شش ماه حاکمیت گروه طالبان درافغانستان برابر بود با شش ماه رنج، اظطراب و بیکاری، و سرنوشت مبهم زنان بخصوص زنان خبرنگار درافغانستان. انسیه نجفی یکی از عکاسان و خبرنگاران زن در افغانستان است که شش ماه از رنج مضاعف و بیکاری او می‌گذرد او که لیسانس زبان و ادبیات دری دارد و مصروف عکاسی […]
شش ماه حاکمیت گروه طالبان درافغانستان برابر بود با شش ماه رنج، اظطراب و بیکاری، و سرنوشت مبهم زنان بخصوص زنان خبرنگار درافغانستان.
انسیه نجفی یکی از عکاسان و خبرنگاران زن در افغانستان است که شش ماه از رنج مضاعف و بیکاری او می‌گذرد او که لیسانس زبان و ادبیات دری دارد و مصروف عکاسی و خبرنگاری در رسانه های محلی ولایت دایکندی بود اما اکنون تمام آرمان ها و آرزوهایش را در کنج خانه اش دفن کرده است.
انسیه نجفی به خبرگزاری زنان افغانستان از شدت فقر، بیکاری و نا امیدی خود و همجنسانش روایت می‌کند.
انسیه وقتی از دانشکده زبان و ادبیات دری دیپلم گرفت علاقمند نوشتن داستان بود ازینرو به یکی از رسانه های محلی دایکندی پیوست و وضعیت زنان و کودکان را بازتاب می‌داد تا اینکه یک فرصت آموزشی کوتاه مدت عکاسی برایش فراهم شد و عکاسی را حرفه‌ای آموخت او پس از آموختن عکاسی تصاویر زیبا و رنگارنگ از خوشحالی مردم در برنامه های فرهنگی از جمله جشنواره‌ی فرهنگی و هنری گل بادام در دایکندی عکس ثبت می‌کرد و همچنان از دستاورد ها و چالشهای زنان و فقر در دایکندی.
انسیه می گوید آرزو داشت که به تمام نقاط افغانستان برای عکاسی باخانواده‌ی کوچکش سفر کند و طبیعت بی‌نظیر افغانستان و فرهنگ های مختلف مردمش را به تصویر بکشد اما اکنون با تمام این آرزو ها درکنج خانه آرام گرفته است چون زنان خبرنگار در نظام طالبان جایی ندارد.
” باورم نمی‌شود که دیگر نمی‌توانم با دوربینم از خانه بیرون شوم هنوز با این وضعیت خودم کنار نیامدم گاهی در حدی نا امید می‌شوم که آرزو می‌کنم کاش زن بدنیا نیامده بودم.”
انسیه این خالیگاه را با بایگانی عکس های زیبای که از برنامه های مختلف و جاهای مختلف دایکندی ثبت کرده بود سپری می‌کند.
” این روزها به عکس های که از خوشحالی مردم گرفته بودم نگاه می‌کنم وقتی گالری عکسهایم ختم شد خودم را با کتاب خواندن مصروف می‌کنم و روزهای روشن را برای خود و خانواده ام خیالبافی می‌کنم.”
انسیه تاکید می‌کند که دوام این وضعیت وخانه نشینی نه به نفع دولت است و نه به نفع زنان.
او معتقد است که زنان نیز برای گسترش حضور شان خانه نشینی را نپذیرند.
انسیه یکی از صدها زن خبرنگاریست که پس از حاکمیت طالبان در افغانستان از فقر و بیکاری رنج می‌برد و هیچ امیدی به بهبود وضعیت زنان و کودکان در افغانستان ندارد.
آمارهای ارایه شده از سوی نهاد های حامی خبرنگاران نشان میدهد که ۹۵ درصد زنان خبرنگار شغل های شان را از دست داده اند. از سوی هم شماری اندمی از خبرنگاران که هنوزهم مشغول اطلاع رسانی اند به شدت تحت تاثیر محدودیت های طالبان قرار دارند و مجبور به خودسانسوری شده اند.
