خبرگزاری زنان افغانستان در مراسمی که برای رساندن صدای زنان ولایات به حاشیه رانده شده در مذاکرات صلح برگزار کرده بود، صدای زنان ولایات دور افتاده کشور را در رابطه با مذاکرات صلح به نمایندگان شورای عالی مصالحه ملی و اعضای هیأت مذاکره کننده صلح رساند. این برنامه به روز یکشنبه مورخ ۹ جوزای ۱۴۰۰ […]
خبرگزاری زنان افغانستان در مراسمی که برای رساندن صدای زنان ولایات به حاشیه رانده شده در مذاکرات صلح برگزار کرده بود، صدای زنان ولایات دور افتاده کشور را در رابطه با مذاکرات صلح به نمایندگان شورای عالی مصالحه ملی و اعضای هیأت مذاکره کننده صلح رساند.
این برنامه به روز یکشنبه مورخ ۹ جوزای ۱۴۰۰ برابر با ۳۰ می ۲۰۲۱ با اشتراک مهمانانی همچون حبیبه سرابی عضو تیم مذاکره کننده دولت، عنایت الله بابر فرهمند معاون اول شورای مصالحه ملی، زرقا یفتلی رئیس نهاد تحقیقاتی زنان و اطفال، زهرا جلال نماینده مردم خوست، گلالی اکبری عضو مجلس سنا در هوتل صافی لند مارک برگزار گردید.
این برنامه که به ابتکار خبرگزاری زنان افغانستان در سه ولایت به حاشیه رانده شده افغانستان برگزار شده بود، انعکاس دهنده صدای شنیده نشده ی زنان این سه ولایت در روند گفتگوهای صلح است. حمیرا ثاقب مسئول خبرگزاری زنان افغانستان در سخنان خود از خواست های زنان به حاشیه رانده شده ی ولایات سخن گفت و خواست های آنان را با مسئولین در روند مذاکرات صلح در میان گذاشت.
حبیبه سرابی عضو هیأت گفتگوکننده ی صلح نیز در این برنامه حضور داشت و گفت: «مشکل است که مشارکتی همه گیر و فراگیر در روند گفتگوهای صلح تأمین شود و مشکل است که از هر گروپ یک نفر در ترکیب تیم مذاکره کننده باشد این ناممکن است و کار را مشکل می سازد».
حبیبه سرابی عضو هیأت گفتگو کننده ی صلح در صحبت های خود به مسئولیت اعضای هیئت گفتگوکننده اشاره کرده و گفت: «ما منحیث نماینده های اقشار آسیب پذیر، زنان و جوانان آنجا هستیم و باید صدای شما را با خود داشته باشیم و هر قدر صدا بلندتر و رساتر باشد به همان اندازه ما را کمک می کند».
حبیبه سرابی از متهم شدن شان از سوی جامعه جهانی و طالبان نسبت به نمایندگی نکردن از همه زنان یاد کرده و گفت:«مشکل اینجاست که حتی جامعه جهانی و طالبان ما را متهم می سازند که شما از تمام زنان افغانستان نمایندگی نمی کنید، چرا ما نمایندگی نکنیم ما صدای هزاران زن دیگر را با خود داریم اگر ما در یک گروپ صدای یک زن را داریم او صدای دو هزار زن دیگر را با خود دارد به همین ترتیب این سلسله به شکل زنجیر وار پیش می رود و ما نماینده های آنان می شویم».
او توافق دو جانبه میان امریکا و طالبان را اشتباه خوانده و افزود: «فکر می کنم که این یک اشتباه بود که امریکا توافقنامه با طالبان را به شکل دو جانبه با طالبان به پیش برد و باید این توافقنامه سه جانبه می بود اگر این توافقنامه با حضور امریکا، دولت افغانستان و طالبان پیش برده می شد در این صورت ما بسیار موفق تر می بودیم».
در همین حال عنایت الله بابر فرهمند معاون اول شورای عالی مصالحه نیز از برگزاری این کنفرانس که به منظور رسانیدن صدای زنان به حاشیه رانده شده برگزار گردید، ابراز قدردانی نموده و گفت:«هیچ کسی این را نادیده گرفته نمی تواند که زنان طی بیست سال گذشته جایگاه خود را با ظرفیتی که داشتند تثبیت کرده اند». او افزود:«امروز ما تنها فعالین زن را به عنوان یک قشر گسترده در تمام ابعاد کاری و زندگی خود می بینیم چه در ادارات حکومتی و چه در سکتور خصوصی، چه در میان فعالین رسانه ای». او هم چنان گفت: «جای شک نیست که صلح بدون زنان امکان ندارد و صلح بدون قبول حقوق اقلیت ها در افغانستان هیچ امکان ندارد».
