خانم رییس عالی جنابان و همکاران سلام و روز همه به خیر از دولت شاهی ناروی بابت فراهم سازی فرصت سخنرانی در شورای امنیت سازمان ملل؛ سپاسگزارم. فرصتی که فراهم شده تا از ظلم و ستم موجود بالای مردم، اعمال خشونت و سلب حقوق و آزادی زنان در کشورم سخن بگویم. از این که یک […]
خانم رییس عالی جنابان و همکاران
سلام و روز همه به خیر
از دولت شاهی ناروی بابت فراهم سازی فرصت سخنرانی در شورای امنیت سازمان ملل؛ سپاسگزارم. فرصتی که فراهم شده تا از ظلم و ستم موجود بالای مردم، اعمال خشونت و سلب حقوق و آزادی زنان در کشورم سخن بگویم.
از این که یک سال بعد، دوباره در حضور شما به بیان درد و ناراحتی زنان مظلوم و مردم زیر ظلم و ستم افغانستان، می پردازم، ناراحتم، ناراحتم که سال گذشته مواردی را این جا برای حفظ دست آوردهای زنان و مردم افغانستان که طی بیست سال با حمایت جهان و قربانی و تلاش خود به دست آورده بودند، مطرح کردم اما متاسفانه دنیا توجه نکرد. رهبران جهان برای جلوگیری از فروپاشی کشور و سرزمین ما، تلاش صادقانه انجام نداندو متهعد به تهعدات شان در راستای زنان، صلح و امنیت نشدند.
ما فکر می کردیم، گفتگوهای صلح با طالبان که زیر نظارت جهان و با مشارکت امریکا پیش می رود، منتج به ایجاد یک دولت فراگیر و منتخب با حضور زنان و همه گروه ها می شود و دست آوردهای زنان و مردم افغانستان در عرصه مشارکت زنان و آزادی های مدنی و حقوق بشری حفظ می شوند. اما متاسفانه گفتگو با طالبان در حقیقت برای ما و مردم ما یک پروسه اغواگرایانه و یک سراب بود.
افغانستان از اثر فساد و توطیه داخلی به رهبری حکومت وقت و بی توجهی جهانی، تمام دار و ندارش را یک شبه از دست داد و دوباره آینده و سرنوشت مردم و سرزمین ما به اختیار یک گروه افراطی و تروریست واگذار شد.
یک سال پیش، در بیستمین سالگرد قطعنامه ۱۳۲۵، من با افتخار دستاوردهای دو دهه گذشته زنان افغانستان را با شما شریک کردم. من در مورد صدها هزار زن تحصیل کرده صحبت کردم که به عنوان وزیر، دیپلمات، قاضی، وکیل مدافع، دادستان، ورزشکار، هنرمند، نویسنده، روزنامه نگار، استاد دانشگاه، بازرگان، خلبان، فعال حقوق بشر و افسر در نظام کار می کردند. من به شما گفتم که از آخرین باری که طالبان در قدرت بودند تا کجا پیش رفته ایم. من به شما گفتم که جامعه افغانستان آماده این است که زنان این کشور را رهبری اینده کشور را داشته باشندو به سوی آینده روشن هدایت کنند.
اما در آن زمان نیز ترس ها و نگرانی هایم را در میان گذاشتم. من از شما و مسؤلان جامعه جهانی خواستم که از دستاوردهای ما در زمینه مشارکت زنان که در نتیجه حمایتهای بین المللی و محصول فداکاری های بیشمار زنان افغانستان در طول ۲۰ سال که به سختی به دست آمده بود، محافظت کنید. من به شما گفتم که صلح نمی تواند به بهای سلب و قربانی حقوق زنان تمام شود، و ما به شما، جامعه بین المللی، نیاز داریم که مسئولیت خود را برای حفاظت از دستاوردهای ما حفظ کنید. من به شما گفتم که من و زنان در کشورهای دیگر شبیه وضعیت أفغانستان، سیاست های شما را در مورد أفغانستان، آزمون واقعی پایبندی شما به قطعنامه ۱۳۲۵ که در دستور کار شورای امنیت است، می دانیم.
