خبرگزاری زنان افغانستان: سید عارف تکوین؛ هنرمند فعال، عکاس و فیلمساز موفق بود. او در ولایت بامیان ولسوالی یکاولنگ منطقه “اورزاغ” در ۱۳۷۰ خورشیدی متولد شد. عارف مکتب را در لیسه ذکور مرکز یکاولنگ به پایان رسانید و در رشته‌ی هنرهای زیبا دانشگاه کابل راه یافت. عارف عاشق هنرمند و عاشق هنر بود، هنرش را […]
خبرگزاری زنان افغانستان: سید عارف تکوین؛ هنرمند فعال، عکاس و فیلمساز موفق بود. او در ولایت بامیان ولسوالی یکاولنگ منطقه “اورزاغ” در ۱۳۷۰ خورشیدی متولد شد.
عارف مکتب را در لیسه ذکور مرکز یکاولنگ به پایان رسانید و در رشته‌ی هنرهای زیبا دانشگاه کابل راه یافت.
عارف عاشق هنرمند و عاشق هنر بود، هنرش را در عکاسی و تئاتر به نمایش می‌گذاشت. عکس‌های که او می‌گرفت بیشتر سوژه‌های طبیعی داشت، دید زیبایی شناسانه و خلاقیتش را نشان می‌داد. او خودش را وقف هنر کرده بود، کار فرهنگی و دغدغه فرهنگی داشتن در کشوری که خیلی بیشتر از نصف جمعیت آن زیر خط فقر زنده‌گی میکنند، دشوار است.
تکوین در ۲۰۱۴ میلادی از جشنواره بین المللی “وینز ایتالیا” جایزه هنر پیشه‌گی دریافت کرد و در ۲۰۱۸ جایزه‌ی عکاسی از طرف سازمان GIZ در افغانستان به وی اهدا شد.
همچنان در ۲۰۱۹ میلادی جایزه بهترین “طرح فیلم کوتاه” را از “سازمان ملل متحد” دریافت کرد.
عارف همچنان مدیریت تولید فیلم مستند “کوچه پرنده‌ها” را به عهده داشت که در ۱۴۰۰ خورشیدی در جشنواره “کن”، یکی از معتبرترین جشنواره‌های جهانی در حوزه سینما راه یافت و منتقدان عرصه‌ی فیلم و سینما از این مستند به عنوان روزنه‌ی امیدی برای سینمای افغانستان یاد نمودند.
تئاتر “عرب بچه و مغول دختر” از آثار هنری، نویسندگی و کارگردانی عارف بوده‌است.
تکوین بعد از فروپاشی دولت جمهوریت، راهی ایتالیا شد، فکر می‌کرد چند وقتی در آرامش زنده‌گی می‌کند و تحصیلات هنری‌اش را ادامه میدهد.
تکوین از سرمایه های فرهنگی بامیان و افغانستان به شمار می‌رفت. عمری زحمت کشید، سختی‌های فراوانی را تجربه و لمس کرد. او به حس هنری درونش قول داد که دست از اهداف و رویاهایش برنمی‌دارد. تنها عضو تحصیل کرده و فرهنگی خانواده‌اش بود. او علاوه بر استعداد هنری از روابط بسیار قوی، نیک و موثر برخوردار بود. روز های قبل از سقوط جمهوریت با محسن مخملباف فیلمساز منتقد ایرانی ارتباط گرفته و روی سوژه‌ای کار می‌کرد، که سقوط برنامه‌اش را بهم زد و عارف را به فکر نجات جانش انداخت. او به “ایتالیا” پناهنده شد و دو سال دوری، مهاجرت، غربت و تنهایی را تجربه کرد. آنجا زبان ایتالیایی یاد گرفت و اهدافش را تعقیب کرد.
او کار پیدا کرد، و با شبکه‌های هنری و هنرمندان زنده جهان کم کم ارتباط می‌گرفت. در اتاقی با سه هم اتاقی هندی، اوکراینی و افغانی زنده‌گی می‌کرد. از رفتار و ایدوئولوژی خطرناک و متعصبانه هم اتاقی افغانی‌اش شکایت داشت.
هم اتاقی افغانی‌اش آخر کار دستش داد، او را با چاقو شهید و خودش احساس موفقیت در راه عقیده‌اش کرد.
تکوین سی و چند سال تلاش کرد، اکنون برای خودش کسی شده بود. او امیدی برای امروز و فردای خانواده و دوستان و هم وطنانش بود. هم‌اتاقی افغانی‌اش با چاقوی “خشونت و جهل” به این تلاش سی ساله خاتمه داد و هنرمند جوان و با استعدادی را که تازه به فرصت‌ها دست یافته بود، برای همیشه خاموش کرد. اگر در وطن امنیت می‌بود، طا.لبان خون‌ریز دراین سرزمین حاکم نمی‌شد، عارف تکوین در غربت جان نمی‌داد.
اکنون دو ماه و چند روزی از قتل تکوین می‌گذرد که تازه پیکر وی با همکاری دوستان و اقارب مقیم در خارج، به تاریخ ۱۳ عقرب به کابل انتقال داده و امروز در ولایت بامیان ولسوالی یکاولنگ قریه “اورزاغ”به خاک سپرده شد.
