۹۵۱ روز از بسته مانده مکاتب دخترانه به روی دختران دانش‌آموز بالاتر از صنف شش در افغانستان می‌گذرد و شماری از این دانش‌آموزان می‌گویند که سرنوشت آنان به فراموشی سپرده شده و هیچ توجهی برای بازگشای دوباره مکاتب دخترانه وجود ندارد.
شکیلا رحیمی، یک تن از دختران دانش‌آموز می‌گوید که برای بازگشایی مکاتب وعده‌های زیادی دادند اما به هیچ کدام عمل نکردند و حالا هم این موضوع به فراموشی سپرده شده و جامعه جهانی نیز بخاطر دفاع از حق دختران افغانستان سکوت کرده است.
وی می‌گوید:«دو نیم سال است که از درس و تحصیل عقب ماندیم و با بسته شدن مکاتب بیشتر دختران خانه نشین شدند، آرزوهای که داشتند همه از بین رفت و بسته بودن مکاتب بالای روحیه دختران تاثیرات بدی گذاشته و باعث شده که افسرده‌گی بگیرند».
خانه نشینی به دلیل بسته شدن دانشگاه‌ها و مکاتب دخترانه به روی دانش‌آموزان بالاتر از صنف شش سبب شده است که اکثر‌یت دختران دانش‌جو و دانش‌آموز در افغانستان دچار بیماری‌های روانی شده و برای درمان نزد پزشک روانشناس مراجعه کنند.
ساجده صبور، یک تن از دانش‌آموزان صنف دهم است که امیدوار بود تلاش‌ها و دادخواهی‌ها برای بازگشایی مکتب‌های دخترانه موثر واقع شود اما می‌گوید که تا اکنون هیچ نتیجه در قبال نداشته و به دلیل بیش از دو سال خانه نشینی، دچار افسرده‌گی شده است.
وی می‌گوید:«حس می‌کنم نفس کشیده نمی‌توانم، فکر می‌کنم حبس شدم و راه فراری از این زندان نیست و هر روز امیدم را نسبت به دیروز بیشتر از دست می‌دهم. حق ما نیست که دروازه‌های مکتب و دانشگاه به روی ما بسته شود. از دختر بودن در افغانستان خسته شدم».
شماری از این دختران می‌گویند که تحصیل حق مسلم آنان بوده و بجای فراموشی و سکوت در برابر حق تحصیل دختران افغانستان، باید بی‌درنگ دروازه‌های مکاتب و دانشگاه‌ها را به روی دختران باز شود.
با گذشت دو نیم سال از فرمان بسته شدن دروازه‌های مکاتب دخترانه و محرومیت از درس تحصیل دختران در افغانستان، تا اکنون هیچ اقدام موثری که در قسمت بازگشایی دوباره مکاتب دخترانه نتیجه‌بخش بوده باشد، صورت نگرفته است.
- نویسنده : خبرگزاری زنان افغانستان
- منبع خبر : خبرگزاری زنان افغانستان