ما در بیست سال، راه طولانی را همپای جهان رفته ایم.
خانم رئیس،
اما دنیا به حرف های من گوش نکرد، شعارهای حمایت از حقوق زنان، حفظ دست آوردها و حضور سیاسی زنان، تامین صلح و امنیت برای شهروندان در أفغانستان همه آرزوهای مردم ما در ۱۵ آگست ۲۰۲۱ پیش چشم جهانیان به دست یک گروه تروریستی نابود شد.
من امروز با شما از جایگاه یک مهاجر بی وطن سخن می گویم. من هم مانند خیلی از مردم افغانستان یک شبه کشورم را از دست دادم. ما از یک کشوری دارای نظام دموکراسی به کشوری تحت کنترل یک رژیم افراطی و تمامیت خواه تبدیل شدیم که شما خودتان آن را به عنوان یک گروه تروریستی می شناسید.
امروز زنان و دختران در کابل و دیگر شهرها برای بازپس گیری حق کار و تحصیل تظاهرات می کنند. آنها برای انجام این کار با خشونت و تهدید جدی طالبان روبرو هستند. برخی از زنان معترض زندانی یا ناپدید شده اند و ما نمی دانیم که آن ها زنده اند یا کشته شده اند. هزاران زن که با نیروهای نظامی و امنیتی افغانستان کار می کردند اکنون با ترس مرگ و ترور به سر می برند. ترورهای هدف مند هر روز جریان دارد و هیچ کسی پاسخگو نیست.
بیش از چهارماه از تسلط طالبان می گذرد، زنان تمام حقوق اساسی و انسانی شان را از دست داده اند. زنان حق ندارند کار کنند، حق ندارند درس بخوانند، حق ندارند حتا بدون محرم سفر کنند. حق انتخاب پوشش را ندارند، حق مشارکت سیاسی را ندارند. اکثریت زنان فعال و مدافع حقوق بشر، با ناگذیری از کشور فرار کرده اند. آن ها در کشورهای مختلف آواره اند. در داخل افغانستان، زنان در خانه های شان محکوم به اسارت اند. ما هزاران زنی را داریم که جنگ مردان خانواده شان را از آن ها گرفته اند و حتا برای رفع مشکلات شان نمی توانند فاصله های دورتر بروند چون بنا به دستور طالبان، راننده ها حق ندارند یک زن بدون همراه مرد را به یک فاصله مشخص ببرد.
هفتصد رسانه بسته شده و این بیانگر محدودیت شدید آزادی بیان است که یکی از دست آوردهای بزرگ ما در بیست سال پسین بود. خبرنگارانی که رویدادهای انتقادی و اعتراضات زنان را پوشش می دهند و حقیقت را بازتاب می دهند، دستگیر و به مکان های نامعلومی برده می شوند و یا در مواردی کشته می شوند. سرکوب زنان و غیرنظامیان توسط طالبان هر روز افزایش می یابد. هیچ سیستم قانونی وجود ندارد، رسانه های جریان اصلی در غرب، علاقه خود را به وضعیت ما از دست داده اند و به سراغ اخبار بعدی روز رفته اند. در همین حال، زنان افغانستان تعجب می کنند که آن همه وعده همکاری و تعهد کشورها به مردم افغانستان چه شد؟
ما امروز اینجا هستیم تا در مورد چگونگی حفاظت از مشارکت زنان و تهدیداتی که مدافعان حقوق بشر و زنان فعال برای تامین صلح با آن رو به رو اند، بحث کنیم. افغانستان نمونه ای از اتفاقاتی است که وقتی جامعه جهانی به وعده های خود عمل نکند، ممکن است رخ دهد و دنیا باید به وضعیت أفغانستان توجه ویژه نماید.
