از بسته شدن دروازه‌های دانشگاه به روی دختران دانش‌جو در افغانستان ۴۰۷ روز می‌گذرد. یک سال پیش به تاریخ ۲۹ قوس وزارت تحصیلات عالی با نشر اعلامیه‌ا‌ی دختران دانش‌جو را از رفتن به دانشگاه‌ها منع کرد. اکنون شماری از دانش‌جویان دختر در ولایت بادغیس می‌گویند که بیش یک سال می‌شود از درس و تحصیل خود […]
از بسته شدن دروازه‌های دانشگاه به روی دختران دانش‌جو در افغانستان ۴۰۷ روز می‌گذرد. یک سال پیش به تاریخ ۲۹ قوس وزارت تحصیلات عالی با نشر اعلامیه‌ا‌ی دختران دانش‌جو را از رفتن به دانشگاه‌ها منع کرد.
اکنون شماری از دانش‌جویان دختر در ولایت بادغیس می‌گویند که بیش یک سال می‌شود از درس و تحصیل خود دور مانده اند و برای داشتن یک آینده بهتر از مسوولین می‌خواهند تا سرنوشت آنان در مهم پنداشته و دروازه‌های دانشگاه را دوباره باز کنند.
منیژه صمدی، یک تن از دانش‌جویان دختر در ولایت بادغیس است که در رشته اقتصاد درس می‌خواند اما از سال سوم به بعد، به دلیل محدودیت‌های وضع شده نتوانسته است به تحصیلات خود در این رشته ادامه دهد.
وی می‌گوید:«سال سوم دانشگاه بودم و در رشته اقتصاد درس می‌خواندم اما متاسفانه بیش از یک سال می‌شود که دانشگاه نرفتم و مانند صدها دانش‌جوی دختر خانه نشین شدم. از مسوولین می‌خواهم که دروازه‌های دانشگاه را به روی دختران باز کنند تا ما هم بتوانیم مانند پسران درس بخوانیم و به تحصیلات خود ادامه دهیم».
معصومه افضلی، یکی دیگر از دختران دانش‌جو در ولایت بادغیس است که بعد از بسته شدن دانشگاه‌ها، به هنر خیاطی روی آورده است و خلاف رشته خود که قبلا در دانشکده ادبیات انگلیسی درس می‌خواند، اکنون خیاطی می‌کند.
وی می‌گوید:« ادبیات انگلیسی را زیاد دوست داشتم و می‌خواستم در آینده استاد و نویسنده با مهارت در عرصه مسلک خود شوم اما متاسفانه یک می‌شود که نمی‌توانیم دانشگاه برویم. تحصیلات ما نیمه تمام مانده و از آینده ما هم هیچ چیز معلوم نیست که چگونه خواهد شد. امیدوارم که دوبار بتوانیم مانند گذشته دانشگاه برویم و به اهداف خود برسیم».
در افغانستان، سرنوشت تحصیلی دختران دانش‌جو به دلیل تحولات سیاسی و اجتماعی تا هنوز مبهم باقی مانده است و معلوم نیست که چه زمانی دروازه‌های دانشگاه دوباره به روی دختران باز خواهد شد. بعد از وضع محدودیت‌ها در برابر حق تحصیل دختران، تعداد زیادی از آنان خانه نشینی را اختیار نکرده و خود را مشغول حرفه‌ها و کارهای مختلف ساخته اند تا بتوانند حداقل در آینده برای خود منبع درآمد داشته باشند.
