گروه طا.لبان با روی‌کار آمدن دوباره‌اش، به طور سیستماتیک، بسیار خشین و بی‌رحمانه با زنان برخورد می‌کنند. طا.لبان تاکید دارد که زنان باید در خانه همسران‌شان نگه داشته شوند و اجازه خارج شدن از منزل را ندارند. این سیاست‌ها منجر به محدود شدن فعالیت‌های زنان در جامعه شده است و حقوق زنان زیر ذره‌بین قرار […]
گروه طا.لبان با روی‌کار آمدن دوباره‌اش، به طور سیستماتیک، بسیار خشین و بی‌رحمانه با زنان برخورد می‌کنند. طا.لبان تاکید دارد که زنان باید در خانه همسران‌شان نگه داشته شوند و اجازه خارج شدن از منزل را ندارند. این سیاست‌ها منجر به محدود شدن فعالیت‌های زنان در جامعه شده است و حقوق زنان زیر ذره‌بین قرار گرفته است.
زنان فعال حقوق بشر را که در گذشته در عرصه‌های مختلفی در جلوی این رژیم مبارزه می‌کردند، طا.لبان به طور ویژه مورد هدف و آزار قرار می‌دهند. آنها را در باقی ماندن در زندان‌ها، تحمل شکنجه‌ها و ضرب و شتم مورد آزار و اذیت قرار می‌دهند. برخی از زنان فعال حقوق بشر کشته شده و بسیاری از آنان در زندان‌ها تحت شکنجه ظالمانه طا.لبان قرار دارند و وضعیت زنان زندانی مثل “ژولیا پارسی”، “ندا پروانی”، “بهار کریمی”، :پریسا آزاده” و “منیژه صدیقی” واقعاً نگران کننده است چرا که آنها در معرض خطر جسمی و روحی بیشتری قرار دارند. این پنج تن از بانوانی هستند که ماه‌هاست تنها به خاطر خواستن حق آموزش و کار در زندان طا.لبان به سر می‌برند.
گزارش‌های دقیق و تازه از وضعیت این بانوان بسیار نگران کننده است. گفته می‌شود “ژولیا پارسی” به دلیل وخامت وضع صحی‌اش، به شفاخانه منتقل شده است. هم‌چنان صدای مادر “منیژه صدیقی” منتشر شده که ضمن اظهار نگرانی شدید از وضعیت دخترش، از نهادهای بین المللی برای رهایی وی، در خواست کمک کرده است. همین‌گونه به دلیل سخت‌گیری طا.لبان از وضعیت دیگر زنان زندانی اطلاعی در دست نیست.
به طور کلی، زنان زندانیِ فعال حقوق بشر تحت شرایط بسیار سختی در زندان‌های طا.لبان قرار دارند و به دلیل تمرکز بر تنش‌های اجتماعی و امنیتی، منابع لازم برای حمایت و کمک به آنها نیز محدود شده است.
شکنجه زنان زندانی زیر پرچم طا.لبان و آینده مبهم آنها یک مسئله‌ی جدی است که نیازمند توجه بیشتری است. شکنجه زنان در زندان‌ها معمولاً شامل ضرب و شتم، آزار و اذیت جنسی، شکنجه روانی و بدرفتاری‌های دیگر است.
شکنجه بر روی زنان در زندان‌های طا.لبان عواقب خطیری را در پی دارد که می‌تواند بر روی سلامت روانی و جسمی زنان تأثیر منفی بگذارند. آنها معمولاً احساسی از خودکشی، افسرده‌گی، اضطراب، اعتیاد و سایر مشکلات روانی را تجربه می‌کنند. همچنین، برخی دیگر نیز ممکن است در طول فرآیند زندان و بازپروری شکنجه یافتگان به مشکلات روانی مانند افسرده‌گی، اضطراب، افکار خودکشی و خشم برخورده که ممکن است باعث شود تمایل آنها به بازگشت به جامعه کاهش یابد.
علاوه بر این، شکنجه زنان زندانی می‌تواند تأثیر بر آینده حرفه‌ای آنها داشته باشد. زنانی که در زندان‌های طالب شکنجه را تحمل کرده‌اند، پس از آزادسازی با مشکلاتی مواجه می‌شوند. این افراد ممکن است با تبعیض در استخدام، کمبود مهارت‌ها و سابقه جنایی با مشکلاتی روبرو شوند که ممکن است خیلی سخت باشد.
نهادهای بین المللی از جمله دفتر سیاسی سازمان ملل برای رهایی هرچه عاجل این زنان و دیگر زنان زندانی که در شرایط بسیار دشوار در زندان‌های طا.لبان به سر می‌برند، توجه و اقدام نمایند.
