هر چند شما چهره شناخته شده ای در میان مردم هستید اما بهتر است باز هم خود را به مردم افغانستان معرفی کنید؟ مبینه ساعی استم، ۴۰ ساله و در بلخ تولدم شدم، درجه تحصیلی ام ژورنالیزم میباشد ۱۹ سال سابقه کاری در عرضه ژورنالیزم ( رادیو ) دارم و متاهل و مادر دو فرزند […]
هر چند شما چهره شناخته شده ای در میان مردم هستید اما بهتر است باز هم خود را به مردم افغانستان معرفی کنید؟
مبینه ساعی استم، ۴۰ ساله و در بلخ تولدم شدم، درجه تحصیلی ام ژورنالیزم میباشد ۱۹ سال سابقه کاری در عرضه ژورنالیزم ( رادیو ) دارم و متاهل و مادر دو فرزند میباشم.
چالشهای سد راه تعلیم و تحصیل در عصر شما چه بود؟ شما در چه شرایطی تحصیل کردید؟
من زاده جنگ و بزرگ شده در جنگ هستم، تا صنف نهم مکتب مشکل خاص وجود نداشت اما بعد سقوط حکومت نجیب و روی کار آمدن مجاهدین مشگلات بیشتر اقتصادی؛ امنیتی و اجتماعی از چالش هایی بود که من از دوره مکتب تا دوره دانشگاه متقبل شدم، تنها در دور اول حکومت طالبان من سه سال از تحصیل و دانشگاه بدور ماندم و بعداز سقوط طالبان دو سال دانشگاه را تمام کردم، دور چهار ساله دانشگاهی را من در هفت سال تمام کردم و گذشته از آن دوسال اول دانشگاه من نیز همراه با جنگ و ناامنی های داخلی سپری شده است.
انگیزه‌ی اولین فعالیت تان در عرصه‌ی رسانه چه بود؟
نسلی که در جنگ و با مشکلات بزرگ می‌شود همیشه سرسخت و پر تلاش اند، من و هم نسلانم در تلاش کسب دانش و خدمت به جامعه بودیم، زمانیکه طالبان در دوره اول سقوط کرد انگیزه کار مسلکی و توجه به زنان کار کن در رسانه بیشتر بود من هم‌با استفاده از فرصت در کار ایجاد یک رادیو خصوصی بنام رادیو رابعه بلخی و مدیریت این رسانه ۱۶ سال با تیمی از همکاران جوان دیگرم اقدام نمودیم و برای مدتی زیادی توانستم از طریق کار رسای برای جوانان و زنان ولایت بلخ خدمت کنم.
الگوی شما در زندگی کی بود و راز های موفقیت را چگونه آموختید؟ تجربه‌ی شکست در زندگی خود داشتید؟
من بیشتر کتاب مطالعه میکردم، از اوان‌جوانی و الگویی من جوانانی بودند که در جنگ جهانی دوم بزرگ شده بودند و بعدا دستاوردهای بزرگی نصیب شان شده بود و بعضی از دوستان و استادانی نیز داشتم که مرا سخت برای فعالیت هایم کمک کرده اند .هیچگاه تجربه شکست نداشتم اما چالش ها و موانع بسیار را تجربه کردم .
آمدن طالبان چه تاثیری روی زندگی شما داشت و اکنون در چه شرایطی زندگی می‌کنید؟ و به نظر شما حکومت سرپرست طالبان توانایی شگوفا کردن استعدادهای نسل جوان افغانستان را دارد؟
بدترین دوره زندگی ام را در ۸ ماه گذشته تجربه کردم، آمدن طالبان باعث شد من از دیار و سرزمینم دور شوم و انتخابی که جبر بود، من سفرهای زیادی داشتم در گذشته اما علاقه زندگی کردن به کشور های دیگر را نداشتم، آمدن طالب و تجربه های تلخی که من دردور اول طالبان داشتم از بیکاری و فقر تا رفتن پشت دروازه های زندان بخاطر رهایی پدر و برادرم باعث شد با این آمدن طالبان من ترک افعانستان کنم و چون من و طالب دو مخالف سرسخت همدیگر استیم، طالب مخالف تمام باور های من و حقوق من است و من مخالف همیشگی طالب .طالبان یک پروژه است و برای کوتاه مدت بخاطر اهداف کشور های منطقه و جهان هیچگاه توانایی خدمت به نسل جوان را ندارد اصلن نسل جوان تواناتر و آگاهتر از طالب است، امیدورام هرچه زودتر این ابر سیاه از آسمان سرزمینم دور شود و نسل جوان آزادانه و آگاهانه پیش بروند. من درآلمان زندگی میکنم با خانواده‌ام اما همکاری با یکی از رسانه های خصوصی را نیز دارم.
شما چرا مهاجر شدید وچگونه افغانستان را ترک‌کردید؟
من با سقوط رژیم قبلی و به نسبت فعالیت های رسانه و مدنی که قبلن داشتم مورد تهدید و خطر قرار گرفتم و ناگزیر شدم مهاجرت را قبول کنم. چون در سال ۲۰۰۳ در ایجاد یک رادیو رابعه بلخی یک سازمان کانادایی نقش داشت مسولین این سازمان بخاطر نجات من از ظلم طالب مرا کمک کردند تا از افعانستان بیرون شوم.
بزرگترین آرزوی شما چیست؟
جواب۷: بزرگترین آروزیم برگشت دوباره من به وطن است
پیام شما به دیگر زنان افغانستان چیست؟
زنان نباید مایوس باشند و نباید دست از مبارزه بر کشند بلکه قاطعانه تر از گذشته باید هر جا که استیم در برابر طالب ایستادگی کنیم تا طالب و حمایت کننده هایشان بدانند زنان افعانستان آگاه تر از سیاست بازی های امروزی و شجاعتر از هر کسی دیگری ایستادگی می‌کند برای بدست آوردن حق شان.
اخیرا وضعیت زنان افغانستان را تحت سلطه‌ی طالبان چگونه ارزیابی می‌کنید؟ و راه حل پیشنهادی شما برای بهبود وضعیت زنان و دسترسی به حقوق اساسی ، چیست؟
حواب: متاسفانه وضعیت در افعانستان قابل نگرانی است. وضعیت حقوق بشری، حق تحصیل ، آزادی های فردی ، آزادی های مذهبی و نبود آمنیت از مشکلات جدی است که امروز شامل حال مردمش شده و جهان هم مُهر سکوت به زبان زده تا در مورد افعانستان نه چیزی بداند و نه بگوید
جهان باید توجه کند به حقوق زنان و حق آزادی فردی در افغانستان اگر سازمان‌های حقوق بشری توجه نکند به این معناست که شعار دیموکراسی دروغی بیش نیست.
گفتگو کننده: نسیمه “رونق”
