خبرگزاری زنان افغان: بعد از ماه اسد سال ۱۴۰۰، زمانی که دورهٔ جمهوریت در افغانستان سقوط کرده و طالبان برای دومین بار به قدرت رسیدند، پس از ۳۳ روز از حاکمیت شان تصمیم گرفتند تا دروازه‌های مکاتب به روی دختران بسته شود. آنان با نشر اعلامیه‌ای، از بازگشایی مکاتب به روی دختران پایین‌تر از صنف […]
خبرگزاری زنان افغان: بعد از ماه اسد سال ۱۴۰۰، زمانی که دورهٔ جمهوریت در افغانستان سقوط کرده و طالبان برای دومین بار به قدرت رسیدند، پس از ۳۳ روز از حاکمیت شان تصمیم گرفتند تا دروازه‌های مکاتب به روی دختران بسته شود.
آنان با نشر اعلامیه‌ای، از بازگشایی مکاتب به روی دختران پایین‌تر از صنف شش خبر داده و اما دختران بالاتر از صنف شش تا امر ثانی از رفتن به مکتب منع شدند.
بعد از گذشت یک سال و چندماه از بسته شدن مکاتب دخترانه، وزارت تحصیلات عالی طالبان با نشر اعلامیه‌ای بیان نمود که دختران دانش‌جو نیز تا امر ثانی نمی‌توانند به دانشگاه بروند و در ادامه مراکز آموزشی نیز به روی دختران بسته شد.
چندی بعد از این تصمیم، وزارت تحصیلات عالی اعلامیه‌ای را نشر کرد که بر اساس آن تنها دانشجویان پسر توانستند دوباره به دانشگاه بروند اما بدون حضور دختران دانش‌جو.
اسما رضایی، دانش‌جوی اداره عامه در دانشگاه هرات است که از ولایت فراه بخاطر ادامه تحصیل خود به هرات آمده و مصروف درس خواند بود.
وی می‌گوید: « برایم بسیار دشوار و سخت است که بعد از سال‌ها زحمت، تلاش و تحمل دوری از خانواده حالا مجبورم از تمام اهدافم دست بکشم و فکر میکنم که باری دوش فامیلم شدم».
وی می‌افزاید، با وجود تمام مشکلات اقتصادی که فامیل‌اش رو به رو بوده و محیط سنتی که اطرافیانش با تحصیل او مخالف بودند، پس از مبارزه‌ی زیاد توانسته بود خودش را به آرزو هایش نزدیک کند اما اکنون بنابر محدودیت‌های وضع شده دیگر نمی‌تواند تحصیلات خود را ادامه داده و به اهدافش برسد.
در همین حال شماری از دانش‌آموزان بالاتر از صنف شش از بسته ماندن مکاتب نگران بوده و امید شان را بخاطر داشتن یک آینده‌ی بهتر از دست داده اند.
شراره همت، دانش‌آموز صنف دوازدهم در یکی از مکاتب هرات می‌گوید بعد از بسته شدن دروازه‌های مکاتب، بخاطر ازدواج تحت فشار خانواده قرار گرفته است.
وی می‌گوید:«زمانی که مکاتب بسته شد، من چون یک خانواده سنتی دارم همیشه به پدرم از طرف اقوام گفته می‌شود حالا که نه درس است و نه مکتب، دخترت بهتر است ازدواج کند و نگهداشتن دختر در خانه درست نیست. به همین دلیل از ناامیدی که نسبت به آینده خود دارم و نمی‌خواهم ازدواج کنم چندین بار تا حال به خودکشی فکر کردم».
این در حالی‌ست که بعد از وضع محدودیت‌ها برای زنان و دختران در افغانستان، طبق آمار سازمان یونیسکو حدود ۸۰ فیصد از دختران افغانستانی از درس و تحصیل بازمانده اند.
Recognize_Gender_Apartheid_in_Afghanistan#
