در میان انبوهی از نا امیدی و افزایش فقر و تنگدستی در بامیان، مروارید دختر ۱۰ سالهی بامیانی نان آور خانوادهاش شده است. او ده سال دارد و در صنف چهارم مکتب درس میخواند. مروارید میگوید، تنها با مادر و یک خواهر کوچکاش زندگی میکنند. هرچند بنا بر مشکلات خانوادگی، سالهاست که مروارید طعم مهربانی […]
در میان انبوهی از نا امیدی و افزایش فقر و تنگدستی در بامیان، مروارید دختر ۱۰ سالهی بامیانی نان آور خانوادهاش شده است.
او ده سال دارد و در صنف چهارم مکتب درس میخواند.
مروارید میگوید، تنها با مادر و یک خواهر کوچکاش زندگی میکنند. هرچند بنا بر مشکلات خانوادگی، سالهاست که مروارید طعم مهربانی پدر را از دست داده و سایه پدر بالای سر ندارد، اما میافزاید که با مهربانی و نوازشهای مادرش، جای خالی کسی را در خانه حس نمیکند.
مروارید طبق معمول هر صبح وقت آماده میشود به مکتب برود. او درس خواندن را خیلی دوست دارد. آرزو میکند که یک معلم شود تا بسیاری از دختران را آموزش دهد.
مروارید هر روز پس از بازگشت از مکتب به بافندگی صنایع دستی و خامک دوزی میپردازد.
او انواع لباسهای خامک دوزی، سر پشتی، سر تلویزیونی و دیگر انواع صنایع دستی را تهیه میکند.
مروارید میگوید با تهیه کردن انواع صنایع دستی و خامک دوزی، ماهانه در حدود پنجهزار افغانی عایدات دارد. او میافزاید در کنار فراهم کردن کتابچه و قلم برای خود و خواهرش، مصارف خانوادهاش را نیز از همین رهگذر تامین میکند.
شکیبا شفایی، مادر مروارید میگوید با آنکه سالهاست خود نان آور خانوادهاش بوده و زحمات زیادی را متحمل شده است تا نیازمندیهای خانوادهاش را تامین کند، اما اکنون که مروارید با مهارت دستبافی صنایع دستی و خامک دوزی آشنا شده دیگر نگران وضعیت اقتصادی شان رفع شده است.
فرامین روز به روز گروه طالبان، از بهر محدودیتهای فراروی فعالیتها و ادامه تحصیل دختران، تنها نگرانی مروارید و خانوادهاش است.
هر چند مادر مراوارید میگوید تا اخرین توان زمینهی تحصیل را برای دختراناش فراهم میکند، اما مروارید میگوید دوست دارد همه دختران بتوانند تحصیل کنند و همانند او در کنار خانوادههای شان کمک نمایند.