خبرگزاری زنان افغان: با صدور فرمان ممنوعیت کار زنان توسط طالبان، اکثر مراکز و مغازه ها، خیاطی ها و نانوایی های که زنان در راس و یا کارمندان آن بودند بسته شدند و زنان نیز از کار بیکار شدند. خیاطی ها و داش های نان پزی زنانه نیز مسدود شد اما پس از مدتی، نانوایی […]
خبرگزاری زنان افغان: با صدور فرمان ممنوعیت کار زنان توسط طالبان، اکثر مراکز و مغازه ها، خیاطی ها و نانوایی های که زنان در راس و یا کارمندان آن بودند بسته شدند و زنان نیز از کار بیکار شدند.
خیاطی ها و داش های نان پزی زنانه نیز مسدود شد اما پس از مدتی، نانوایی های زنانه با شرایط مد نظر طالبان باز شده است.
مستوره( اسم مستعار) زن ۳۸ ساله مسوول یک نانوایی زنانه در غرب کابل به خبرگزاری زنان افغان می‌گوید که برای کسب درآمد و تهیه‌ی مصارف خانواده اش مجبور است بادرآمدی گرچند اندک و ناچیز روزانه تا شش ساعت هم نان بپزد.
مستوره گفت:« شوهرم را سالها پیش ازدست دادم خودم نان آور پنج اولادم هستم به غیر از نان پختن در تنور دیگر کاری از دستم بر نمیایه. وقتی که نانوایی هارا بسته کزده بودند من بدون درآمد و بدون نان مانده بودم.»
به گفته‌ی مستوره افراد طالبان یکبار نانوایی اورا به زور بسته بودند و داشی که در آن نان می‌پخت شکسته شده بود اما پس از اصرار زیاد، با شرایط مد نظر طالبان این نانوایی دوباره باز و داش او نیز ترمیم شده است.
« طالبان گفت وقتی زنان به نانوایی می‌آیند باید حجاب داشته باشند، با همدیگر غیبت و خنده نکنید که مردان صدای تان ره بشنود و گرنه مجبور می‌شویم پس نانوایی ره بسته کنیم.»
مستوره با پختن نان در داش گلی در کنج حویلی اش روزانه ۲۰۰ تا ۳۰۰ افغانی درآمد کسب می‌کند و با آن مصارف مکتب کودکانش را می‌پردازد وازین طریق نیز نان بدست می‌آورد.
زنانی زیادی در افغانستان پس از فرمان ممنوعیت کار زنان، فرصت های کاری و راه های تامین مصارف زندگی شان را ازدست داده اند اما شماری اندکی از زنان هنوزهم با انجام کارهای شاقه چون نانوایی وصفاکاری بدنبال تامین هزینه های زندگی هستند.
ممنوعیت کار زنان و کمبود کمک های بشردوستانه، زندگی زنان سرپرست خانواده هارا دشوار ساخته و دامنه‌ی فقر و گرسنگی را گسترش داده است.
