مریم درانی از زنانی است که توانسته راه حل‌هایی برای برخی از مشکلات جامعه بیابد. کارکردهای ۲۰ ساله‌ی او به عنوان فعال جامعه‌ی مدنی، گواه این حقیقت است؛ او هنگامی که به تازگی از مهاجرت به کشور بازگشت و تنها ۱۷ سال داشت، کارش را با بنیانگذاری انجمن خدیجه‌ی کبرا در قندهار آغاز کرد. فعالیت‌های […]
مریم درانی از زنانی است که توانسته راه حل‌هایی برای برخی از مشکلات جامعه بیابد. کارکردهای ۲۰ ساله‌ی او به عنوان فعال جامعه‌ی مدنی، گواه این حقیقت است؛ او هنگامی که به تازگی از مهاجرت به کشور بازگشت و تنها ۱۷ سال داشت، کارش را با بنیانگذاری انجمن خدیجه‌ی کبرا در قندهار آغاز کرد. فعالیت‌های مدنی او با بنیانگذاری نهادها و موسسه‌های گوناگون ادامه یافت تا این‌که در سال ۲۰۱۱ ایستگاه رادیویی «میرمن» را ایجاد کرد تا بتواند فعالیت‌هایش را گسترده‌تر کند و به گفته‌ی خودش صدای زنانی باشد که نمی‌توانند برای حقوق خویش دادخواهی کنند. او به خاطر فعالیت‌هایش در زمینه‌ی حقوق بشر و به ویژه زنان به جوایز جهانی بسیاری دست یافته است. مریم درانی نخستین افغانی است که توانسته مدال «آزادی بیان» را دریافت کند.
پرسش: کمی از خودتان برای مان بگویید؟
پاسخ: من مریم درانی از ولایت قندهار هستم. از سال ۱۳۸۳ کارم را به عنوان فعال جامعه‌ی مدنی آغاز کردم. بیشتر کارهای من در زمینه‌ی مسایل زنان و بالابردن ظرفیت آنان در بخش‌های گوناگون بوده است و در حال حاضر مسوولیت (رادیو میرمن) را نیز بر دوش دارم.
پرسش: از رادیو گفتید آیا رادیو میرمن فعلا هم فعالیت دارد؟
پاسخ: بلی فعالیت دارد اما بسیار در حالت بحرانی چون در این نظام کار کردن بسیار دشوار شده است.
پرسش: کار های رسانه ای شما در نظام امارت اسلامی چگونه است؟
پاسخ: بسیار دشوار است. برای همه زنان کار نیست باز به یک رسانه زنانه خوب بیخی, چون فعلا هم زیادی از کارمندان زن ما کم شده است یا تهدید شدن و یا هم از ترس طالبان به وظیفه خود ادامه نمیدهند.
پرسش: جنسیت در کار حرفه‌ای نزد شما چه مفهومی دارد؟
پاسخ: در جامعه‌ای مانند افغانستان جنسیت مسئله‌ی تأثیرگذاری است. در این جامعه، همواره زنان به دلیل جنسیت‌شان با محدودیت و مشکلات بیشتری روبرو هستند. برای نمونه، زنان و مردان خبرنگار با رفتارها و برخوردهای یکسانی از سوی جامعه روبرو نیستند و این برخوردهای دوگانه حتا در بخش دریافت معلومات و یا در هنگام تهیه‌ی گزارش از سوی مردم دیده می‌شوند. من فکر می‌کنم بهبود این شرایط به سال‌ها کار و دادخواهی نیاز دارد.
پرسش: زنان زیادی آرزو دارند که روزی مثل شما به عنوان یک شخصیت موفق ظاهر شوند. شما چه گفتنی‌هایی برای آن‌ها دارید؟
پاسخ: سخن همیشگی من برای جوان‌ترها این است که از مشکلات و خطرها نترسند. هرگز توقع نداشته باشند که با یک فعالیت کوتاه‌مدت به یک موفقیت بزرگ دست پیدا کنند، بلکه اینرا بدانند که برای دست‌یافتن به آرزوهای بزرگ خود، باید به همان اندازه تلاش کنند و باور داشته باشند که می‌توانند با همه‌ی مشکلات رویارویی کنند. به طور خلاصه می‌توانم بگویم که بکوشند تا آرزوهای بزرگی داشته باشند و از مشکلات و خطراتی که ممکن است با آن ها برخورد کنند، بیم‌ناک نباشند و باور کنند که می‌توانند به هدف‌شان برسند.
پرسش: مریم جان از شما بسیار تشکر می کنم و در پایان اخرین پیغام تان ؟
پاسخ: تنها چیزی که می‌خواهم بگویم این است که همیشه هنگامی که با جوان‌ترها صحبت می‌کنم، می‌بینم که آن‌ها همیشه از مشکلات و شرایط شکوه دارند، من می‌خواهم به آن‌ها بگویم که اگر ما باعث تغییر و بهبود شرایط نشویم، کس دیگری نمی‌تواند؛ پس باید در این راه بسیار بکوشیم و حتا اگر کار و مبارزه‌ی ما به بهای قربانی‌دادن هم باشد، ما باید این قربانی را بدهیم تا نسل آینده‌ی ما بتواند در صلح و امنیت خوبی زندگی کند.
مصاحبه کننده : فضیله عزیزی
