خبرگزاری زنان افغانستان: همزمان با واگذاری کامل افغانستان به طالبان بدون جنگ و درگیری، اعتراضات مدنی مردم افغانستان بخصوص زنان، در داخل و خارج از افغانستان علیه طالبان شکل گرفت. اما گروه طالبان به جای شنیدن صدای مردم همواره معترضان را سرکوب، تهدید، شکنجه و زندانی کردند. شمایل توانا ناصری یکی معترضان زن در برابر […]
خبرگزاری زنان افغانستان: همزمان با واگذاری کامل افغانستان به طالبان بدون جنگ و درگیری، اعتراضات مدنی مردم افغانستان بخصوص زنان، در داخل و خارج از افغانستان علیه طالبان شکل گرفت. اما گروه طالبان به جای شنیدن صدای مردم همواره معترضان را سرکوب، تهدید، شکنجه و زندانی کردند.
شمایل توانا ناصری یکی معترضان زن در برابر سیاست های تک جنسیتی و تک قومی رژیم طالبان است که برای تحقق حقوق زنان، تامین حقوق بشر و تامین عدالت به خیابان رفت وبا دستان خالی در برابر نوک تفنگ طالبان ایستاد.
او چشم درچشم طالبان خشمگین، شعار« نان کار آزادی» سر داد اما در دومین سالگرد سلطه‌ی طالبان بر افغانستان او خیابانهای کابل را ترک کرده و برای تداوم مبارازت مدنی اش راه مهاجرت را درپیش گرفته است.
خانم ناصری در گفتگویی با خبرگزاری زنان افغانستان از دستاوردهای مبارزات مدنی و چالشهای این مبارزات می‌گوید که اعتراضات زنان تا پایان رژیم طالبان و از طروق مختلف ادامه می‌یابد.
شمایل توانا ناصری در سپتمبر ۲۰۲۱ به خیابان اعتراض رفت و برای گسترش اعتراضات، جنبش زنان برای عدالت و آزادی را تاسیس کرد و برای رسا تر کردن صدای اعتراض با سایر جنبش های زنانه، ایتلاف جنبش های اعتراضی زنان را تشکیل دادند و برای جهانی کردن این اعتراضات در ماه می ۲۰۳۳ خانم ناصری یک رسانه آنلاین به نام «فرخنده نیوز» را ایجاد کرد.
او هدف از تاسیس رسانه فرخنده نیوز را بازتاب و جهانی ساختن صدای زنان افغانستان می‌گوید.
«فرخنده قربانی یک توطیه و جهالت بود و داستان او شبیه وضعیت هزاران زن افغانستانی است که باید روایت شود.»
او درمورد دستاوردهای دوسال مبارزه‌ی مدنی علیه طالبان می‌گوید که به رسمیت شناخته نشدن رژیم طالبان یکی از دستاوردهای زنان است که جامعه جهانی و سایر سازمانهای جهانی را وادار کرده است تا درمورد به رسمیت شناسی طالبان عجولانه و ناسنجیده اقدام نکنند.
او گفت:«قطعا هیچ حرکت مدنی با محوریت عدالت، آزادی، حقوق زنان و حقوق بشر در جهان امروز نادیده گرفته نمی‌شود همینکه زنان افغانستان ازخود شجاعت نشان دادند و برای حقوق اساسی خود به آگاهی رسیده و برای تحقق آن تقلا می‌کنند تحسین برانگیز است.»
خانم ناصری از گروه طالبان به عنوان اشخاص فریبنده یاد کرده و تاکید می‌کند که این گروه تاکنون با فریب و نیرنگ نتوانستند به رسمیت شناخته شوند.
« اگر اعتراضات زنان نمی‌بود طالبان خیلی زود به رسمیت شناخته می‌شد.»
