زنان در دهم اکتبر: چرا جامعه جهانی سکوت کرده است؟
زنان در دهم اکتبر: چرا جامعه جهانی سکوت کرده است؟

دهم اکتبر تاریخی است که زنان در بیش از شصت کشور جهان به حمایت از زنان افغانستان مظاهراتی را انجام دادند. در کانادا نیز زنان افغانستان و ایران و کانادایی با برگزاری مظاهره ای در میدان اصلی شهر از زنان افغانستان حمایت کرده و از جهانیان خواستند تا حکومت گروه طالبان را به رسمیت نشناسند. […]

دهم اکتبر تاریخی است که زنان در بیش از شصت کشور جهان به حمایت از زنان افغانستان مظاهراتی را انجام دادند. در کانادا نیز زنان افغانستان و ایران و کانادایی با برگزاری مظاهره ای در میدان اصلی شهر از زنان افغانستان حمایت کرده و از جهانیان خواستند تا حکومت گروه طالبان را به رسمیت نشناسند.

حمیرا ثاقب از فعالان حقوق زنان و رئیس خبرگزاری زنان افغانستان در این مراسم سخنرانی نمود و جهان را متوجه افراطیت نموده و خواهان مقابله با آن شد که مشروح آن در ذیل می آید:

حمیرا ثاقب از فعالان حقوق زنان است که در سخنرانی خود خطاب به جامعه جهانی خواهان شکستاندن سکوت کشورهای جهان در مقابل ظلم وارده به زنان افغانستان شد.

«خانم ها و آقایان بعد از ظهر شما بخیر

طوبی امروز وارد دانشگاه میشد اگر طالبان افغانستان را اشغال نمیکردند.

طوبی ۱۸ ساله دختر جوانی است که امتحان کانکور را با موفقیت پشت سر گذرانید و امسال  با هزاران امید و آرزو وارد دانشگاه میشد اگر طالبان حکومت را به دست نمیگرفتند. رشته ورزشی مورد علاقه او بایسیکل دوانی بود و او برای آن خوابهای زیادی دیده بود. او امروز نه میتواند به دانشگاه برود و  نه میتواند بایسیکل سواری بکند.

او میگوید: طالبان تمام دستاوردها و رویاهایش را با هم نابود کردند.

مردم بعد از سال ۲۰۰۱ به پای صندوق های رای رفتند. انگشتان آنان به خاطر رای دادن بریده شد، در محل رای گیری زنان در ولایت ننگرهار انفجار صورت گرفت ولی با این هم مردم افغانستان انتخاب خود را کرده بودد . آنها به دموکراسی و آزادی و برابری بله محکمی گفته بو دند .

افغانستان وزارت امور زنان ، قوانین حمایتی مانند قانون منع خشونت بر زنان ، قانون منع آزار و اذیت جنسی زنان و اطفال را درخود داشت . افغانستان به سیدا ملحق شده بود وبه  قطعنامه ۱۳۲۵  متعهد است و پلان عمل ملی برای آن ساخته است. ایجاد ساختارها حکومتی در دفاع از حقوق زنان مانند معینیت مبارزه با خشونت بر زنان و اطفال در دادستانی نمونه ای از آن است . بیش از ۳ و نیم میلیون دانش آموز دختر و نزدیک  به ۹۰ هزار دانشجوی دختر داشتیم که رویاهای بزرگی در سر داشتند. ۲۷ درصد کرسی های پارلمان را زنان اشغال کرده بودند . ۲۰۰ زن قاضی و بیشتر از ۴۰۰ هزار زن در دولت مشغول به کار بودند. و نزدیک به ۶ هزار زن در نیروهای امنیتی کار میکردند. نزدیک به ۸ هزار زن معلم در تعلیم و تربیت نسل جدید سهم عمده ای داشتند.

بیشتر از ۶۰ روز از معامله ننگین غنی و واگذاری افغانستان به طالبان میگذرد.

بیشتر از ۳ و نیم میلیوون دختر به مکتب نمیروند و بیش از ۴۰۰ هزار زن بیکار شدند و بیش از ۱۵ میلیون زن از جغرافیای افغانستان محو شدند یعنی به زنان اجازه کار، درس خواندن و اشتراک در فعالیت های اقتصادی، اجتماعی و سیاسی داده نشد .

