خبرگزاری زنان افغانستان:شماری از زنان روستا نشین که از مناطق دور دست هرات و ولایات فراه و بادغیس برای تداوی به شفاخانه حوزوی هرات آمده اند، از دسترسی نداشتن به خدمات صحی در مناطق شان شکایت دارند. آنان می‌گویند در مناطق که زندگی می‌کنند، کلینیک‌های صحی کمتر وجود داشته و یا هم امکانات لازم برای […]
خبرگزاری زنان افغانستان:شماری از زنان روستا نشین که از مناطق دور دست هرات و ولایات فراه و بادغیس برای تداوی به شفاخانه حوزوی هرات آمده اند، از دسترسی نداشتن به خدمات صحی در مناطق شان شکایت دارند.
آنان می‌گویند در مناطق که زندگی می‌کنند، کلینیک‌های صحی کمتر وجود داشته و یا هم امکانات لازم برای تداوی مریضانی که در این کلینیک‌ها نزد داکتر مراجعه می‌کنند را ندارد.
زهرا، باشنده ولایت بادغیس است که دختر خود را برای تداوی به شفاخانه حوزوی هرات آورده است و از نبود امکانات صحی در ولایت شان شکایت دارد.
وی می‌گوید:«دخترم مریض است و دو روز می‌شود که بخاطر تداوی به شفاخانه حوزوی هرات آمدیم. به ولایت ما پیش چند داکتر رفتیم نتوانست مریضی دخترم را تشخیص دهند، ما هم مجبور شدیم این‌جا بیاییم و حالا که آزمایش گرفتیم فهمیدیم خون دخترم مکروبی شده اگر امکانات بیشتری در ولایت ما می‌بود دخترم شاید به این وضعیت نمی‌رسید».
یکی از بزرگترین چالش‌های دیگر زنان در قسمت دسترسی نداشتن به خدمات صحی، نبود داکتر و قابله‌های زن در مناطق و روستاهای شان است. شماری از این زنان می‌گویند که از نزدیکان شان بخاطر نبود داکتر و قابله، هنگام ولادت جان خود را از دست داده و یا طفل اش از بین رفته است.
نفس‌گل، خانم دیگری‌ست که از منطقه کشک رباط سنگی ولایت هرات برای تداوی عروس خود به مرکز شهر آمده است.
وی می‌گوید: «عروسم هفت ماهه حامله بود و نیمه شب درد شدیدی پیدا کرد، پیش داکتر بردیم نتوانست مشکلش را بفهمد. برای ما آدرس این‌جا را دادند، در میان راه وضعیت عروسم بدتر شد تا که رسیدیم طفل خود را از دست داد. حالا هم وضعیت عروسم خوب نیست اگر قابله یا داکتر فهمیده‌تر به ولسوالی ما می‌بود سر وقت مشکل او حل می‌شد و به این روز نمی‌رسید».
در همین حال، مراجعه کننده‌گان دیگر که از ولایت فراه برای معالجه مریضان شان به مرکز ولایت هرات آمده اند می‌گویند که در جای که زندگی می‌کنند امکانات صحی در کلینیک‌ها وجود ندارد و تعداد داکتران زن نیز بسیار کمتر از گذشته شده است و مجبور هستند با هزینه‌های بیشتر راه‌های طولانی را برای حل مشکلات صحی شان طی کنند.
.