بیکاری و فقر سبب ایجاد یک بحران انسانی در افغانستان شده است. یک میلیون کودک در معرض خطر مرگ ناشی از گرسنگی اند. بیکاری سبب شده که نخستین قربانیان گرسنگی و فقر زنان و کودکان باشد.
همچنان با گذشت هر روز، سختگیری و ظلم طالبان بر زنان و غیر نظامیان بیشتر می شود و این در حالی است که جهان با خونسردی به این مظالم نگاه می کند و این واقعا مردم افغانستان را ناامید ساخته است.
بنابراین از شما می خواهم که به پیشنهادات من توجه کنید:
１- اکنون زمان آن رسیده است که دنیا و شورای امنیت سکوت و بی پروایی اش را در پیوند به سرنوشت سی میلیون شهروند افغانستان که بیش از ۱۵ میلیون آن را زنان تشکیل می دهد، بشکند و یک تصمیم درست و انسانی در پیوند به وضعیت زنان بگیرد. زنان و تمام مردم افغانستان اکنون به گونه ی گروگان رژیم طالبان هستند. جامعه ی جهانی باید به صورت آشکار و صریح مطرح کند که مدافعان حقوق بشر آزادانه و بدون ترس از انتقام فعالیت کنند، دسترسی به آموزش برای همه زنان و دختران در یک نظام آموزشی غیر قابل تحمیل و کنترل طالبان فراهم شود، حق همه زنان برای کار و مشارکت سیاسی، بدون محدودیت و در تمام نقاط کشور، به رسمیت شناخته شود.
２- با این وجود تاکید می کنم که هر اقدامی برای به رسمیت شناختن طالبان در حال حاضر، تایید ظلم و ستم بر مردم به ویژه زنان افغانستان است.
３- نقش یونما در افغانستان مهمتر از همیشه است. من از شما به تاکید می‌خواهم که تمدید مأموریت یوناما را در ماه مارچ بررسی کنید تا اطمینان حاصل شود که یونما به نظارت بر وضعیت حقوق بشر، حمایت و ارتقای حقوق بشر ادامه میدهد. و همچنان اطمینان حاصل شود که مردم افغانستان در تلاش‌های تحت رهبری جامعه برای تسهیل و هماهنگی کمک‌های بشردوستانه. حل منازعات، و ایجاد صلح حمایت شوند.
４- همچنین نیاز به حمایت از آموزش به عنوان بخشی از تلاش‌های بشردوستانه وجود دارد و اطمینان حاصل شود که آموزش نیز تحت دستور جدید یوناما قرار میگیرد، علاوه بر این، نیاز فوری به تعیین گزارشگر ویژه سازمان ملل برای افغانستان وجود دارد تا او بتواند به زودی کار خود را آغاز کند. اما مهم این است که او کسی باشد که با افغانستان آشنا باشد و بتواند اصل بی طرفی اش را حفظ کند.
۲. فراخوان برای یک فرآیند مذاکره برای رسیدن به صلح فراگیر زیر نظر سازمان ملل و با حضور نماینده های زنان از سراسر کشور.
من بیانیه خود را با جملات از زنانی پایان می دهم که هر روز در خیابان های أفغانستان برای به دست آوردن آزادی و حقوق شان تظاهرات می کنند:
در أفغانستان زیر اداره طالبان، نه صلح است و نه امنیت. نه آزادی است و نه مشارکت، اما هر لحظه خشونت علیه زنان وجود دارد!)
(ما اینجا هستیم. صدای ما را بشنوید! ما حق تحصیل، کار، مشارکت سیاسی و حق زنده بودن را می خواهیم. لطفا سکوت تان را بشکنید!
با تشکر از توجه شما
لینک کوتاه :
https://www.afghanwomennews.com/?p=3901
