هم صاحب خانه ام را به دفتر وکیل گذر برده بودند که بپرسند چه نسبتی با من دارند وقتی صاحب خانه برگشت به من گفت آنجارا تخلیه کنم.”
او در ادامه گفت برعلاوه‌ی تاکید صاحب خانه، وکیل گذر منطقه که یک مرد میانسال است نیز تهدیدم کرد که دیگر درآن محل دیده نشوم و کوچ کنم.
نفیسه با چندین بار گریه و بغض ادامه داد که اکنون چندین کوچه دورتر از مکتب فرزندانش در یک خانه‌ی تهکوی و نمناک زندگی می‌کند ودرکنار خود یک خواهر وبرادر دانشجو را پناه داده است تا اگر دوباره مشکلی پیش آمد به طالبان بگوید که این جوان برادر او است و سرپرستی اش را به عهده دارد.
ثریا یک زن مستقل دیگریست که چند روز پیش مجبور شد به یک خانه‌ی مستاجری دیگری کوچ کشی کند او به خبرگزاری زنان میگوید که وقتی که به خانه‌ی جدیدی رفت هنوز اسباب خانه اش را نچیده بود که وکیل گذر منطقه سر رسید و وی را مورد بازپرسی قرار داد که کی است و چرا به اینجا منتقل شده است؟
” بخاطر بلند بودن اجاره‌ی خانه مجبور شدم اسباب کشی کنم یک خانه‌ی گلی و قدیمی با اجاره‌ی نسبتا ارزان تر پیدا کردم روز اول اسباب کشی هنوز وسایل خانه ام را نچیده بودم که وکیل گذر منطقه سر رسید و من را مورد بازپرسی قرار داد که کی هستم و کجا کارمی‌کنم و جرا به اینجا منقل شدم. من که ازین‌سوال های او عصبانی شده بودم و نمی‌خواستم جواب بدهم او به من گفت که طالبان به وکلای گذر اخطار داده اند که اشخاص خلافکار، فاسد و زنان بی سرپرست را خانه ندهیم و شناسایی کنیم اگر در کوچه های مربوط به ناحیه ما اینگونه اشخاص را خودشان شناسایی کنند مارا مجازات می‌کنند.”
ثریا میگوید من به او گفتم که من دانشجو هستم و با برادرم‌زندگی می‌کنم. اما او متقاعد نشد و وقتی تمام اسباب خانه ام را بررسی کرد از آنجا رقت.
وضعیت پیش آمده باعث نگرانی زنان مستقل و مادران مجرد شده است و آینده‌ی تاریک و مبهمی را پیش پای آنان گذاشته است. این زنان می‌گویند امیدوار اند که طالبان این محدودیت هارا از سد راه زنان بردارد.
خبرگزاری زنان افغانستان
