خبرگزاری زنان افغانستان: جامعه مدنی افغانستان در اعتراض به «گزارش ارزیابی مستقل» که به پاسخ قطعنامه ۲۶۷۹ شورای امنیت سازمان ملل متحد تهیه شده است، نامه‌ی سرگشاده نوشته است. این نامه روز پنجشنبه، ۲ قوس، از سوی ۷۱ نهاد عضو جامعه مدنی افغانستان همگانی شده است. بر اساس این نامه سرگشاده، نهادهای جامعه مدنی نویسنده […]
خبرگزاری زنان افغانستان: جامعه مدنی افغانستان در اعتراض به «گزارش ارزیابی مستقل» که به پاسخ قطعنامه ۲۶۷۹ شورای امنیت سازمان ملل متحد تهیه شده است، نامه‌ی سرگشاده نوشته است.
این نامه روز پنجشنبه، ۲ قوس، از سوی ۷۱ نهاد عضو جامعه مدنی افغانستان همگانی شده است.
بر اساس این نامه سرگشاده، نهادهای جامعه مدنی نویسنده آن انتظار داشته اند گزارش موسوم به «گزارش ارزیابی مستقل» فاجعه انسانی و حقوق بشری را در افغانستان برجسته می‌کرد و جامعه بین المللی را در جهت تلاش برای حل مشکل افغانستان و خروج آن از بحران موجود در مسیر سیاسی متمرکز به زنان و قربانیان متحد می‌ساخت، حال آن که به گفته اعضای جامعه مدنی افغانستان برعکس این گزارش تحت تاثیر منافع امنیتی و ژئوپولیتیک کشورها و قدرت‌های منطقه‌ای قرار گرفته و نیازمندی‌ها و وضعیت مردم افغانستان را انعکس نداده است.
به گفته نویسندگان آن، این گزارش به عوض اولویت دهی به اهمیت حقوق بشری مردم افغانستان و حقوق زنان به مسائل امنیتی و اقتصادی تمرکز دارد و تنزیل درجه حقوق انسانی شهروندان کشور آنان را نگران کرده است.
در این نامه آمده است: «در حالی که طالبان فرصت طلایی ارائه شده در فرایند صلح دوحه برای پایان دادن به چهار دهه تنش در افغانستان
را با عدم مشارکت واقعی در مذاکرات صلح و با تصرف نظامی افغانستان از بین برد، این گزارش از این آشوب به عنوان گذر سیاسی یاد کرده که به باور ما این طرز دید به وضوح طالبان را تبرئه و سفید میکند و دیگر گروه های افراطی را برای تصرف هر کشوری به وسیله نظامی بدون پاسخگویی تشویق و تحریک میکند.»
در ادامه آمده است: «این گزارش حاکی از تعامل با طالبان بدون هیچ گونه پاسخگویی است. اولین گام برای تعامل باید پاسخگویی آنها در قبال نقض توافق صلح دوحه باشد. هر گونه تعامل با طالبان باید بر اساس توافق آنها برای پایبندی به ارزش های پذیرفته شده بین‌المللی از جمله حقوق بشر، به ویژه حقوق زنان و دختران و تعهد و احترام آنها به
اراده و حاکمیت مردم و تشکیل یک دولت فراگیر بر اساس خواست و اراده مردم باشد.»
