خبرگزاری زنان افغانستان: مراکز آموزشی خصوصی در ولایت هرات روز سه شنبه، (۲۳ عقرب) از سوی ریاست معارف این ولایت بار دیگر به روی دختران مسدود شد. شماری از دخترانی که در مراکز آموزشی مصروف یادگیری بوده اند می‌گویند که بعد از محدودیت رفتن دختران به مکتب و دانشگاه، این دومین بار است که دروازه‌های […]
خبرگزاری زنان افغانستان: مراکز آموزشی خصوصی در ولایت هرات روز سه شنبه، (۲۳ عقرب) از سوی ریاست معارف این ولایت بار دیگر به روی دختران مسدود شد.
شماری از دخترانی که در مراکز آموزشی مصروف یادگیری بوده اند می‌گویند که بعد از محدودیت رفتن دختران به مکتب و دانشگاه، این دومین بار است که دروازه‌های مراکز آموزشی به روی آنان مسدود می‌شود.
سارا محمدی، یک تن از دخترانی‌ست که در یکی از مراکز آموزشی مصروف یادگیری زبان انگلیسی بوده اما بعد از مسدود شدن دوباره مراکز آموزشی، یکبار دیگر از درس و تحصیل محروم شده است.
وی می‌گوید:«داخل صنف نشسته بودیم و استاد درس می‌داد که چند نفر آمدند و گفتن باید از صنف بیرون شویم. از ما سن و تحصیلات ما را پرسیدند، فهمیدن ما از قبل دانشگاه می‌رفتیم و قسمی حرف می‌زدند که دختر نباید بالاتر از صنف شش دختر بخواند. تمام صنفی‌هایم ترسیده بودن و مجبور شدیم صنف را ترک کنیم»
در همین حال گفته می‌شود که دلیل مسدود شدن این مراکز آموزشی، تدریس استادان مرد برای دختران و اختلاط زنان و مردان در یک محیط آموزشی می‌باشد.
شراره رضایی، یکی دیگر از دخترانی‌ست که بعد از بسته شدن دروازه‌های دانشگاه به روی دختران، در یکی از مراکز آموزشی مصروف یادگیری زبان بود.
وی می‌گوید:« قبلا که دروازه‌های مراکز آموزشی را مسدود کردن گفتند نباید استادان مرد برای دختران تدریس کند اما این‌بار بر اساس قوانین آنها در یک فضای کاملا زنانه شروع کردیم به درس خواندن
ولی دیروز آمدن و ما را ز صنف بیرون کردن، تمام ما به شدت ترسیده بودیم و سر روحیه ما تاثیر بدی کرده بود اما مجبور شدیم به هر آن چه که گفتند عمل کرده صنف و آموزشگاه را ترک کنیم»
در واکنش به این‌موضوع، شماری از کارشناسان اجتماعی بسته ماندن مراکز اموزشی را به روی دختران، سوق دادن جامعه به طرف جهل می‌دانند و با نادیده گرفتن آموزش و تحصیل دختران، جامعه به سوی نادانی کشانیده خواهد شد.
در همین حال، شماری از روانشناسان می‌گویند که اگر این وضعیت ادامه یابد بالای روان دختران تاثیرات منفی بجای خواهد گذاشت و زمانی که نیمی از پیکر جامعه از سلامت روان سالم برخوردار نباشند، جامعه‌ی سالمی نیز نخواهیم داشت.
