۸۲۸ روز خانه نشینی و محرومیت از تحصیل دختران دانش‌آموز در افغانستان
۸۲۸ روز خانه نشینی و محرومیت از تحصیل دختران دانش‌آموز در افغانستان

خبرگزاری زنان افغانستان: ۸۲۸ روز از بسته ماندن مکاتب دخترانه به روی دختران بالاتر از صنف شش در افغانستان می‌گذرد‌. محرومیت دختران از تحصیل با واکنش‌های ملی و بین المللی زیادی رو به شده است اما با وجود تاکید زیاد از سوی سازمان‌های جهانی تا هنوز هم دروازه‌های مکاتب به روی دختران بسته است. شماری […]

خبرگزاری زنان افغانستان: ۸۲۸ روز از بسته ماندن مکاتب دخترانه به روی دختران بالاتر از صنف شش در افغانستان می‌گذرد‌. محرومیت دختران از تحصیل با واکنش‌های ملی و بین المللی زیادی رو به شده است اما با وجود تاکید زیاد از سوی سازمان‌های جهانی تا هنوز هم دروازه‌های مکاتب به روی دختران بسته است.

شماری از دانش‌آموزان بالاتر از صنف شش با ابراز نگرانی از ادامه یافتن محدودیت‌ها در برابر تحصیل شان، می‌گویند که امید خود را بخاطر داشتن یک آینده‌ی بهتر از دست داده اند.

پریسا اکرمی، یک تن از دانش‌آموزان صنف دهم می‌گوید که دو سال دوری از مکتب و درس باعث شده است امید خود را برای داشتن یک آینده بهتر از دست‌ بدهد.

وی می‌گوید:«ما در افغانستان هیچ آینده‌ای نداریم، در اصل دختران در افغانستان اگر جایگاهی می‌داشتند نباید خانه نشین می‌شدند. خودم اگر زمینه مساعد شود دوست دارم افغانستان را ترک کنم و در یک کشور دیگر رفته تحصیلات خود را ادامه دهم اما متاسفانه همچین فرصتی هم برایم وجود ندارد. این شرایط حتی من را با وضعیت بد روحی نیز رو به رو ساخته است».

مژگان، یکی دیگر از دختران دانش‌آموز است که بعد از بسته شدن دروازه‌های مکاتب، بخاطر ازدواج تحت فشار خانواده قرار گرفته است.

وی می‌گوید:«زمانی که مکاتب بسته شد، من چون یک خانواده سنتی دارم همیشه به پدرم از طرف اقوام گفته می‌شود حالا که نه درس است و نه مکتب، دخترت بهتر است ازدواج کند و نگهداشتن دختر در خانه درست نیست. به همین دلیل از ناامیدی که نسبت به آینده خود دارم و نمی‌خواهم ازدواج کنم چندین بار تا حال به خودکشی فکر کردم».

شماری از روانشناس می‌گویند که اکثریت مراجعین آنان را زنان و دختران، بخصوص دانش‌جویان ‌ دانش‌آموزان دختر تشکیل می‌دهد و اگر وضعیت این گونه ادامه یابد به شدت نگران کننده خواهد بود.

در همین حال، تعدادی از خانواده‌های دختران دانش‌آموز محروم از تحصیل می‌گویند که بعد از بسته شدن دروازه‌های مکاتب، دختران شان با وضعیت بد روحی و روانی رو به رو شده و یا هم به دلیل سنت‌های خانواده‌گی تن به ازدواج داده اند.