به تعقیب آن نگاشته شده است: «این گزارش برخی اقدامات طالبان برای رعایت تعهدات بین‌المللی مانند ایجاد یک دفتر حقوق بشر یا پست های
بازرس در چندین وزارت خانه، تدابیر خاص برای زندانیان و اعلان عفو عمومی را انعکاس داده است، اما
گزارش های متعددی از یونما، گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل متحد، سیگار، عفو بینالملل، دیده‌بان حقوق بشر و گزارش‌های معتبر رسانه‌ها در مورد قتل‌های فراقانونی، بازداشت‌های خودسرانه، ناپدید شدن، شکنجه و کشتار جوانان فعال، روزنامه نگاران و کارمندان سابق دولت به ویژه اعضای نیروهای امنیت ملی وجود دارد که اشاره
ای نشده است. این گزارش ها همچنین نکاتی راجع به کوچ اجباری اقوام و اقلیت‌های مذهبی، غصب و تصرف زمین ها و خانه های آنان در شمال و مرکز افغانستان و نسل کشی هزاره ها را برجسته میکند. تناقضات میان
گزارش ارزیابی واین گزارش ها به وضوح نشان می‌دهد که تیم ارزیابی هیچگاه با قربانیان و مجموعه های سرکوب
شده ملاقات نکرده است و از این گزارش‌های معتبر برای ارزیابی استفاده نشده است. در واقع، این گزارش ارزیابی از گزارش سایر سازمان ها ونهاد های سازمان ملل متحد درباره افغانستان چشم‌پوشی کرده است.»
در این نامه به موضوع اتحاد زنان افغانستان تاکید شده است: «جامعه بین‌المللی باید از تقسیم زنان و جامعه مدنی به داخل و خارج افغانستان دست بردارد. با فشاری که طالبان بر رسانه‌ها وجامعه مدنی در افغانستان وارد کرده اند هیچ کسی جرات نمی‌کند علیه آنها صحبت کند. اگر مردم داخل افغانستان از امنیت و از حق آزادی بیان برخوردار باشند، مطمئنا آنها بسیار انتقادی تر و معترض تر از کسانی که در خارج در تبعید هستند، خواهند بود.»
در نامه به مذاکرات بین‌الافغانی نیز پرداخته شده و حضور عملی زنان و اقوام مختلف کشور در آن برای ساختن یک دولت فراگیر خواسته شده است.
«گفتگوهای بین‌الافغانی نه تنها بین طالبان و همه طرف‌های دیگر، بلکه بین مردان و زنان، قومیت های مختلف و گروه های مذهبی نیز ضروری است. چهار دهه جنگ، تغییر سیاسی آشفته در آگوست ۲۰۲۱ و سیاست های تبعیض آمیز طالبان باعث نارضایتی های زیادی شده واختلافات را عمیق تر کرده و بافت اجتماعی و سیاسی افغانستان را بیشتر از هم پاشیده است. ما گفتگوهای بین‌الافغانی در دوحه را به شدت توصیه می‌کنیم: ۱. گفتگو بین قومیت‌ها، ایدئولوژی‌ها وجناح های سیاسی مختلف برای بحث در مورد آینده افغانستان وارائه یک نقشه راه برای یک افغانستان فراگیر که منعکس کننده تنوع جامعه باشد. ۲. گفتگو بین طالبان و زنان، جامعه مدنی و سایر جناح های سیاسی برای مذاکره و یافتن زمینه های مشترک برای یک مسیر سیاسی فراگیر بر اساس اراده مردم. تمایل و تعهد زیادی در میان افغان ها از جناح های مختلف
سیاسی به ویژه دموکرات ها و میانه‌روها برای مشارکت سازنده در بحث های اصلی سیاسی به منظور یافتن و توسعه یک مسیر سیاسی وجود دارد. ما تاکید می‌کنیم که این گفتگو ها باید فراگیر باشد و فضای امنی را برای زنان و مردان از گروه‌ها، ایدئولوژی‌ها و قومیت های مختلف، به ویژه از مخالفان طالبان فراهم کند.»
در خاتمه نهادهای عضو جامعه مدنی افغانستان از اعضای سازمان ملل متحد خواسته اند در حین بررسی این گزارش و تصمیم‌گیری شان به بحران زنان و مجموعه‌های آسیب پذیر در افغانستان توجه کنند و خطاب به جامعه جهانی گفته‌اند که نحوه برخورد آنها با افغانستان و طالبان در افغانستان، الگویی برای گروه های افراطی دیگر قرار خواهد گرفت و وضعیت نهایی دموکراسی را تعیین خواهد کرد.
