خبرگزاری زنان افغانستان: شماری از زنان که در ولایت غور سرپرستی خانواده‌های شان را به عهده دارند در وضعیت بد اقتصادی قرار داشته و از وجود فقر، بیکاری و نبود کمک‌های بشردوستانه در ولایت شان شکایت دارند. آنان می‌گویند که نان‌آور خانه ندارند و مجبور هستند از طریق دست فروشی، صفاکاری و یا هم خیاطی […]
خبرگزاری زنان افغانستان: شماری از زنان که در ولایت غور سرپرستی خانواده‌های شان را به عهده دارند در وضعیت بد اقتصادی قرار داشته و از وجود فقر، بیکاری و نبود کمک‌های بشردوستانه در ولایت شان شکایت دارند. آنان می‌گویند که نان‌آور خانه ندارند و مجبور هستند از طریق دست فروشی، صفاکاری و یا هم خیاطی مصارف شان را بدست بیاورند.
آمنه، یک تن از زنان سرپرست در ولایت غور است که شوهرش را از دست داده و اکنون مصارف خانواده خود را از طریق دست‌فروشی پیدا می‌کند.
وی می‌گوید:«شوهر خود را در اثر مریضی که داشت از دست دادم. بعد از شوهرم زندگی برایم بسیار سخت شد، یک دختر و دو پسر دارم. اطفالم بسیار خورد هستند و نمی‌توانند کار کنند و من هم مجبورم دست فروشی کنم تا لقمه نانی به خانه پیدا کرده بتوانم. در این زمستان هیچ امکاناتی هم نداریم تا خانه خود را گرم کنیم و نه هم غذای کافی برای خوردن داریم گاهی وقت‌ها از مجبوری بت شکم گشنه می‌خوابم ولی نمی‌گذارم اطفالم گشنه بمانند».
شماری از خانواده‌های بی بضاعت در ولایت غور می‌گویند که بعد از قطع کمک‌های بشر دوستانه، وضعیت اقتصادی آنان دشوارتر از قبل شده و حتی نان خوردن برای اطفال شان را نیز با سختی مهیا می‌سازند و نگران زمستان پیش رو هستند.
زرغونه، خانم دیگریست که بعد از فلج شدن شوهرش، مجبور شده است سرپرستی خانواه خود را به عهده بگیرد و برای پیدا کردن مصارف خود، در خانه‌ها صفاکاری می‌کند.
وی می‌گوید:«از روی مجبوربت در خانه‌های مردم صفاکاری می‌کنم. لباس‌های مردم را می‌شویم اما پولی که بدست میاورم کافی نیست، مصارف خانه زیاد است و برایم بسیار مشکل است که بتوانم به تنهایی تمام مصارف خانه را پیدا کنم. در گذشته حداقل کارت داشتیم و به ما کمک می‌شد اما حالا همین کمک‌ها هم نیست.».
نبود فرصت‌های کاری برای زنان، افزایش بیکاری، فقر و مشکلات اقتصادی، کمبود کمک‌های بشردوستانه از جمله چالش‌های عمده زنان سرپرست در ولایت غور می‌باشد. پس از وضع محدودیت‌ها و منع شدن کار زنان در سازمان ملل متحد، روند توزیع کمک‌های بشر دوستانه در افغانستان کاهش یافت و میلیون ها خانواده را از دریافت کمک های بشردوستانه محروم ماندند.
