شماری از زنان در ولایت بادغیس میگویند که بعد از وضع محدودیتها در برابر زنان طی دو نیم سال گذشته، از لحاظ روحی و روانی آسیبهای زیادی دیده اند و برعکس گذشته در اجتماع حضور ندارند، انگیزه شان را نسبت به زندهگی و آینده از دست داده اند و حتی خانمها و دخترخانمهای وجود دارند که در طول چندین ماه از خانههای شان بیرون نرفته اند.
شیما، یک تن از باشندهگان ولایت بادغیس است که قبلا در یکی از دفاتر خصوصی کار میکرد و اکنون بنابر وضع محدودیتهای موجود، خانه نشین شده است. او به دلیل بیکاری و رو به رو شدن با مشکلات روحی، انگیزه و امید خود را نسبت به گذشته از دست داده است.
وی میگوید:«بیکاری و خانه نشینی سبب شد که افسردهگی بگیرم. زمانی که یک انسان افسرده میشود امید و انگیزه خو را نیز نسبت به همه چیز از دست میدهد. من هم هیچ دلخوشی به زندگی ندارم هر روز که از خواب بیدار میشوم آروز میکنم کاش چشمانم را باز نمیکردم. این دلگرفتهگیها آخر من را از پای در خواهد آورد».
لطیفه سروری، یکی دیگر از زنانی است که در بادغیس زندگی میکند و به دلیل این که در وضعیت روحی خوبی قرار ندارد میگوید، حدود سه ماه میشود حتی از خانه بیرون نشده است در حالی که در گذشته هر روز با همکارانش سر و کار داشته و حداقل هفته دوبار با دوستانش ملاقات میکرد.
وی میگوید:«گوشه نشین شدم، از اجتماع دور شدم و فکر میکنم دنیا به آخر رسیده است. من عادت داشتم که کارهای اجتماعی انجام بدهم و بیرون از خانه فعالیت کنم اما از زمانی که بیکار شدم حتی از خانه بیرون نرفتم چون دیگر برایم امیدی باقی نمانده و این همه علایم افسردگی است که به سمت من آمده است».
سحر احمدی(مستعار؛، یک تن از روانشناسان میگوید که افزایش محدودیتهای تحصیلی، کاری و اجتماعی در برابر زنان و دختران میتواند اختلالهای روحی و روانی شدیدی را برای آنان به وجود بیاورد، زمانی که نیمه پیکر جامعه سلامت روحی و روانی نداشته باشند، ساختن یک جامعهی سالم دشوار خواهد بود.
بعد از سقوط حکومت و وضع محدودیتها در برابر زنان و دختران در افغانستان، اکثریت آنان خانه نشین شده و همچنان آمار بیماریهای روانی میان زنان و دختران نسبت به هر زمان دیگر افزایش یافته است.
- نویسنده : خبرگزاری زنان افغانستان
- منبع خبر : خبرگزاری زنان افغانستان
