سمیه رامش شاعر، نویسنده و فعال زنان سمیه رامش هم اکنون دانشجوی مقطع دکترا در دانشگاه دهلی است. او بیش از ده سال در عرصه های فرهنگی، اجتماعی و سیاسی در افغانستان فعالیت کرده است. یک دوره نماینده ی مردم هرات در شورای ولایتی هرات و ده سال رئیس بنیاد مدنی نواندیشان بوده است. بنیاد […]
سمیه رامش شاعر، نویسنده و فعال زنان
سمیه رامش هم اکنون دانشجوی مقطع دکترا در دانشگاه دهلی است.
او بیش از ده سال در عرصه های فرهنگی، اجتماعی و سیاسی در افغانستان فعالیت کرده است. یک دوره نماینده ی مردم هرات در شورای ولایتی هرات و ده سال رئیس بنیاد مدنی نواندیشان بوده است. بنیاد مدنی نواندیشان از سال ۱۳۸۷ به این سو در افغانستان در راستای تامین عدالت، برابری و حقوق زنان فعالیت دارد.
تا کنون سه مجموعه شعر با نام های ” کمی برای خودم”، ” یک فصل خواب انار” و ” شعر و باروت” همچنین یک مجموعه گفتگوهای ادبی به نام ” در پرانتز ” از سمیه رامش به نشر رسیده است.
سمیه رامش مدال و جایزه ادبی معتبر “ندای سرزمین مادری” «motherland is calling» را از کشور روسیه بدست آورده است. این جایزه و مدال ادبی یکی از نشان های افتخاری معتبر در عرصه ی ادبیات است .
شعرهایی از سمیه رامش توسط آهنگساز معروف آمریکایی ” Jocelyn Hagen” کمپوز ساخته است!
همچنین شعرهای ایشان به زبان انگلیسی، روسی و اردو ترجمه شده است .
شعری برای ” گلهزار” دختر غوری و زخم های بی شمار بدنش!
یک صد و پنجاه و یک
یک هزار و یک صد و پنجاه و یک
یک هزاره و یک صدو پنجاه و یک زخم
روی تنم!
روی شکوه اساطیری یک تن تنها
یک تنه با زخم ها
/ زاده شده ام
زاده شده ام که زخمم بزنی
زاده شده ام که با زخم ها زندگی کنم
با زخم ها برقص ام
با زخم های همیشه تازه و ناشمرده
یک صد و پنجاه و چند گل هزار
هزار هزار گل هزار…
گلهزار!
انگشتانت را به من بده
انگشتانمان را بیا بهم قرض بدهیم
بیا زخم هایمان را شماره کنیم
یک صد و پنجاه و هی شمارش بی پایان …
دستانت را به من بده بیا با زخم هایمان برقصیم
ادامه بده
ادامه ی من در زخم دیگری ست
که در تو تولد میشود
در تو
در تن تنهایی تو
هی زخم ها را زخمه ها را فرو میکنند
دم نمیزنی…
زخم هایم را قورت میدهم
زخم هایت را لیس میزنم
و سر فرو میاورم به فلاکت انسان
این گرگ اهلی ناشده ی قرن !
