با وجود حضور فعال و موثر زنان در عرصه های اجتماعی، فرهنگی و سیاسی نقش زنان در اقتصاد خانواده و اجتماع نیز امر مهی محسوب می شود اما هنوز هم در جامعه افغانستان مخالفت های از طرف جامعه و مردم وجود دارد که دختران شان را اجازه ندهند که در بیرون از خانه کار و […]
با وجود حضور فعال و موثر زنان در عرصه های اجتماعی، فرهنگی و سیاسی نقش زنان در اقتصاد خانواده و اجتماع نیز امر مهی محسوب می شود اما هنوز هم در جامعه افغانستان مخالفت های از طرف جامعه و مردم وجود دارد که دختران شان را اجازه ندهند که در بیرون از خانه کار و یا کسب دانش کنند و اگر یک فامیل اجازه کار را برای دختران شان بدهند کسانی در جامعه هستند که با کار کردن دختران در بیرون از منزل مخالفت کنند.
به همین دلیل گاهی رسیدن دختران و زنان به امر خودکفایی اقتصادی و دست یافتن به اهداف شان نیز محال است که از آن جمله هنر نقاشی است، دختران و زنان به این هنر علاقه مندی نشان می دهند و هنر را وسیله برای خودکفایی اقتصادی میدانند، به همین لحاظ برخی از دختران توانسته اند که این هنر را تحت نظر استادان به شکل آماتور بیاموزند و برای انتقال دادن این هنر به همنوعان شان همکاری داشته باشند. ارغوان احمد یار دختر جوانی که از آوان طفولیت به هنر نقاشی علاقه مند بود و با حمایت های خانواده اش توانست که این هنر را بیاموزد، وی مدت سه سال تحت نظر استادان، هنر نقاشی را به شکل آماتور آموخته است و حالا یک سال می شود که در یکی از مراکز تجارتی شهر کابل با همکاری دوستانش گالری را تحت نامʺ هنر زنان افغانʺ ایجاد کرده است. ارغوان با اهداف بزرگی که داشت با کمترین هزینه شروع به کار کرد و با امکانات اندک توانست که فعالیت های هنری داشته باشد و در اقتصاد خانواده نیز سهم بگیرد.
ارغوان می گوید :«از این که من هنر نقاشی را آموخته ام و باور دارم که بتوانم به دیگر خانم های که می خواهند نقاشی بیاموزند کمک کنم ، گالری را تحت نام گالری ʺهنر زنان افغانʺ ایجاد کردم». ارغوان گفت:« دخترانی زیادی به هنر نقاشی علاقه دارند اما به دلیل این که استادان زن در این راستا کم است خانواده ها به دختران شان اجازه نمی دهند که دختران نزد استادان مرد این هنر را بیاموزند».
ارغوان که از دوران کودکی علاقه به نقاشی داشت هیچ گاهی تصور نکرده بود که روزی بتواند یک گالری را ایجاد کند و همان داشته های خودش را به دیگران انتقال دهد و از این که فعلن این زمینه برایش مساعد شده است ابراز خوشحالی می کند؛ وی از این هنر به عنوان در آمد اقتصادی نیز استفاده می کند که نظر به گفته های ارغوان«در آمد ها نظر به نوعیت مواد نقاشی(پنسل، پنسل رنگه، رنگ روغن، آب رنگ) که قیمت ها و در آمد های هر کدام تفاوت دارد، فرق می کند.
ارغوان می گوید تنها چیزی که در راستای فروش آثار هنری و معرفی این آثار به مردم کمک کرده است برگزاری نمایشگاه ها است، چنانچه می گوید:«نمایشگاه های زیادی داشتیم در پوهنتون امریکایی ها، سفارت امریکا، پوهنتون کابل، پوهنتون تعلیم و تربیه که بهترین و مهم ترین آنها یک نمایشگاه شخصی بود که از طرف گالری هنر زنان افغان در نگارستان ملی برگزار کردیم».و همچنان اضافه می کند که با برگزاری این نمایشگاه ها ما توانستیم که بازدید کننده های زیادی را داشته باشیم وی همکاری رسانه های ملی و بین المللی را نیز در پوشش این نمایشگاه ها موثر می خواند .
وی با ایجاد این گالری زمینه کاری را برای تعداد از خانم ها نیز فراهم کرده است:«در مجموع مدت سه سال می شود که در این گالری کار می کنم و حدود ده شاگرد داریم که این ها در بخش های میناتوری، تصحیح، رنگ و روغن و کار های پنسلی و پنسل رنگه ای را انجام میدهند».
در این گالری نقاشی ها و هنر های زیادی به چشم می خورد که تمامی آن ها آثاری است که از طرف زنان تولید شده اند و هر یک از این نقاشی ها هزار و یک پیام را بیان می کرد.
در این گالری تنوعی در کار ها و آثار دیده می شد مثل؛ رومان دوزی ها، دست دوزی، و کار های دستی که توسط دختران تولید شده اند. ارغوان هنریار برای دیگر خانم ها نیز توصیه کرد که خانم ها باید روی استعداد های که دارند کار کنند و برای رسیدن به موفقیت ها و هدف های خود هیچ ترس و دلهره ای را به خود راه ندهند.
زمانی که واژه نقاشی به میان می آید طبیعتا پدیده ای در ذهن ما مجسم می شود که از ترکیب رنگ ها به وجود آمده باشد، و تصور اکثریت نیز بر این است که سوژه نقاشی باید وجود خارجی داشته باشد تا این که نقاش آن را توسط هنر نقاشی روی یک سطح(کاغذ، دیوار) منتقل کند. در حالیکه دختران به آموزش هنر علاقه دارند و می خواهند که به شکل حرفه ای آن را فرا گیرند اما به دلیل سنت های حاکم و فرهنگ ناپسند جامعه و نبود استاتید زن خانواده ها به دختران شان اجازه نمی دهند که دختران شان نزد استادان مرد به یاد گیری بروند.