طالبان در این ۶۰ روز گذشته به زنان اجازه کار و فعالیت ندادند. آنان اعلام کردند که فقط پسران و استادان مرد به مکاتب بیایند . مانع ورود زنان شاغل به ادارات دولتی شدند و خبرنگاران زن را از کار کردن شدیدا منع کردند مخصوصا خبرنگاران رادیو تلویزیون ملی را . خبرنگاران را مورد لت و کوب قرار دادند مانند خبرنگاران روزنامه اطلاعات روز و یک نفر از خبرگاران زن در حین گزارش دهی و زندانی کردن خبرنگاری در هرات نمونه ای از این جنایات است.

طالبان دست به ترورها و کشتار هدفمند زدند . لت و کوب زنان مظاهره کننده و لت و کوب و شکنجه دادن اقارب فعالین حقوق زن و فعالین حقوق بشر برای تحت فشار قرار دادن فعالین  در کارنامه آنان ثبت است . گم شدن مدیر زندان زنان هرات نمونه ای از این ترورها است . او به دنبال عفو عومی اعلان شده از سوی طالبان و خواستن او برای رفتن به سر کار و برنگشتن به خانه شاهد این مدعاست. حمله به پنجشیر و قتل عام مردم ملکی و نسل کشی و کوچ اجباری مردم در پنچشیر، دایکندی و غضب جایداد مردم تشیع در قندهار نمونه دیگری است . فقر در افغانستان بیداد میکند و تعدادی بخاطر فقر فرزندان خویش را میفروشند و تعدادی خودکشی میکنند. زیرا کمک های فرستاده شده را  به طالبان میرسد نه به مردم عادی

این یعنی بحران هویت و این یعنی فاجعه انسانی . این یعنی تجاوز آشکار بر حریم انسانها و جنایت جنگی

تظاهرات زنان مبارز افغانستان در درون افغانستان برای  احقاق حقوق خویش فریاد بلندی است که دنیا باید آن را بشنود .  ما از طالب توقعی نداریم زیرا تجربه مردم از حکومت انان در در دو دهه گذشته نشان داد که آنان به آزادی های انسانی مخصوصا زنان باور ندارند و آنان تغییر نکرده اند.

سوال مهمی که اینجا مطرح است که چرا جامعه جهانی سکوت کرده است؟

.

کشورهای منطقه باید بدانند که بی تفاوتی در مورد وضعیت افغانستان میتواند تبدیل به آتش افراط گرایی شود که به زودی  به آنان نیز سرایت خواهد کرد. من مخصوصا به زنان کشورهای منطقه این هشدار را میدهم که این افراط گرایی طالبان و داعش همه ما را در خود خواهد سوزانید.  طالب و داعش هر دو روی یک سکه هستند. شما نام تعدادی از تروریست ها را در لیست کابینه طالبان میبینید

جهان باید بداند که به رسمیت شناختن طالبان به معنای به رسمیت شناختن تروریستان است .

صلح  یعنی به رسمیت شناختن عدالت اجتماعی و اگر در صلح عدالت اجتماعی وجود نداشته باشد ما فقط تقسیم قدرت را شاهد خواهیم بود.

هنوز افغانستان به سیدا و قطعنامه ۱۳۲۵ متهعد است  این به این معنا است که گزارشگر ویژه سازمان ملل متحد باید تحقیقات مستقل در مورد کشتار هدفمند افراد ملکی و مردم داشته باشد .در مورد  جنایت جنگی و کوچ اجباری مردم پنجشیر و دایکندی نیز تحقیقات ویژه ای داشته باشد

جامعه بین الملل قبل از هر کاری در مورد حفظ حقوق زنان ، حقوق بشر و آزادی بیان بپرسد و نظارت جدی در این حوزه ها را داشته باشد.

سکوت جامعه جهانی و به رسمیت شناختن طالبان به معنای نابود کردن دستاوردهای گذشته مردم و مخصوصا زنان و زنده به گور کردن آرزوهای دختران این سرزمین مانند طوبا است».