تجارب اعتراضات خیابانی و برخورد طالبان با زنان معترض
خانم ناصری می‌گوید در دوسال اعتراض مدنی علیه طالبان تمام گردهمایی های اعتراضی و تظاهرات زنان ازسوی طالبان سرکوب پ زنان معترض مورد ضرب وشتم قرار گرفته است.
«در تمام این عتراضات، تجمع ما به خشونت کشیده می‌شد از سوی طالبان شلاق می‌خوردیم تهدید به مرگ می‌شدیم و همچنان با فیرهای هوایی ترسانده می‌شدیم»
خانم ناصری می گوید به دلیل تظاهرات خیابانی علیه طالبان، از سوی استخبارات این گروه شناسایی شده و تحت تعقیب قرارداشت و به دلیل تهدیدات امنیتی پس از هر اعتراض خیابانی محل زندگی خودرا تغییر میداد.
« طی دوسال مبارزه دوبار به ولایت دایکندی و دوبار به بامیان نقل مکان کردم. باری در کابل افراد طالبان به دروازه خانه‌ی محل زندگی من رفته بودند تا دستگیرم کنند اما خوشبختانه من از آنجا نقل مکان کرده بودم.»
خانم ناصری حداقل در سه تظاهرات خیابانی علیه طالبان به شدت مورد ضرب وشتم قرارگرفته است ودرجریان درگیری طالبان با زنان معترض موفق شده از حلقه‌ی محاصره‌ی طالبان بگریزد.
«در سه تظاهرات به شدت لت وکوب شدم یکبار در اعتراضات سراسری درپیوند به حمله‌ی تروریستی بر مرکز آموزشی کاج که تا یک هفته از شدت ضربات شلاق و قنداق تفنگ در بستر بودم. وبار دیگر در منطقه پلسرخ شهرکابل در پیوند به بسته بودن مکاتب دخترانه اعتراض کرده بودیم که از سوی طالبان محاصره شدیم. تمام هدف آنان دستگیری من بود، بسیار لت وکوبم کردند دروازه‌ی رینجر را باز کذشاته بودند و مرا کشان کشان طرف رینجر می‌بردند که با خود ببرند اما با مقاومت خودم از آنجا فرار کردم اما همچنان تحت تعقیب بودم. از هر تظاهراتی خاطراتی تلخی از خشونت سرکوب و تهدید طالبان دارم. »
مهاجرت برای ادامه‌ی مبارزات مدنی علیه طالبان
در دومین سالگرد تسلط طالبان بر افغانستان، خانم ناصری افغانستان را ترک کرده و در امریکا بسر میبرد.
او می‌گوید هیچگاهی قصد مهاجرت و ترک کشورش را نداشت اما در دو راهی زندان طالبان و مهاجرت، او مجبور بود مهاجرت را انتخاب کند.
«در اوایل سقوط کشور بدست طالبان، تمامی همکارانم کشور را ترک کردند اما من آنجا ماندم وبا شکل دهی جنبش ها و اعترضاات به دادخواهی ادامه دادم تا اینکه تهدیدات امینتی بسیار بلند شد و هر لحظه امکان داشت در کوچه پس کوچه های کابل ترور شوم.»
با شدت یافتن تهدیدات امنیتی خانم ناصری با مشوره خانواده اش تصمیم گرفت افغانستان را ترک کند.
«زمانیکه از مرز عبور می‌کردم تمام وجودم را سیاه پوش کرده بودم وتنها چشمانم را نپوشانده بودم که جلو پایم را ببینم هر لحظه ترس در بدنم بود که مبادا از سوی آنها(طالبان) دستگیر شوم اما از مرز افغانستان با یک کشور یک همسایه رد شدم و پس از دو ماه سرگردانی به آمریکا آمدم.»
خانم ناصری در این گفتگو تاکید می‌کند که فصلی از مبارزات مدنی او علیه طالبان تازه شروع شده است و تا سرنگونی رژیم این گروه به مبارزه ادامه می‌دهد.
