با تحولات که در ۱۵ آگست سال ۲۰۲۱ در افغانستان رخ داد و همه‌ی اختیارات کشور را گروه طالبان در دست گرفتند، زنان را از تمام فعالیت‌ها در سطح کشور محروم کردند. آنان در فعالیت‌های اجتماعی شرکت نمی‌توانند، از طرفی زمینه کار نیست و زنان نان‌آور در شهر کابل مجبور هستند با مزد اندک کارهای زیادی را در بدترین و سخت‌ترین شرایط انجام داده تا نیازمندی‌‌های زنده‌گی خود را تاّمین کنند. تعداد این زنان می‌گوید که در برابر کارهای زیاد و دشواری که انجام می‌دهند مزد بسیار کم و ناچیزی را دریافت می‌کنند که کفاف زنده‌گی شان نمی‌شود.بختاور زن ۵۳ ساله که در یکی از خانه‌های گِلی در شهر کابل زنده‌گی می‌کند. می‌گوید:” بعد از سقوط دولت به دست گروه طالبان بیکار شدم، نزدیک به سه سال می‌شود در خانه‌های مردم کارهای خانه را انجام می‌دهم. دو سال پیش با خانمی که در سرکاریز آرایشگاه داشت کار می‌کردم. از طرف صبح به آرایشگاهش می‌رفت و کارهای خانه‌اش را به عهده‌ی من می‌سپرد، پنج‌هزار افغانی معاشم بود. اما از وقت که آرایشگاه‌ها را گروه طالبان به روی زنان و دختران بستند، او به ایران مهاجر شد. من نیز ماه‌ها در کنج خانه بیکار شدم، تا اینکه بی پولی سرم بسیار فشار آورد و مجبور شدم باید کاری کنم تا پسرم گرسنه نماند و فیس مکتبش را از طریقی تاّمین کنم”.
او می‌افزاید: “اکنون در خانه‌ای کار می‌کنم که خانم آن خانه، داکتر است. صبح زود شفاخانه می‌رود و کارهای خانه، مهمان و همه‌ی مشکلاتش را به گردن من می‌اندازد. سخت‌تر از همه تشناب‌هایش را پاک می‌کنم، لباس‌هایش را می‌شویم، در عیدی که گذشت ۷ دانه قالین خانه‌اش را به تنهایی شستم، که تا اکنون مریض هستم و کاملاً خوب نشده‌ام، معاش که گرفتم دواهایم نشد”.
با این حال هفته‌ی ۵۰۰ افغانی معاش دارم، ابتدا قرار بسته بودیم معاش را آخر هفته پرداخت کند اما بقولش عمل نکرد و ماهانه پرداخت می‌کند، معاش را گرفته مستقیم به مکتب پسرم می‌روم و فیس باقی مانده‌اش را پرداخت می‌کنم.
او می‌گوید، این همه مشکلات و سختی‌ها را بخاطر پسرش تحمل می‌کند تا پسرش از مکتب باز نماند و در آینده بتواند به مردم فقیر وطنش کمک کند.
ریحانه زنی دیگری که با فقر و ناداری دست و پنجه نرم می‌کند می گوید: “ناداری بارها مرا به سوی مرگ کشانده و فکر خودکشی به سرم زده است”. از وقتی شوهر خود را در اردوی ملی در ولایت هلمند از دست دادم، فقر روز به روز بر من و فرزندانم سایه افگنده و خلاصی ندارد. انگار شوهرم برکت و خوبی را با خودش نیز برده است”.
او می‌افزاید: “روزهای جمعه در یک خانه لباسشویی می‌کنم و از آن طریق ۱۰۰ افغانی برایم معاش میدهد. همچنین، ماهانه چشم به کمک WFP دوخته‌ام، کرایه خانه را هفت ماه می‌شود که از طریق آن پرداخت می‌کنم. توان پرداخت کرایه خانه را ندارم، اگر کمک‌ها قطع شود چطور کرایه خانه را پرداخت کنم”.
از طرفی توان خرید گاز را ندارم، روزها آشغالی جمع می‌کنم تا سماوار روشن کرده و برای فرزندانم گیلاس چایی جوش دهم. کوچه و پس کوچه‌های دارالامان را دنبال آشغالی می‌گردم.
با آنکه گروه طالبان زنان را از تمام فعالیت‌های اجتماعی و حضور در اجتماع و درآمد زایی حذف کرده اند، مردم نیز از فقر و بیکاری آنان سوء استفاده کرده و از آنان در بدل مزد اندک کارهای زیاد می‌کشند.
خبرگزاری زنان افغانستان
- نویسنده : خبرگزاری زنان افغانستان
- منبع خبر : خبرگزاری زنان افغانستان