زرقا یفتلی رئیس دفتر تحقیقاتی زنان و اطفال نیز گفت: «دوستان بین المللی ما همیشه بر این باور بودند که صلح خواست چند زن محدودی است که در کابل زندگی و فعالیت دارند اما انعکاس صدای زنان این سه ولایت به حاشیه رانده شده، بیانگر اینست که حتی زنانی که در سطح روستاها و قریه جات در ولایات دوردست زندگی می کنند خواهان آمدن صلح و حفط دستاوردهایشان طی این دو دهه می باشند و حتی زنان قریه جات که در ولایات دورافتاده کشور، نگرانی هایی در رابطه با روند مذاکرات صلح دارند و خواهان حفظ دستاوردهایشان هستند».
سناتور گلالی اکبری نیز در سخنان خود گفتند: «ما زنان افغانستان به صلح ضرورت داریم و خواست ما نیز صلح است چرا که ما قربانیان اصلی صلح هستیم چرا که جنگ ها پدران، برادران و شوهران و پسران ما را از ما می گیرد. از زمانی که سر و صدای صلح بلند شده ما زنان افغانستان از آن حمایت کرده ایم».
او افزود: «واقعیت و راست است که زنان به حاشیه رانده می شوند و صدای آنان کمتر شنیده می شود یا هم اصلا شنیده نمی شود ما پیشترها می گفتیم رهبران سیاسی و رهبران تیکه دار اما امروز می گوییم زنان نیز در بخش های مهم انحصار طلبی می کنند و در انحصار خود می گیرند بناء ما از چهار زنی که داریم، تشکری می کنیم، همیشه حمایت شان کردیم و در کنارشان بودیم که زنان قوی توانا و دلیر هستند که در میز مذاکره با طالب نشسته اند از این نگاه همه زنان افغانستان از آنها تقدیر و سپاسگذاری می کنیم و نامشان همیشه در تاریخ است. اما آیا با فیصدی ای که زنان از نگاه جمعیت در افغانستان دارند حضور ۴ زن کافی و شافی است. این نقص دولت و نقص رهبران سیاسی است که حضور زنان را تا این اندازه کمرنگ و ضعیف جلوه می دهند. اینها با نمایش ۴ زن به جامعه جهانی و طالبان این را نشان می دهند که زنان همین قدر هستند و سهم ۴ فیصدی جوابگوی نیازهای زنان می باشد».
زهرا جلال نماینده مردم خوست نیز در رابطه با نگرانی های زنان گفت: «زنان از اینکه تیکه داران جنگ در صورت برآورده نشدن خواست هایشان از روند صلح دوباره به جنگ روی بیاورند و سلاح به دست بگیرند نگرانی دارند، نگرانی دیگر زنان دور ماندن از تعلیم، تحصیل، اشتراک سیاسی، اقتصادی است. موضوع دیگر نیز جای گرفتن ۴ خانم در روند مذاکرات صلح است ما برای این زنان احترام داریم و از کارهایشان استقبال و پشتیبانی می کنیم اما ۴ خانم جامع الکمالات شده نمی توانند که هم در دوحه باشند هم در شورای عالی دولت باشند و هم در کشورهای دیگر. قحط خانم ها نیامده و این خانم ها باید تلاش کنند تا زنان دیگر را در پروگرام های دیگر سهیم بسازند. این چهار خانم از زنان افغانستان نمایندگی می کنند اما کافی نیست. ما خواستار صلح دایمی هستیم و در صلح دایمی و پایدار باید نظریات و خواست مردم گرفته شود نباید خواست تیکه داران جنگ، بالای ما تحمیل شود. شکایت زن های خوست این بود که دولت اگر جنگ می کند بخاطر این است که در اقتدار باقی بماند و طالب اگر جنگ می کند برای اینست که به اقتدار برسد و به ملت رنجدیده و خسته کسی رجوع نمی کند».
