با به‌قدرت رسیدن مجدد گروه طالبان بر افغانستان، ورزش را بر زنان و دختران در این کشور منع کردند. این اقدام گروه طالبان باعث شد تعدادی از زنان ورزش‌کار مجبور به ترک کشور گردند، تعدادی طعم‌تلخ بی‌کاری را کشیده و در اثر بی‌کاری دچار امراض گوناگون از جمله به بیماری‌های روحی و روانی دچار گردند. تعدادی از روی مجبوریت و شرایط بد اقتصادی بطور مخفیانه به کار شان ادامه‌دهند.
مریم ۳۲ ساله زنی ورزش‌کار به خبرگزاری زنان افغانستان میگوید؛ در دولت پیشین زنده‌گی‌ام بخوبی پیش می‌رفت. شش‌سال در بخش ورزش فعالیت داشتم و چهار تایم صنف‌های ورزشی ایجاد کرده‌بودم، زنان و دختران با عشق و علاقه‌ی خاص به صنف‌های ورزشی می‌آمدند، حدود صد زن را در چهار تایم تمرین می‌دادم. هیچ‌گونه محدودیتی سرراه ما قرار نداشت. اما با سقوط دولت جمهوریت و تسلط مجدد گروه طالبان بر کشور، همه فعالیت‌ها بروی زنان بسته شد، نیروهای گروه طالبان بارها به کلپ می‌آمدند به بهانه‌های مختلف بهانه‌گیری می‌کردند که صورت‌تان را بپوشانید لباس‌های کلان و گشاد بپوشید. تا اینکه یک‌روز آمدم دیدم کلپ را لاک کرده و دروازه را بروی زنان و دختران بستند. تعدادی از شاگردان‌ام از پشت دروازه کلپ راه خانه‌های شان شدند.
مریم می‌افزاید؛ کل درآمد زنده‌گی‌ام را از کلپ بدست می‌آوردم. اکنون در شرایط بد اقتصادی قرار دارم، در سه ماه زمستان وضعیت وخیم داشتم با وجود که هوا هنوز بخوبی گرم نشده و زمستان به بار دوم رفته من نگران اولادها و خودم هستم. تمام زمستان را ما بخاری نداشتیم از بخار آب برای گرما استفاده می‌کردیم، بوشکه را پر آب کرده به برق می‌زدیم و از گرمی بوشکه استفاده می‌کردیم در حالی‌که برق‌های کابل بسیار بی‌نظم است از ۲۴ ساعت ما فقط ۸ ساعت‌پوره برق نداریم.
وی میگوید؛ در زمستان مشکل پا پیدا کردم وقت به داکتر مراجعه نمودم گفت دچار رماتیزم شده‌ای باید سر وقت تداوی کنی وگرنه بطور کامل پاهایت از کار می‌افتد. اما من توان پرداخت هزینه‌ی سنگین شفاخانه را ندارم.
همچنین زنی ورزش‌کار دیگری به اسم لیلا که چندین سال در بخش ورزش فعالیت داشته میگوید؛ با آمدن این گروه کلپ‌ها و مراکز ورزشی طی اقدامی بسته شد و من چندین‌بار به حوزه‌ششم پولیس جهت امر فعالیت برای زنان که دیسک‌کمر دارند و نمی‌توانند بخوبی بلند شوند و راه‌بروند، مراجعه کردم. اما در کمال ناباوری این گروه امر فعالیت ندادند. مجبور شدم بصورت پنهانی در یکی از گوشه‌های شهر کابل به فعالیت قبلی‌ام (ورزش) ادامه دهم. با وجود که شاگرد کم دارم و از شاگردان‌ام جداً تقاضا نمودم که از ترس گروه طالبان یکی یکی به کلپ داخل و بیرون شوند که مبادا کسی شک کند.
وی می‌افزاید؛ از آن‌جای که مصارف‌خانه به عهده‌ی من‌است، اگر به فعالیت‌ام ادامه ندهم شش‌طفل که دارم بکلی نابود شده و گشنه خواهند ماند.
زهرا زن ۴۸ ساله، که مدت یک‌سال می‌شود استخوان زانوهایش مشکل پیدا کرده وقت به داکتر مراجعه نموده داکتر برایش گفته استخوان زانوهایت سفت شده باید روز یک‌ساعت ورزش کنی، اما این زن حدود یک‌ساعت را پیاده‌روی می‌کند تا به کلپ خانم لیلا برسد برای تمرین.
وی میگوید، اگر ورزش نکنم پاهایم بدرستی کار نمی‌دهد کارهای خانه و امورات منزل را نمی‌توانم انجام دهم. حتی نماز را بطور نشسته می‌خوانم.
زنی دیگری به اسم سکینه، که حدود شش‌سال می‌شود تکلیف شکر دارد. وی درمان مریضی خود را در کلپ یافته و میگوید از وقت به کلپ می‌روم تکلیف قند(شکر)ام پایین می‌رود اما وقت به کلپ نروم تکلیف شکر به من زیادتر شده می‌رود که باعث نگرانی خود و کل خانواده و فرزندان‌م می‌شود. “در واقع برای زنده‌ماندن مجبور هستم ورزش کنم”.
گروه طالبان وقتی کشور را بطور کامل تصرف کردند، زنان و دختران را نه‌تنها از حقوق ابتدایی شان که همانا حق آموزش، تحصیل، کار و فعالیت‌های اجتماعی هستند، محروم کردند بلکه زنان را از ورزش نیز محروم ساختند.
خبرگزاری زنان افغانستان
- نویسنده : خبرگزاری زنان افغانستان
- منبع خبر : خبرگزاری زنان افغانستان
