گروه طالبان در روزهای نخست حاکمیت شان بر افغانستان، زنان و دختران را از ابتداییترین حقوق شان منع کردند. مکاتب، نهادهای آموزشی و نهادهای تحصیلی را بروی زنان و دختران بستند. امروز هزار روز میشود که دختران دانشآموز در افغانستان از مکتب باز مانده و خانهنشین شدهاند.
محرومیت از آموزش و تحصیل دختران در کشور باعث گردیده است که شماری از دانشآموزان دختر با مشکلات روحی، روانی و ازدواجهای اجباری مواجه شوند و شماری آنان با بیسرنوشتی دستوپنجه نرم کرده و تعدادی با گذشت هزار روز هنوز هم به آینده امیدوار است که مکاتب بروی شان باز خواهد شد.
گلثوم، دانشآموز صنف یازدههم از ولایت غزنی، در یک مصاحبه اختصاصی به خبرگزاری زنان افغانستان گفت: «روزها است از مریضی معده رنج میبرم، وضعیت معدهام در حد وخیم است که چندینبار اندوزکپی کردم اما صحتم خوب نشد. به شفاخانههای زیادی مراجعه کردم، از جاغوری گرفته تا کابل، دواهای زیادی را مصرف نمودم نتیجه نداد. در نتیجهی معاینات زیاد داکتر گفت استرس بیش از حد ترا به این وضعیت مواجه کرده است.»
بانو گلثوم میافزاید: «سه سال پیش وقت دولت پیشین بدست گروه طالبان سقوط کرد، دانشآموز صنف هشتم یکی از مکاتب دولتی در جاغوری بودم. از همان روز که دروازههای مکاتب بروی دختران بالاتر از صنف ششم مسدود شد تا اکنون با مشکلات معده دستوپنجه نرم میکنم، روزبهروز وضعیت صحیام بدتر میشود.»
او میگوید: «اگر دروازههای مکاتب باز میبود اکنون به چنین دردی دچار نبودم، هم از مکتب فارغ میشدم و هم صحتم خوب بود.»
صنم، از ولایت کاپیسا، دانشآموز صنف دهم در یکی از مکاتب خصوصی در شهر کابل در دولت پیشین بود. او میگوید: «با شوق و علاقهی تمام خانواده، بهویژه مادرم را تنها گذاشتم تا بتوانم مکتب را در کابل تمام کرده و به دانشگاه راه بیایم تا از آن طریق به خانوادهای بیسواد و محرومم، چراغی باشم در شبهای تار. اما امروز هزار روز میشود که مکاتب بروی دانشآموزان دختر در افغانستان مسدود است. گروه طالبان هیچ کاری در این زمینه نکرده و نه میکند تمام اهداف و آرزویم را در مدت هزار روز از دست داده و در کنج خانه شبوروز تشویش مکتب را میکنم.»
افزون بر این، یلدا از ولایت میدانوردک، در یک مصاحبهی اختصاصی گفت: «هزار روز میشود که روی مکتب را ندیدهام، آیا کسی هست که بفهمد این هزار روز برای من و صنفیهایم چه گذشت؟ نمیدانم از کجای دردهایم شروع کنم و به کی بگویم تا من و تمام دختران که از آموزش باز ماندهاند را بفهمد. سه سال عمرم در بیسرنوشتی گذشت، اما جهان به تماشا نشسته و هیچ کاری در حق زنان و دختران محروم از آموزش در افغانستان نمیکند.»
همچنین، شماری از دختران در ولایتهای پروان، لوگر و کابل از هزارمین روز مسدود ماندن مکاتب به خبرگزاری زنان افغانستان شکایت دارند و میگویند که برای ما روزهای عید و روزهای غم تفاوتی ندارد زیرا ما هزار روز است که دور از مکتب در کنج خانههای خود افسرده و در یاد مکتب هستیم.
این در حالیست که صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد (یونیسف)، به مناسبت هزارمین روز مسدود ماندن مکاتب دختران بالاتر از صنف ششم از سوی گروه طالبان را «غمانگیز» و «نگران کننده» خواند و گفته بود؛ ۱.۵ میلیون دختر در افغانستان نزدیک به سه سال و ۳ میلیارد ساعت درسی در افغانستان از آموزش باز داشتهاند.
خبرگزاری زنان افغانستان
- نویسنده : خبرگزاری زنان افغانستان
- منبع خبر : خبرگزاری زنان افغانستان