سازمان جهانی کار در افغانستان بر نیازمندی کار برای زنان و مردان در سرتاسر کشور تأکید جدی نموده و کار را نیاز اصلی کشور می‌دانند. در حالی این تأکید صورت گرفته است که زنان و دختران در دو سال و نیم از حق کار در جامعه افغانستان محروم هستند و اجازه کار در بیرون از خانه از آنان سلب شده است. در کنارش مردان نیز در این کشور با بیکاری مواجه‌اند.
رامین بهزاد، هماهنگ کننده‌ی ارشد سازمان بین‌المللی کار در افغانستان، روز دوشنبه ۱۷ ثور در نشست که به مناسبت روز کارگر و امنیت کار، در شهر کابل برگزار شده بود بر ضرورت کار زنان تأکید جدی کرده است.
سازمان جهانی کار، پاره‌ای از سخنرانی آقای بهزاد را در صفحه‌ی اجتماعی اکس این سازمان به نشر سپرده که گفته است هزاران کارمند به‌شمول زنان و مردان در افغانستان کار خود را از دست داده‌اند. ضمن آقای بهزاد، این سازمان نیز به کار زنان و مردان در کشور تأکید جدی نموده است.
تأکید بر کار زنان و مردان در حالی از سوی سازمان جهانی کار صورت گرفت که زنان و دختران نزدیک به سه سال می‌شود در کشور از حق کار در بیرون از خانه‌های شان محروم هستند، با بی‌سرنوشتی مطلق به سر برده و مواجه‌اند.
سیما حسینی، که قبل از آمدن گروه طالبان در شهر کابل در یکی از موسسات خارجی ایفای وظیفه می‌کرد اما با آمدن طالبان او نیز مثل هزارها زن از حق کار محروم شد و اکنون از بیکاری رنج می‌برد.
او می‌گوید: «مدت ده سال می‌شد که در یک موسسه کار می‌کردم، درآمد خوبی داشتم که از آن طریق دختر و پسرانم توانستند در بهترین دانشگاه شخصی کابل درس بخوانند، اما از زمان که اجازه کار از زنان گرفته شد وضعیت زنده‌گی‌ام روزبه‌روز بدتر شده می‌رود. شوهرم نیز بیکار است، ضمن بیکاری، ضعیف و پیر شده است که توان کار را ندارد. از طرفی پسرانم نیز بیکار هستند و کار مناسب برای شان پیدا نمی‌شود. بنأ خانواده‌ام در شرایط بد اقتصادی قرار گرفته است».
افزون بر این، راحله دختری ۳۰ ساله فارغ رشته حقوق و علوم سیاسی و همچنان فارغ از ستاژ وکالت دفاع، می‌گوید: «یک عمر زحمت کشیدم و تلاش کردم که در انجمن وکلای مدافع افغانستان راه یابم زیرا شغل رویایی‌ام بود. سه بار در انجمن وکلای مدافع امتحان دادم که در نتیجه موفق شدم تا جواز وکالت دفاع را بگیرم. اما در جریان گرفتن جواز، دولت به‌دست طالبان سقوط کرد و کارم ناتمام ماند در حالیکه تازه کامیاب شده بودم و نشد که یک‌بار به آرزوی دلم می‌رسیدم تا جواز وکالت دفاع را می‌گرفتم. از آن روز تا اکنون بیکار و بی‌سرنوشت در خانه هستم با وجود که حقوق را در دانشگاه کاتب خواندم و هزینه‌ی سنگینی را در رشته حقوق و هم در ستاژ وکالت دفاع پراختم اما اکنون به‌عنوان یک دختر حق ندارم کار کنم».
بیکاری زنان و مردان باعث گردیده است خشونت‌های خانواده‌گی، فقر، خودکشی و ناامیدی در کشور افزایش یابد. افغانستان با داشتن نیروی کار جوان، زنان و مردان تحصیل کرده، اما کشوری است که بالاترین نرخ بیکاری را در خود جای داده است.
با آمدن دوباره گروه طالبان، افغانستان تبدیل به کشور ماتم زده شد. زنان و دختران از تمام حقوق اساسی و ابتدایی شان محروم و خانه نشین گردیدند. زنان از وظایف دولتی شان برکنار و از تمام نهادهای غیر دولتی و موسسات نیز از کار کشیده شدند که با بیکاری و بی‌سرنوشتی در خانه‌های شان افسرده و پریشان زنده‌گی می‌کنند.
خبرگزاری زنان افغانستان
- نویسنده : خبرگزاری زنان افغانستان
- منبع خبر : خبرگزاری زنان افغانستان
