شورای امینت سازمان ملل متحد در ۳۱ اکتوبر ۲۰۰۰ میلادی قطعه‌نامه ۱۳۲۵ را تصویب که بربنیاد آن اعضای سازمان ملل متحد، مکلف به فراهم‌آوری فرصت مساوی برای بانوان در حوزه سیاست‌گذاری، دست‌یافتن به صلح و ایفا‌کردن نقش در حل منازعات می‌داد.
نظام قبلی افغانستان نیز برای پیاده کردن مواد مندرج در این قطعه‌نامه، برنامه ملی عمل را که هدف‌اش افزایش مشارکت زنان در سطوح مختلف بود مطرح و اقداماتی را به منظور عملی کردن آن روی‌دست گرفت.
شبکهٔ حکومت‌داری شهری، که تحت نظر حمیرا‌ثاقب برنامه‌هایش را به پیش‌می‌برد در راستای اهداف این‌قطعه‌نامه از طریق سمپوزیوم های ولایتی، منطقوی و ملی مشوره‌دهنده خوب برای نظام قبلی بود.
تلاش این شبکه زنان را قادر ساخت تا در بخش خدمات ملکی، حضور پررنگ‌تر از گذشته داشته باشند. این شبکه، بر تامین امینت سرتاسری تطبیق عدالت اجتماعی، مشارکت‌مساوی در سطوح مختلف جهت دست‌یافتن به صلح عادلانه تاکید می‌کرد و تریبیون مناسب برای بازگو ساختن افکار بانوان ۳۴ ولایت فراهم کرده بود.
پس از سقوط نظام جمهوری و تسلط مجدد طالبان، ۱۱۸ مورد محدودیت وضع شده از سوی‌این گروه بر بانوان باعث محرومیت این قشر از حقوق بنیادی شان شده و حال زنان افغان از سازمان ملل متحد می‌پرسند؛ چه راهکاری جهت بازگشت به تحقق این قطعه‌نامه وجوددارد؟
هرچند زنان فعال در تبعید، تلاش شانرا برای بیان ناگواری زنان ساکن در کشور انجام‌داده اما تا حال هماهنگی لازم از سوی شورای امنیت سازمان ملل متحد منحیث سازنده این قطعه‌نامه، گروه هفت و اتحادیه اروپا به وجود نیامده تا به توقف فشار بر زنان افغان بیانجامد.
خبرگزاری زنان افغانستان
- نویسنده : خبرگزاری زنان افغانستان
- منبع خبر : خبرگزاری زنان افغانستان
