یکی از نگرانی های عمده زنان نادیده گرفتن حقوق و دستاوردهایشان در میز مذاکرات صلح با طالبان است. زنان تلاش دارند تا بدانند بر سر میز مذاکرات در مورد آنان چه تصامیمی اتخاذ میگردد. این نگرانی زمانی شدت می یابد که کشورهای ذیدخل در امور افغانستان و متعهد به حمایت از زنان روابط منفعت جویانه […]
یکی از نگرانی های عمده زنان نادیده گرفتن حقوق و دستاوردهایشان در میز مذاکرات صلح با طالبان است. زنان تلاش دارند تا بدانند بر سر میز مذاکرات در مورد آنان چه تصامیمی اتخاذ میگردد. این نگرانی زمانی شدت می یابد که کشورهای ذیدخل در امور افغانستان و متعهد به حمایت از زنان روابط منفعت جویانه ای با گروه طالبان برای سلامت سیاسی خود پیشه کرده اند. حضور چند زن معدود در این مذاکرات نشان از شکننده گی در امر گفتمان صلح و زنان است. علاوه بر فعالان حقوق زن که میکانیزم گفتگوهای صلح و مبهم بودن جایگاه زنان را در اینگونه نشست ها زیر سوال میبرند، زنان ولایات و قریه جات دور افتاده نیز نگران آینده و سرنوشت خود در اینگونه تصامیم هستند. آنها به واقع از محوریت تصامیم و نشست ها دور هستند و نمیدانند که چه خواهد شد.
این زنان که در حقیقت از تصامیم مهم و سرنوشت ساز کشور به حاشیه رانده شده اند توقع دارند تا از ۳۴ ولایت کشور صدایشان شنیده و به خواسته های شان توجه صورت گیرد. این زنان میخواهند زنان نخبه، با درایت و متعهد به آینده روشن وارد حوزه تصمیم گیری شوند و صرفا نگاه نمادین سمبولیک به زنان نباشد. این زنان پیام روشن شان این است که آزادی بیان، اندیشه و فعالیت های سیاسی شان محدود نشده و در بخش همه شمول بودن زنان دیدگاه هایشان از طریق ولایات مربوطه شنیده و درج اسناد رسمی گردد.
با توجه به حساس بودن اوضاع و شرایط لازم است حضور زنان و حفظ دستاوردهای آنان بعنوان یک پیش شرط ثابت و غیر قابل تغییر در نشست های مصالحه مورد توجه عمیق قرار گیرد. این موضوع مستلزم اراده جمعی زنان در هماهنگی با نهادهای ملی و بین المللی است تا زنان بار دیگر در قهقرای اضمحلال سیستماتیک و آپارتاید جنسی چون گذشته قرار نگیرند.
