شماری از زنان در ولایت فراه که اکثریت آنان سرپرستی خانواده‌های شان را به عهده دارند و وظایف خود را از دست داده اند می‌گویند با مشکلات زیاد شب و روز خود را سپری می‌کنند.
سارا محمدی، یک تن از زنان شاغل است که قبلا در یکی از موسسات خارجی کار می‌کرد اما بعد از وضع محدودیت‌ها در برابر زنان، کار خود را از دست داده و اکنون با مشکلات اقتصادی زیادی دست و پنجه نرم می‌کند.
وی می‌گوید:«نان آور و سرپرست خانواده خود هستم و مجبورم به یک طریقی مصارف اولادهایم را پیدا کنم. قبلا کار می‌کردم و معاش خوبی هم داشتم اما بعد از این که محدودیت‌ها وضع شد بیکار شدم و حالا هم با مشکلات زیادی زندگی خود را پیش می‌بریم».
شماری از این زنان می‌گویند که خانه نشینی و بیکاری باعث شده تا در وضعیت بد روحی و روانی قرار بگیرند.
مریم رحیمی، یک تن از زنان شاغل دیگر است که در یکی از آرایشگاه‌ها کار می‌کرد اما بعد از ممنوعیت کار زنان در آرایشگاه‌ها، بیکار شده و برای پیدا کردن مصارف خود خیاطی می‌کند.
وی می‌گوید:«سرپرست خانواده خود هستم و مجبورم از یک طریقی برای اطفال حداقل نان خشک پیدا کنم و به همین خاطر خیاطی می‌کنم اما پولی که بدست میاورم برایم کافی نیست. قبلا در آرایشگاه کار می‌کردم اما بعد از بیکار شدن شرایط اقتصادی ما هم زیاد خراب شد بخاطر همین از مجبوری خیاطی می‌کنم».
طی دو سال گذشته مکتب‌ها و دانشگاه‌ها به روی دختران بسته شد، محدودیت‌های کار در برابر زنان باعث شد تا یک تعداد آنان مانند استادان دانشگاه و کارمندان دولتی وظایف شان را ترک کنند.
در همین‌حال، نصیراحمد اندیشه، نماینده افغانستان در شورای حقوق بشر سازمان ملل، از کم‌بود پزشکان و پرستار‌های زن در افغانستان ابراز نگرانی کرده و می‌گوید که ممنوعیت آموزش زنان و دختران تحت حاکمیت حکومت فعلی، به‌طور چشم‌گیری بر دسترسی به مراقبت‌های صحی تأثیر گذاشته است.
نهادها و سازمان‌های جهانی در رابطه به وضعیت نگران کننده زنان واکنش‌های زیادی را نشان داده و از حکومت طالبان خواسته اند تا محدودیت‌ها را برطرف کنند اما تا اکنون این واکنش‌ها نتیجه‌ی در قبال نداشته است.
- نویسنده : خبرگزاری زنان افغانستان
- منبع خبر : خبرگزاری زنان افغانستان
